Wie verslaafd is, is niet langer gratis

Verslaving betekent afhankelijk zijn - van drugs, gokken, computers, winkelen, eten. Als u verslaafd bent, riskeert u uw volksgezondheid, uw persoonlijkheid verandert. Op de lange termijn wordt men eenzaam en uiteindelijk geïsoleerd. Degenen die verslaafd zijn, zitten vast in een vicieuze cirkel en hebben hulp nodig, want verslaving is een ziekte. Verslaving kan iedereen treffen.

De vicieuze cirkel: verslaving is een proces

Het begin van verslaving is een proces dat geleidelijk uitgroeit tot een vicieuze cirkel. Het kan bijvoorbeeld beginnen met een onschadelijk slaapstoornis door spanning dat wordt behandeld met vrij verkrijgbare producten slaappillen​ Geleidelijk aan, de dosis wordt verhoogd om de nacht door te kunnen slapen. De volgende dag voel je je slap en moe en ga je liggen voor een dutje. 'S Avonds kun je niet in slaap vallen en weer pillen pakken. De vicieuze cirkel van verslaving ziet er bijna altijd als volgt uit: na consumptie drugs or alcohol of als hij gaat winkelen, ervaart de getroffen persoon dat een onbevredigende of ondraaglijke situatie of stemming verbetert - blijkbaar. Maar het effect verdwijnt, 'ontgoocheling' treedt op. Nu het verlangen naar verbetering groter is dan voorheen, neemt het verlangen naar het medicijn van tijd tot tijd toe.

Verslavingsfeiten: cijfers en gegevens

Op de eerste plaats van alle verslavende middelen staat alcohol: 7.8 miljoen Duitsers drinken buitensporige hoeveelheden alcohol​ 1.8 miljoen worden al als afhankelijk beschouwd. Het aantal is zo hoog omdat de verslaving heel vroeg begint: volgens het Drugs- en Verslavingsrapport van de Duitse regering drinkt ongeveer een op de tien adolescenten en een op de drie jongvolwassenen regelmatig alcohol, dat wil zeggen minstens één keer per week. Ongeveer 16 miljoen Duitsers roken regelmatig, van wie 2.93 miljoen meer dan 20 sigaretten per dag nodig hebben voor hun verslaving. Volgens schattingen van het Duitse Centrum voor Verslavingsproblematiek (DHS) zijn er momenteel ongeveer 1.5 tot 1.9 miljoen drugsverslaafden in Duitsland. Vanwege het grote aantal niet-gemelde gevallen is het aantal getroffen mensen waarschijnlijk veel hoger. Cocaïne en cannabis lijken de meest populaire stimulant te zijn drugs in Europa. Dit is volgens het drugsrapport van de Europese Unie. Ongeveer 87.7 miljoen Europeanen van 15 tot 64 jaar hebben ooit marihuana gerookt of ingeslikt of hasj gebruikt, schat de Europese Monitoren Centrum voor drugs en drugsverslaving (EWDD). Alleen al vorig jaar deden 23.5 miljoen volwassenen dat. Cocaïneaan de andere kant is het gebruikt door ongeveer 17.5 miljoen Europeanen. In Duitsland lijden meer dan 440,000 mensen aan een eetstoornis zoals anorexia or boulimia.

Gokverslaving, winkelverslaving en internetverslaving in cijfers

Volgens het SUCHT-jaarboek, gepubliceerd door de DHS, hebben meer dan 455,000 mensen in Duitsland problemen met gokverslaving. Hiervan behoren ongeveer 215,000 mensen tot de categorie pathologisch gokken, terwijl probleemgedrag bij meer dan 240,000 mensen wordt waargenomen. Volgens de Techniker Krankenkasse (TK) lijden ongeveer 800,000 Duitsers aan winkelverslaving volksgezondheid verzekeringsfonds, daarbij verwijzend naar een studie van de Ludwigshafen University of Applied Sciences. Ongeveer vier miljoen Duitsers, iets minder dan vijf procent, lopen het risico op winkelverslaving. Schattingen gaan ervan uit dat meer dan 560,000 mensen het internet dwangmatig gebruiken. De zogenaamde internetjunkies brengen tot 60 uur per week door op internet. Bijna 14 procent van de Duitse bevolking maakt in ieder geval 'problematisch' gebruik van internet.

Verslaving is een ziekte

'Verslaving', zoals gedefinieerd door het Gesamtverband für Suchtkrankenhilfe, 'komt niet van' zoeken ', maar van' siech ', wat' ziek 'betekent. Verslaving als een sluipend proces is niets anders dan een "verdwijning". Niemand raakt plotseling verslaafd; Verslaving ontwikkelt zich eerder geleidelijk. Meestal begint verslaving ongevaarlijk: elke avond een paar biertjes, slechts een paar sigaretten, alleen deze ene tablet. In eerste instantie worden de positieve effecten van een medicijn gebruikt - ontspanning, los zijn, de hele nacht door slapen, en voor velen blijft het eigenlijk onschadelijk. Voor sommigen ontwikkelen zich echter gewoonte en misbruik, en voor sommigen verslaving en afhankelijkheid. Deskundigen zien de afhankelijkheidscarrière als volgt: eerst gebruik, dan misbruik, ten slotte verslaving.

Wanneer is iemand verslaafd?

Volgens de wereld Gezondheid Organisatie (WHO), verslaving verwijst naar een onvermijdelijk verlangen naar een bepaalde staat van ervaring. De vermogens van de geest worden ondergeschikt aan dit verlangen. De WHO eist dat mensen die aan een verslaving lijden niet verondersteld mogen worden een wilszwakte of karakterzwakte te hebben. Verslaving is een ziekte die iedereen kan treffen - en vaak chronische ziekte dat kan worden begrepen uit de interactie van biologische en milieufactoren​ Het verschijnt meestal gelijktijdig en is gekoppeld aan andere somatische of psychische stoornissen. Volgens de WHO zijn dit de vier criteria die iemand als verslaafde classificeren:

  1. Er is een oncontroleerbaar verlangen om de verslavende stof te verkrijgen en in te nemen.

  2. Er zijn steeds hogere doseringen nodig.

  3. Het gaat om mentale en fysieke afhankelijkheid.

  4. Er is schade aan anderen en de samenleving.

Tekenen van verslaving kunnen lichamelijke en psychische aandoeningen zijn: zweten en misselijkheidslaapstoornissen, verlies van interesse, stemmingswisselingenrusteloosheid en angst of onverschilligheid. Verslaafden ontkennen en verbergen hun verslaving, anderen verdoezelen het.

Wat is verslavend?

Allereerst wordt er onderscheid gemaakt tussen verslavingsgerelateerde en niet-verslavende verslaving:

  • Alcohol, drugs, medicijnen zijn verslavende stoffen.
  • Verslavingen die geen verband houden met middelen zijn verslavingen zoals werk, winkelen, gokken of seksverslaving.

De meeste verslavingen beginnen in de geest: de kenmerken van psychologische afhankelijkheid zijn het onweerstaanbare verlangen om een ​​verslavende stof te nemen, het verlies van controle en het concentreren van denken en handelen op de verslavende stof. De overgang van psychische naar fysieke afhankelijkheid is vloeiend. Het wordt vaak pas in een laat stadium opgemerkt. Als de reguliere toevoer van verslavende middelen plotseling wordt onderbroken (bijvoorbeeld vanwege ziekenhuisopname), leidt lichamelijke afhankelijkheid tot typische ontwenningsverschijnselen zoals rusteloosheid, tremor, misselijkheid en braken.

Verslaving heeft ook gevolgen voor het milieu

Drugs hebben niet alleen invloed op het leven van de verslaafde, maar zonder betekenis, worden naaste mensen, zoals familieleden en beste vrienden, getroffen. Familieleden zijn letterlijk medelijders, omdat ze moeten ervaren hoe de verslaafde zichzelf langzaam verpest. Wanneer we het hebben over verslaving en afhankelijkheid, speelt het concept van co-afhankelijkheid onvermijdelijk een belangrijke rol. Bijzonder stressvol voor familie en vrienden is de teleurstelling: meestal zijn alle pogingen om de verslaafde van zijn verslaving af te brengen, gedoemd te mislukken. Anderen negeren de verslaving, helpen die uit schaamte verdoezelen en ondersteunen zelfs de patiënt bij zijn verslaving. De nabestaanden kunnen dan, net als de verslaafde zelf, ook alleen geholpen worden door externe begeleiding en ondersteuning.

Wat kan er tegen verslaving worden gedaan?

Een ontnuchterend cijfer bij voorbaat: aanhoudende onthouding wordt bereikt door slechts een derde van de getroffenen. De eerste stap is de moeilijkste: aan jezelf toegeven dat je verslaafd bent. Vier stappen kenmerken therapie:

  1. Motivatie

  2. fysieke terugtrekking

  3. spening

  4. Nazorg

Het eerste pad kan leiden via de huisarts naar de psychiater of in een kliniek. Belangrijk in de ontwenningsfase is de psychotherapeutische zorg: zelfvertrouwen en eigen verantwoordelijkheid moeten versterkt worden om “nee” te kunnen zeggen. Deze fase duurt weken tot maanden. Pas dan begint de revalidatie in de vertrouwde omgeving. Verslavingszorgcentra en zelfhulpgroepen zijn in deze fase vaak jarenlang belangrijke metgezellen.

Wat betalen zorgverzekeraars?

Zorgverzekeraars vergoeden bijvoorbeeld de kosten van alcohol, medicijnen, drugs of meervoudige verslaving. Bij niet-middelengerelateerde verslavingsstoornissen zoals gok- of werkverslaving is het lastiger om een ​​adequate langdurige behandeling gefinancierd te krijgen. Het Gesamtverband für Suchtkrankenhilfe legt verder uit: “Mensen met eetstoornissen vallen onder de verantwoordelijkheid van de ziekenfondsen, en de dienstverleners behandelen hen als een psychosomatische ziekte in plaats van als een verslavingsziekte. Intramurale psychosomatische behandelingen duren echter meestal maar een paar weken, wat niet altijd voldoende is. Mensen met een eetstoornis hebben de mogelijkheid om poliklinisch aan te vragen psychotherapie of deelnemen aan speciale aanbiedingen bij sommige adviescentra. Mensen die getroffen zijn door gokverslaving kunnen indien nodig een langdurige behandeling krijgen in gespecialiseerde klinieken die worden betaald door pensioenverzekeraars, maar alleen in individuele gevallen een poliklinische maatregel. " De doorslaggevende factor bij elke vorm van verslaving is hulp voor getroffenen, want 'zelfonttrekking' lukt bijna nooit.