Een verslavende aandoening is een ziekte die wordt gekenmerkt door een oncontroleerbaar verlangen naar een bepaalde stof of activiteit. Het kan zijn alcoholmedicijnen drugs, of zelfs seks of gokken, bijvoorbeeld. Verslavingsstoornissen hebben meestal ernstige psychologische en / of fysieke gevolgen voor de getroffen persoon.
Wat zijn verslavende aandoeningen?
Deskundigen begrijpen de term verslavende ziekte als een afhankelijkheid van een stof of zelfs een activiteit die niet kan worden gecontroleerd door de getroffen persoon. Dienovereenkomstig maken artsen onderscheid tussen een verslaving die verband houdt met een stof en een verslaving die geen verband houdt met de stof. Dit laatste wordt ook wel activiteitsverslaving genoemd. Middelengerelateerde verslavingen verwijzen naar een stof zoals alcohol, drugs of medicatie. Activiteitenverslavingen kunnen gokken, werken, seks of zelfs sport zijn. Het individu ervaart een gevoel van opgetogenheid of zelfs ontspanning door hun verslaving uit te leven. De ervaring vertegenwoordigt een tijdelijke ontsnapping uit de realiteit en moet worden herhaald nadat het bijbehorende gevoel is afgenomen. Hiervoor accepteren getroffenen soms ook strafbare feiten. Sommige verslavingsstoornissen zijn sociaal geaccepteerd, andere worden fundamenteel afgewezen.
Oorzaken
De oorzaken van een verslavingsstoornis zijn wetenschappelijk nog niet duidelijk opgehelderd. In wezen kan echter worden gesteld dat zowel sociale als biologische en psychologische factoren een rol spelen bij het ontstaan van een verslaving. Vaak gaat het om mensen die te maken hebben gehad met een ernstig psychologisch trauma en niet kunnen omgaan met de ervaringen die ze hebben opgedaan. Sociaal achtergestelde mensen met een moeilijk leven ontwikkelen ook vaak een verslaving. Aan de andere kant kunnen welvarende mensen ook worden getroffen als ze zich bijvoorbeeld vervelen in het leven en daarom een ontsnapping uit de realiteit zoeken. Verslavingsstoornissen komen voor in alle sociale klassen en treffen mensen met een grote verscheidenheid aan persoonlijkheidsstructuren.
Symptomen, klachten en tekenen
Het eerste teken van een verslavende stoornis is vaak dat de persoon het middel vaker of langer gebruikt dan oorspronkelijk gepland - of meer tijd doorbrengt op de gokautomaat of computer dan bedoeld. Op dit punt vertellen veel verslaafden zichzelf echter dat ze het drugsgebruik of -gedrag nog steeds onder controle hebben. Wanneer de verslaafde uiteindelijk probeert de consumptie te verminderen of te stoppen, lukt dit niet of kost het veel moeite. Meestal is de verslaafde zich ervan bewust dat voortgezet gebruik negatieve effecten heeft, ook al ontkent hij dit misschien aan anderen. Om verslaving na te streven, trekken patiënten zich vaak terug. Ze isoleren zichzelf privé en sluiten zich vaak ook af van hun familie. Het is mogelijk dat zij hun huishoudelijke, kinderopvang- of werktaken niet meer vervullen zoals vroeger. Verslaafden geven vaak hun hobby's op. Veel verslavingen leiden op financiële problemen waar geld aan wordt besteed drugs of gokken. Een duidelijk teken van middelenverslaving is de ontwikkeling van tolerantie. Hetzelfde dosis van een medicijn produceert een zwakker effect dan voorheen. Verslaafden verhogen daarom vaak de dosis Als de verslaving niet kan worden geleefd, treden ontwenningsverschijnselen op. De symptomen waartoe ontwenning leidt, zijn afhankelijk van de verslavende stof. Bij gedragsverslavingen kunnen ontwenningsverschijnselen bestaan uit rusteloosheid, angstgevoelens, agressiviteit en stemmingswisselingen.
Diagnose en verloop
Als er sprake is van een verslavende aandoening, is de diagnose vaak moeilijk, omdat getroffenen hun probleem meestal pas erkennen als ze al aan ernstige lichamelijke of geestelijke beperkingen lijden. Alleen al het gebruik van de verslavende stof of de hoeveelheid ervan geeft geen informatie over de aanwezigheid van een verslavende ziekte. De behandelende arts moet daarom psychologische en medische tests combineren en dus naast een nader gehoor onderzoek doen naar de bloed en haar. middelenmisbruik met name kan worden bepaald aan de hand van de fysieke effecten. Verslavingsstoornissen vragen altijd om behandeling, anders zullen ze zich blijven verergeren en de betrokkene en zijn of haar omgeving raken. Vooral aan verslavingen gerelateerde verslavingen beschadigen het lichaam en kunnen mogelijk fataal zijn.
Complicaties
Verslavingsstoornissen kunnen verschillende complicaties van fysieke, psychologische en psychosociale aard veroorzaken. Medicijn of alcohol afhankelijkheid resulteert vaak in onherstelbaar lever schade en toevallen en sensorische stoornissen veroorzaakt door zenuwschade zijn ook mogelijk. Vaak, geheugen daalt, en ernstige alcoholisten hebben niet zelden last van een dementie bekend als het syndroom van Korsakow. Sommige medicijnen veroorzaken hallucinaties die buitengewoon beangstigend zijn voor de betrokken persoon of hem ertoe drijven zijn eigen capaciteiten te overschatten: het resultaat kan dodelijke ongevallen of zelfmoord zijn. Perceptuele stoornissen, wanen en motorische stoornissen komen vaak voor tijdens ontwenning, en veel verslaafden hebben er last van Depressie tijdens de drugsvrije periode. Als er medicijnen worden geïnjecteerd, bestaat er een risico op infectie met hepatitis of HIV door geïnfecteerde injectienaalden. Een overdosis drugs of alcohol kan dat wel leiden tot meervoudig orgaanfalen en dus overlijden. Heel vaak gaat verslaving gepaard met verwaarlozing van voedselinname, wat duidelijk tot uiting komt in gewichtsverlies en deficiëntiesymptomen. Andere complicaties kunnen zijn hart- schade, nier mislukking, long ziekte en verzwakking van de immuunsysteem Terwijl het leven helemaal draait om de verslaving, worden vrienden, familie, werk en hobby's verwaarloosd totdat het sociale weefsel uiteindelijk kapot gaat. Gevolgen op de lange termijn zijn in veel gevallen het verlies van banen, scheiding van een partner en een sociale en economische crash.
Wanneer moet je naar een dokter?
Voor verslavingen moet een arts worden geraadpleegd voor zowel verslavingen als niet-middelengerelateerde verslavingen. Ongeacht welke behoefte herhaaldelijk door het individu wordt vervuld, moet hulp worden gezocht. In het geval van een sterke overmatige consumptie van alcohol, nicotine of de immense consumptie van voedsel, een arts kan helpen veranderingen teweeg te brengen. Voor zover de persoon het gevoel heeft te lijden, is medische hulp geïndiceerd. Het gebruik van drugs, de drang om elke dag in grote hoeveelheden geld uit te geven of de onmisbare consumptie van snoep zijn tekenen van een bestaand volksgezondheid onregelmatigheid. Zodra de gedachten blijven cirkelen rond de vervulling van de ene behoefte, kan een arts geraadpleegd worden. Als aandachtsstoornissen, innerlijke rusteloosheid of agressiviteit optreden zodra de verslaving niet tevreden is, is een bezoek aan de dokter noodzakelijk. Als meerdere uren per dag bijna dwangmatig worden besteed aan het bevredigen van een behoefte, heeft de betrokkene medische ondersteuning nodig. Overmatig computergamen, gebruik van medicijnen of de dwangmatige behoefte om complimenten en erkenning te krijgen, moet met een arts worden besproken. Als vegetatieve problemen, slaapstoornissen, hoofdpijn of verlies van sociale omgeving optreden, overleg met een arts is noodzakelijk. Een interne spanning zowel ervaring als dwangmatig gedrag zijn alarmsignalen van het organisme.
Behandeling en therapie
Als er een verslavende aandoening is vastgesteld, moet de behandelende arts een passende procedure starten therapie Dit bestaat uit medische en psychologische componenten. Als er al fysieke schade aanwezig is, moet deze worden behandeld met medicatie of zelfs chirurgische ingrepen. De belangrijkste focus ligt echter op psychologisch therapie De behandeling begint met terugtrekking, waarbij de betrokkene onder medisch toezicht wordt ontgift en niet langer de betreffende stof mag consumeren of de betreffende activiteit mag uitoefenen. Dit wordt gevolgd door ontgifting, die is ontworpen om te helpen bij het bereiken van permanente onthouding van de individuele verslavende stof. Dit omvat gesprekstherapieën en het oplossen van persoonlijke problemen die mogelijk hebben geleid tot de ontwikkeling van de verslaving. Vaak is hier ook de familie of partner van de patiënt bij betrokken. Resocialisatie maatregelen de getroffen persoon ondersteunen bij het terugkeren naar het dagelijkse leven. Zo'n therapie kan in totaal enkele maanden of zelfs jaren meegaan. Verslaafden hebben over het algemeen een zeer hoog risico op terugval, daarom is het niet ongebruikelijk dat getroffenen meer dan één keer therapie moeten ondergaan voordat de gewenste onthouding kan worden bereikt. In principe is er een levenslang risico op terugval.
het voorkomen
Verslavingsstoornissen zijn slechts in beperkte mate te voorkomen, bijvoorbeeld wanneer een getroffen persoon de eerste tekenen van verslaving bij zichzelf opmerkt. Familieleden en vrienden kunnen ook naar een adviescentrum gaan als ze vermoeden dat er sprake is van een verslavende aandoening. Adviescentra zijn verspreid over heel Duitsland en kunnen ook anoniem worden gecontacteerd.
Nazorg
Bij verslaving is nazorg een noodzaak, omdat verslaafden als psychisch instabiel worden aangemerkt. Zelfs als een patiënt na een succesvolle behandeling innerlijke stabiliteit heeft herwonnen, kan een verslechtering van de voorwaarde kan nooit worden uitgesloten. Nazorgbehandelingen voor verslavende aandoeningen vinden plaats in zowel psychotherapeutische als gedragsvorm. Er zijn verslavingen en niet-verslavingen. De eerste categorie omvat alcoholverslaving of verslaving aan illegale drugs. De tweede groep omvat eetstoornissen, winkel- of gokverslavingen. Een verslavingsverslaving wordt meestal behandeld in een afkickkliniek. Voor niet-middelengerelateerde verslavingen meldt de arts zich aan gedragstherapie Nazorg daarentegen is bedoeld om getroffenen voor te bereiden op een verslavingsvrije toekomst bij beide vormen van verslaving. Daarbij leren ze bewust af te zien van drugsgebruik en hun eigen gedrag beter te beheersen. Ondanks succesvol afgeronde therapieën kan een verslaafde terugvallen. In dergelijke situaties identificeert het nazorgprogramma de contactpunten waar de getroffen persoon zich moet wenden. Parallel aan de therapeutische benaderingen hebben zelfhulpgroepen een positief effect op de ontwikkeling van de verslaafde. De uitwisseling met andere verslaafden vindt plaats in een meer informele sfeer dan in therapiesessies met een psycholoog. Verslaafden kunnen hier extra voordeel uit halen.
Typische en veel voorkomende aandoeningen
- Nicotineverslaving (nicotineafhankelijkheid)
- Alcoholverslaving
- Drugsverslaving
- Gokverslaving
- Seksverslaving
- Verslaving aan computerspelletjes
- internet verslaving
Wat u zelf kunt doen
Mensen met een verslaving hebben meestal professionele hulp nodig van een psycholoog of therapeut. Afhankelijk van het type en de ernst van de verslaving kan medicamenteuze behandeling of zelfs intramurale behandeling nodig zijn. In het geval van verslavingen aan genotmiddelen zoals cafeïne, nicotine, alcohol of eten, een verandering in dieet en de algemene levensstijl kan geschikt zijn. Als een alcohol of nicotine verslaving wordt vroeg ontdekt, interventie is vaak succesvol zonder professionele ondersteuning. Het is belangrijk om de waarschuwingssignalen van verslaving te herkennen en het nodige te nemen maatregelen, zoals contact opnemen met een therapeut of een zelfhulpgroep of een verandering van levensstijl aanbrengen. Welke maatregel geschikt is, hangt af van het individuele geval. In het geval van een drugsverslaving moet een gecontroleerde terugtrekking worden uitgevoerd. Mensen met ernstige alcoholisme moet ook naar een kliniek gaan voor ontwenning, omdat complicaties zoals delirium tremens kunnen voorkomen. In het geval van anorexia of eetaanvallen, a dieet plan moet worden gemaakt met professionele hulp. Afhankelijk van de oorzaak van de eetstoornisHier moeten ook medische professionals en therapeuten bij worden betrokken, bijvoorbeeld om organische oorzaken te achterhalen of om interne conflicten te doorstaan.
