Tics door stress | Tics

Tics door stress

Stress is niet de oorzaak van tics, maar kan tics activeren en versterken. Daarom is het enerzijds belangrijk dat getroffenen leren omgaan met stress en anderzijds is het belangrijk dat de omgeving geen extra stress veroorzaakt. De gedragsprincipes van een kind of volwassene of een hoogbegaafde persoon van elke leeftijd met een tijdelijke of chronische tic omvatten dezelfde basisprincipes die daar worden beschreven. Verder is een individueel stressmanagement van de betrokkene wenselijk. Dit stressmanagement kan onder meer bestaan ​​uit ontspanningstechnieken, lichaamsbewustzijnsoefeningen, bewegingen en het creëren van een evenwichtig dagelijks leven

Tics na een beroerte

A beroerte, in een specifiek gebied van de hersenen genaamd de basale ganglia, kan triggeren tics. Dit uit zich vaak in een eenzijdig onvrijwillig slingeren van armen en benen, een zogenaamd hemiballisme. De getroffen persoon heeft geen controle over deze bewegingen.

Ze kunnen door anderen ten onrechte worden geïnterpreteerd als een uiting van agressiviteit. Hier kan perceptietraining, stressmanagement en indien nodig homeopathische therapie of medicamenteuze therapie bij worden gebruikt neuroleptica is aanbevolen. In fysio-, ergo- en logopedie tics kan gericht worden behandeld in het kader van de beroerte. Hierbij moet de nadruk liggen op participatie en zelfstandigheid in het dagelijks leven, evenals op het verhogen van de individuele levenskwaliteit en integratie van de familieleden.

Tics bij het syndroom van Gilles de la Tourette

In Tourette syndroom men kan verschillende motorische en vocale tics waarnemen. In Tourette syndroom, tics beginnen vaak in jeugd of jonge volwassenheid. Naast de tics ziet men vaak een obsessief-compulsieve stoornis en ADHD.

Sociaal gedrag kan ook opvallen, maar hoeft dat niet te zijn. De motorische tics kunnen zo uitgesproken zijn dat de getroffenen hun handen niet kunnen gebruiken voor alledaagse activiteiten. Tics zijn plotselinge, snelle, zich herhalende bewegingen of geluiden.

Ze kunnen tijdelijk worden onderdrukt met toenemende spanning. Ze worden ervaren als een innerlijke dwang en hebben vaak een slecht gevoel in de aangetaste delen van het lichaam, wat leidt tot het uitvoeren van de beweging. De diagnose wordt gesteld door nauwkeurige ondervraging (anamnese) en observatie van de patiënt gedurende een langere periode.

De therapie is symptomatisch en vaak ook psychotherapeutisch. Sommige patiënten leren echter zonder therapie met hun ziekte om te gaan. Medicamenteuze therapie met neuroleptica wordt alleen aanbevolen bij extreem lijden. In veel gevallen is er een verbetering of zelfs een volledig verlies van tics.