Symptomen van dwarslaesie
Er kunnen tal van symptomen optreden in de context van paraplegie. Schade aan het spinal cord leidt tot een onderbreking van de zenuwbanen. Deze verliezen daardoor hun functie.
Daarom wordt naast een gevoeligheidsstoornis ook het spierstelsel aangetast, wat resulteert in verlamming. De omvang van deze verlammingen kan variëren. Enerzijds is het doorslaggevend op welk niveau de spinal cord schade is opgetreden.
Een cross-sectioneel syndroom in het gebied van de cervicale wervelkolom leidt tot verlamming van de armen en benen. De ademhalingsmusculatuur kan ook worden beïnvloed. Bij beschadiging in het gebied van de thoracale of lumbale wervelkolom kunnen de armen vaak normaal worden bewogen, maar de lichaamsdelen die onder de doorsnede liggen, zijn verlamd.
Aan het begin van een paraplegisch syndroom zijn dit slappe verlamming. De armen en benen hangen slap aan het lichaam. In de loop van de ziekte ontwikkelt zich echter meestal de slappe verlamming spasticiteit.
Dit is een toename van de tonus, dwz permanente spanning, van de spieren. Het legen van de blaas en darmen wordt ook gecontroleerd door de spinal cord. Het wordt vaak binnen gestoord paraplegie.
Een letsel aan het ruggenmerg is niet pijnlijk. Echter, pijn kan worden veroorzaakt door een gebroken wervel of door verwonding van weke delen. De symptomen van beginnende paraplegie afhankelijk van de mate van schade aan het ruggenmerg.
Neurologische symptomen van verlamming treden op. Deze kunnen in het begin slechts tijdelijk voorkomen en variëren in ernst. Neurologische gebreken zijn enerzijds sensorische stoornissen zoals tintelingen pijn of een gevoel van gevoelloosheid.
Aan de andere kant klagen patiënten over aandoeningen van het bewegingsapparaat, zoals spierzwakte. In het verdere verloop van de ziekte kan zelfs verlamming van het spierstelsel optreden. Naast mobiliteitsstoornissen kunnen er ook problemen optreden bij het ledigen van de darm of blaas.
Als dergelijke symptomen optreden, is het belangrijk om onmiddellijk een arts te raadplegen, omdat de beginnende dwarslaesie vaak kan worden genezen door een onmiddellijke chirurgische ingreep. De symptomen zijn onderverdeeld in een complete en een onvolledige dwarslaesie. Bij volledige dwarslaesie zijn de zenuwvezels in het ruggenmerg volledig doorgesneden.
Als resultaat worden de geleidingsbanen volledig onderbroken. De bijbehorende spieren kunnen niet meer worden aangestuurd door de zenuwstelsel en kan dus niet worden verplaatst. Verlamming is het resultaat.
Bij een onvolledige dwarslaesie zijn niet alle zenuwvezels van een ruggenmergsegment doorgesneden. Sommige signalen kunnen nog steeds worden verzonden. Zo blijft een restfunctie van het spierstelsel behouden, zelfs gevoeligheidsstoornissen zijn alleen minder uitgesproken.
Het vermoeden van een dwarslaesie wordt meestal door de getroffen persoon zelf geuit. Om dit te bevestigen, beschikt de arts, afhankelijk van de vermoedelijke oorzaak, over verschillende onderzoeken en beeldvormende procedures. Als er zich een ongeval heeft voorgedaan, heeft de arts een röntgenstraal, een computertomografie (CT) of een magnetische resonantie beeldvorming (MRI) scan uitgevoerd, waarmee de breuk een Vertebrale lichaam en de beknelling van het ruggenmerg kan op het resulterende beeld worden gedetecteerd. Deze afbeeldingen geven vervolgens informatie over de omvang en locatie van de schade en helpen ook bij het beslissen of een operatie al dan niet nodig is.
Als de dwarslaesie zich echter langzaam heeft ontwikkeld, zal de arts een grondig neurologisch onderzoek uitvoeren. Dit omvat verschillende tests om de gevoeligheid en spierkracht te controleren. Om een ontsteking van het ruggenmerg, een bloed test kan nodig zijn. Belangrijke differentiële diagnoses zijn verlammingen die worden veroorzaakt door schade aan de zenuwen in de hersenen of door een ziekte van de spier zelf. In deze gevallen is de gevoeligheid echter nog intact.
