Poluteren is een spraakvloeiendheidsstoornis die, zoals stotteren, is een van de psychologische gedragsstoornissen. Patiënten spreken niet vloeiend, slikken vaak lettergrepen in en mengen graag woorden zodat anderen ze niet begrijpen. Een combinatie van psychosociaal therapie en logopedie stappen worden gebruikt om patiënten te behandelen.
Wat is verwarrend?
Spraak is het belangrijkste middel voor menselijke expressie. Spraakuitdrukking is een zeer gecompliceerd proces waarbij een grote verscheidenheid aan organen en anatomische structuren betrokken is. De tonggehemelte en keelholte zijn bijvoorbeeld onvervangbaar voor spraak. Even onvervangbaar zijn bepaalde delen van de hersenen Afgezien van het Wernicke of spraakcentrum, een breed scala aan cognitieve vaardigheden binnen multiple hersenen gebieden van de rechter- en linkerhersenhelft zijn betrokken bij spraakuitdrukking. Taalacties vereisen ook een bepaalde hoeveelheid aandacht, waarnemingsvermogen en geheugen Tegen deze achtergrond bijna alle gebieden van de mens hersenen zijn betrokken bij de productie van situationeel passende, correcte en zinvolle zinnen. Hoe complex de taalactie ook is met zijn neuronaal diverse onderlinge verbindingen, zoveel taalstoornissen bestaan er. Een van de meest voorkomende is stotteren Een wat minder bekende spraakstoornis is verwarrend, ook wel battarisme, tachyfemie, tumultus sermonis of paraphrasia praecepsv genoemd. De spraakvloeiendheidsstoornis is tot op heden niet afdoende bestudeerd.
Oorzaken
Omdat er weinig onderzoek is naar vervuiling, blijft de oorzaak van de vloeiendheidsstoornis onverklaard. Er bestaan alleen hypothesen met betrekking tot de etiologie. Vroeger werd gedacht dat polterine een gedragsstoornis was. Ondertussen vermoedt de geneeskunde echter een combinatie van perceptuele stoornis, verwerkingsstoornis, controlestoornis, planningsstoornis en timingstoornis achter de stoornis. Ondanks de nog steeds onverklaarde etiologie, classificeert de ICD-10 polterine als een aandoening uit de groep van psychologisch geïnduceerde gedragsstoornissen. Onder deze groep wordt de spraakstoornis opgenomen in de subgroep van andere gedrags- en emotionele stoornissen die beginnen in jeugd en adolescentie. In deze context moet de spraakstroomstoornis worden gedifferentieerd stotteren en ticstoornissen, die ook tot deze groep behoren. Als spraakstroomstoornis kan vervuiling naast psychologische oorzaken ook puur fysieke oorzaken hebben en wordt in deze context voornamelijk geassocieerd met degeneratieve ziekten zoals dementie.
Ziekten met dit symptoom
- stotteren
- Tic en Tourette-syndroom
- Dementia
Symptomen, klachten en tekenen
Patiënten met polterisme spreken moeilijk te begrijpen. Hun spraak wordt gekenmerkt door onregelmatigheden die resulteren in een verstoord spraakritme. Een schokkerig begin en foutieve zinpatronen kenmerken de spraak van de getroffenen. Overhaaste spraak is net zo kenmerkend als het samensmelten van geluid in de zin van elisie. Ongespannen lettergrepen worden vaak ingeslikt. De toespraak klinkt niet vloeiend en zit vol tussenwerpsels en herzieningen in de zin van zinsherschikkingen. Patiënten die zich vervelen, lijken minder betrokken bij het spreken en kunnen hun eigen stoornis in de situatie niet meteen herkennen. Secundaire symptomen kunnen zijn: ongeorganiseerde spraak, gebrek aan bewustzijn van spraaksnelheid en -stroom, en leren moeilijkheden. Getroffen personen zijn snel afgeleid en vaak hyperactief. Hun aandachtsspanne voor auditieve verwerking wordt verminderd. Verplichte symptomen zijn onder meer een abnormale spreeksnelheid met een neiging tot stotteren, lettergreep en klankmenging, klankvervanging, klankverandering, uitglijden van de tongen embolofrasieën zoals woordgroepen, zinsonderbrekingen, rekoefeningen of herhalingen. Optionele symptomen zijn onder meer bijkomende taalstoornissen en zwakke punten in spraakvorming, stoornissen in de semantiek en woordvinding, pragmatische stoornissen als gevolg van verstoord sociaal taalgedrag en aandachtsstoornissen.
Diagnose en verloop
Poltertone wordt gediagnosticeerd door een logopedist. Na het eerste contact verzamelt de logopedist spontane spraakmonsters en maakt hij onderscheid tussen stotteren en stotteren. differentiële diagnose Kinderen tot zeven jaar worden getest op spraakverstaan. Daarnaast vindt toetsing van orale diadochokinese plaats. De logopedist voert ook tests uit op de variatie in spraaktempo en het communicatief-pragmatisch vermogen van de patiënt. Daarnaast wordt de auditieve remanentie voor lettergreepreeksen en getallen getest. Met behulp van een leestekst test de logopedist de duidelijkheid van articulatie en taalstructurerend vermogen. Na deze eerste afspraak wordt een vervolgafspraak gepland voor verder diagnostisch onderzoek. Onder bepaalde omstandigheden kan aanvullende neurologische of psychiatrische diagnostiek nodig zijn. De prognose hangt af van de oorzaak van de aandoening.
Complicaties
Vervuiling wordt voornamelijk in verband gebracht met een verscheidenheid aan psychosociale problemen. Als vervuiling niet wordt behandeld logopedierijzen er moeilijkheden voor de getroffenen, vooral op het gebied van sociale banden. Sociaal isolement, terugtrekking uit de sociale omgeving tot het volledig verbreken van alle contacten en de baan kunnen het gevolg zijn. Polterers worden vaak vermeden door hun omgeving, omdat sociale interactie met hen als onaangenaam wordt ervaren. De getroffenen polariseren vaak sterk in een gesprek, laat de ander er geen woord tussen zitten en verliest vaak de 'draad' tijdens het praten. Luisteren naar een poltergeist is daarom moeilijk en wordt als vermoeiend ervaren, waardoor ze daardoor vaak worden vermeden. Zo'n negatieve sociale ervaring leidt ook tot een verhoogd stoornisbewustzijn bij polteriek, wat een bijkomend slecht effect heeft op de acceptatie van de stoornis en de motivatie om er iets aan te veranderen. Natuurlijk leidt een intensieve logopedische behandeling ook tot een hoog verstoringsbewustzijn, maar in de loop van therapiekan dan worden gewerkt aan acceptatie en identificatie van de storing. Verhoogde frustratie is een ander gevolg van therapie voor vervuiling, waarbij patiënten zich voor het eerst bewust worden van de volledige omvang van de aandoening. Er moeten betere organisatie- en planningsvaardigheden worden aangeleerd, die de meeste patiënten tijdens de poltering ontbraken. Bovendien brengt zelfreflectie op het eigen spraaktempo en spraakbeheersing aanvankelijk veel moeilijkheden met zich mee, zoals een innerlijke afweer of een duidelijke aanvankelijke verslechtering van de symptomen. De aanvankelijke verslechtering van polterisme treedt meestal op tijdens de therapie, omdat patiënten eerst moeten leren zichzelf te observeren en te beheersen, een vaardigheid die ze niet hebben gehad.
Wanneer moet je naar een dokter?
Vervuiling is een spraakstoornis die zich vaak manifesteert in jeugd Om deze reden is het logisch dat ouders de spraakontwikkeling van hun kind volgen. Als poltering wordt vermoed, is het zinvol om vroeg professioneel advies in te winnen - omdat vroege interventie blijkt meestal gunstig bij poltering. Vaak is het raadzaam om het probleem bij de kinderarts aan te kaarten, bijvoorbeeld tijdens een preventieve controle. Een bezoek aan de kinderarts is aan te raden uiterlijk als het kind regelmatig rommelt. Als het gerommel daarentegen maar één keer voorkomt (bijvoorbeeld tijdens een geïsoleerde gebeurtenis die erg opwindend is voor het kind), is meestal geen tussenkomst nodig. De situatie is anders als de paal is gekoppeld aan specifieke situaties. Als de vervuiling alleen in specifieke situaties voorkomt, maar daar regelmatig voorkomt, is medisch advies ook nuttig. In dit geval lijdt het kind mogelijk niet aan vervelende of een andere spraakstoornis, maar aan andere problemen. Een angststoorniskan bijvoorbeeld worden overwogen, wat ook spraakafwijkingen kan verklaren. Ongeacht hoe vaak de vervuiling optreedt, de spraakstoornis kan psychologisch zijn spanning op de getroffen persoon. Zelfs in grote gevallen spanning, daarom is het logisch om praten naar een dokter over het probleem. In veel gevallen kunnen de symptomen worden verlicht of verholpen.
Behandeling en therapie
Er bestaan vaste therapieplannen voor de behandeling van mentale spraakstoornissen zoals stotteren. Voor mensen met vervuiling is de situatie enigszins anders, omdat de aandoening niet voldoende is onderzocht voor een vast plan. Dus, hoewel er geen vaststaand therapieplan bestaat om patiënten te behandelen, worden vrijwel alle patiënten met vervelende spraak behandeld in vloeiendheidsprogramma's. In deze programma's komt eerst therapie voor psychosociale problemen voor. Polterende spraak kan psychodynamische oorzaken hebben, maar het kan ook leiden aan psychosociale problemen zelf, aangezien patiënten niet langer door hun omgeving worden begrepen. Om een verslechtering van de mentale situatie uit te sluiten, moet de therapie primair in deze richting worden gegeven. Tegelijkertijd vindt vaak behandeling van de spraakstroom plaats. Samen met de logopedist werken de patiënten primair aan de spraaksnelheid. Ze oefenen verschillende spreeksnelheden en letten daarbij op de pauzes. Naast de uitspraak en de uitspraak van de lettergreep maken alle andere mogelijke spraakproblemen deel uit van de therapie. Omdat vervuiling onder bepaalde omstandigheden gepaard kan gaan met stotteren, wordt hier ook vaak therapie voor gegeven. In het geval van een neurologische geschiedenis wordt aanvullend causale therapie uitgevoerd, afhankelijk van de neurogene schade.
Vooruitzichten en prognose
Of poltering bij een patiënt kan worden behandeld, hangt sterk af van de mentale toestand van het getroffen individu en kan daarom niet universeel worden voorspeld. In veel gevallen leidt poltering echter tot sociale problemen. Vooral bij kinderen kunnen pesten en sociale uitsluiting optreden als gevolg van poltering. In extreme gevallen leidt dit tot psychische problemen. Het dagelijkse leven van de patiënt wordt beperkt door de poltering en de kwaliteit van leven neemt af. Behandeling is slechts in beperkte mate mogelijk, aangezien het symptoom vaak wordt veroorzaakt door een psychisch probleem. Daarom vindt de behandeling ook gelijktijdig met een psycholoog plaats. Mannen hebben meestal meer last van vervuiling dan vrouwen. Behandeling met behulp van logopedie wel leiden tot succes in veel gevallen. Dit is vooral het geval als de vervuiling niet aangeboren is en is opgetreden als gevolg van een specifieke gebeurtenis. Het is niet ongebruikelijk dat getroffenen moeite hebben om met andere mensen te communiceren. Dit kan ook leiden op problemen op het werk. Bij de meeste mensen dyslexie komt naast vervuiling voor en heeft beperkte behandelingsopties.
het voorkomen
Uitgesproken verwarrend gedrag kan worden voorkomen door ouders bij de eerste tekenen van spreken met hun kinderen naar een logopedist te gaan. Andere preventieve maatregelen bestaan nog niet, omdat de oorzaken van de ziekte nog onvoldoende zijn onderzocht.
Wat u zelf kunt doen
Getroffen personen hebben in het dagelijks leven talloze mogelijkheden om hun manier van spreken te beïnvloeden. In het geval van stotteren, hoe intensiever ze zich concentreren op hun spraak en deze proberen te beïnvloeden, des te meer lijden ze. Symptomen zoals blokkades of herhalingen worden dan intenser. Een polterer daarentegen wordt geholpen als hij zich concentreert voordat hij spreekt en bewust zijn spraaktempo verlaagt. Een rechtopstaande houding is belangrijk om de lichaamsspanning op te bouwen die nodig is voor een goede spraak ademhaling en evenwichtige articulatie. Polterers kunnen bijzonder goed spreken als ze stil staan of lopen. Bij het zitten is het raadzaam om op te staan zonder de rugleuning van de stoel te gebruiken. Bij het communiceren met anderen moet de polterer proberen oogcontact te houden. De reacties van de spreker geven duidelijk weer of alles wat gezegd is begrepen is. Een vragende blik moet daarom het signaal zijn om de uiting weer langzaam en met duidelijke articulatiebewegingen te herhalen. Ontspanning oefeningen voor het hele lichaam, rekoefeningen en ook aangeleerde ontspanningsmethoden zijn geschikt als kleine oefeningen tussendoor. Wangen, lippen, tong en onderkaak moet ook van tijd tot tijd worden losgemaakt. Dergelijke oefeningen worden onderwezen in logopedische therapieën en kunnen snel worden aangeleerd.
