Synoniemen in bredere zin
Ziekten van het houdings- en bewegingsapparaat
Geschiedenis
Het woord orthopedie komt van het Griekse woord ‘orthos’ en betekent rechtop lopen van de mens. Oorspronkelijk werd het woord “Orthos” ook gebruikt om biomechanische aspecten zoals krachtassen te beschrijven. "Kindergeneeskunde" is zeker afgeleid van het Griekse woord "pedas".
"Pedas" staat voor immobilisatie, een essentieel therapeutisch principe in de oudheid. De term orthopedie werd voor het eerst gebruikt in 1741 met de oprichting van een apart speciaal vak. Verschillende behandelingsopties zoals chiropractische manuele therapie, bewegingstherapie, natuurgeneeskunde en chirurgische maatregelen aan het bewegingsapparaat werden gecombineerd tot één specialiteit
Waar is orthopedie voor?
Orthopedie behandelt ziekten van botten, gewrichten, spieren, pezenligamenten, bursae, schepen en zenuwen. Het is een ziekte en kan op elke leeftijd voorkomen. Dit betekent dat het klinkt als schade vóór de geboorte (genetisch), tijdens de geboorte (bijvoorbeeld gebroken sleutelbeen) of meestal na de geboorte.
Deze omvatten ziekten van de groeifase, maar ook overbelasting, slijtage (artrose), veroudering en acuut letsel. De basisprincipes van orthopedische therapie zijn fysische wetten die van toepassing zijn in een biologisch organisme. Dit betekent dat technisch-mechanisch denken moet worden gekoppeld aan de biologische zelfgenezing van het lichaam en benut voor therapie.
Opgemerkt moet worden dat de fysische invloed van biologische processen op een gunstige manier kan worden veranderd. Een voorbeeld hiervan is aangeboren heupdysplasie (onvoldoende rijping van het heupkomdak van de heup gewricht bij de zuigeling), die met eenvoudige fysieke maatregelen, zoals een brede omslag of het aanbrengen van een spreidbroek, tot volledige genezing kan worden gebracht. Als dit “defect” over het hoofd wordt gezien in het bouwplan, kan het niet worden gecorrigeerd.
Heupdysplasie blijft een leven lang bestaan; scherpe secundaire problemen zoals heup artrose (coxartrose) optreden. Het doel van orthopedie is dan ook om een evenwicht van fysieke krachten rekening houdend met de biologische functies. De ziekte zelf mag niet geïsoleerd worden gezien.
Een probleem in een gewricht dat in beweging wordt beperkt door pijn heeft altijd invloed op naburige gewrichten. Deze moeten het gebrek aan beweging compenseren en kunnen ook worden overbelast. Pijn leidt tot verharding van de omliggende spieren.
De permanente spanning veroorzaakt problemen met de peesaanhechtingen, kapsels en ligamenten. Verder speelt de mentale verwerking van een ziekte een doorslaggevende rol. Vooral de pijn de verwerking wordt door de geest veranderd. Daarom mogen orthopedische ziekten nooit worden gezien als pure problemen van de biomechanica. Een blijvend therapeutisch voordeel kan alleen worden bereikt als rekening wordt gehouden met holistische therapiebenaderingen.
