De degeneratieve vorm van spondylolyse is geassocieerd met andere degeneratieve spinale ziekten De slijtage van de tussenwervelschijven begint al in de jaren twintig van een persoon. Het kan leiden tot een uitsteeksel van de tussenwervelschijf (protrusio) of een hernia (nucleus pulposus prolaps).
Het toenemende waterverlies van de tussenwervelschijven leidt tot een afname van de hoogte van het tussenwervellichaamgedeelte (osteochondrose De gevolgen / ontwikkeling zijn een overbelasting van de kleine wervel gewrichteneen storing van de ruggengraatbanden en een sluipende instabiliteit van het bewegingssegment van de wervelkolom, bestaande uit twee wervellichamen en de tussenwervelschijf tussen hen. De basis- en bovenplaten van de wervellichamen worden door de verlaging meer belast tussenwervelschijf.
Het lichaam reageert hierop door het bot in het gebied van deze structuren samen te drukken (sclerotherapie), wat te zien is op röntgenfoto's. Het lichaam probeert de sluipende instabiliteit van de wervelkolom tegen te gaan door benige aanhechtingen aan te brengen op de wervellichamen (osteofyten / exofyten) die steun zoeken in de omgeving. Als de ontwikkeling van instabiliteit vergevorderd is, kan zich een aan slijtage gerelateerde kromming van de wervelkolom ontwikkelen, waardoor de statica van de wervelkolom verder verzwakt (degeneratieve scoliose).
De veranderde statica van de wervelkolom verandert ook de punten van oorsprong en aanhechting van de spieren en ligamenten van de wervelkolom, waarbij sommige spieren en ligamenten te dichtbij en korter worden en andere te veel worden uitgerekt. Beide factoren leiden tot verzwakking van deze structuren door functieverlies. Pijnlijke spierhardheid (spierspanning /myogelose) kan leiden.
Een incongruente positie van de Vertebrale lichaam gewrichten in relatie tot elkaar leidt tot prematuur kraakbeen slijtage van de gezamenlijke partners. Dezelfde processen die bekend staan om knie of heup gewricht artrose dan plaatsvinden. Het resultaat is een gewrichtsontsteking, zwelling en verdikking van de capsules, en zelfs sneller dan bij de grote gewrichten, gewrichtsvervorming.
Het algemene beeld van een wervelgewricht artrose (spondylartrose) is ontstaan. Door instabiliteit veroorzaakte verschuivingen in de wervellichamen (degeneratief spondylolisthesis/ pseudospondylolisthesis), verdikking van de wervelgewrichtsstructuren, bot wervelkanaal aanhechtingen, schijfuitsteeksels en verdikking van de wervelbanden (ligamentum flavum) kunnen uiteindelijk leiden tot een aanzienlijke vernauwing van het wervelkanaal (wervelkanaalstenose) en zet de spinal cord zelf of de uitgaande zenuwwortels. Recessus stenose verwijst naar een druk op de zenuwwortel in de laterale recessus, meestal veroorzaakt door degeneratieve veranderingen in het proces van het bovenste wervelgewricht (superieur articulair proces).
In de infantiele / adolescente vorm van spondylolisthesis, is bewezen dat, naast een aangeboren zwakte van het interarticulaire deel, een belangrijke reden voor de ontwikkeling ervan de ruggengraat-belastende activiteit is in competitieve sporten. Deze omvatten: De reden hiervoor is een bepaalde hyperextensie in combinatie met een rotatiebelasting of een axiale compressiebelasting op de wervelkolom bij deze sporten. Recidiverende microblessures in het gebied van de wervelbogen treden op en leiden uiteindelijk tot spondylolyse, wat op zijn beurt kan leiden tot spondylolisthesis Spondylolyse die op deze manier wordt geïnduceerd, is dus een soort vermoeidheid breuk (spanningsbreuk), die echter meestal niet spontaan samengroeien, maar een soort valse verbinding vormt (pseudartrose).
- Gewichtheffen
- Javelin gooit
- Gymnastiek (hinkstapspringen, acrobatiek)
- Trampoline springen
- Hoge sprong
- Schoolslag en zwemmen met dolfijnen
- Ballet
- het worstelen
- Roeien
