Stenose van het wervelkanaal

Definitie Spinale kanaalstenose

Wervelkanaal stenose (vernauwing van het wervelkanaal) is een degeneratieve (slijtagegerelateerde) ziekte van de wervelkolom met een vernauwing van het wervelkanaal en de resulterende druk op de spinal cord en zenuwwortels. Er wordt onderscheid gemaakt tussen een cervicale wervelkanaal vernauwing van de cervicale wervelkolom, een vernauwing van het thoracale wervelkanaal de thoracale wervelkolom en een lumbale wervelkanaal vernauwing van de lumbale wervelkolom. Het wervelkanaal loopt in de wervelkolom tussen de Vertebrale lichaam en wervelboog als een holte, ook bekend als het wervelkanaal, gevormd door de individuele wervelgaten (foramen wervel).

Het klinische beeld van wervelkanaalstenose komt voornamelijk voor op oudere leeftijd, na de leeftijd van 60 jaar. Wervelkanaalstenose treft vooral de lumbale wervelkolom. In de volgende beschrijving is daarom de wervelkanaalstenose van de lumbale wervelkolom het belangrijkste symptoom.

Oorzaak van stenose van het wervelkanaal

De pathogenese van stenose van het wervelkanaal moet worden gezien in samenhang met andere degeneratieve spinale ziekten. De slijtage van de tussenwervelschijven als oorzaak van wervelkanaalstenose begint al in de jaren '20 van een persoon. Dit kan leiden tot een bolling of verzakking tussenwervelschijf (nucleus pulposus prolapsus).

Het toenemende waterverlies van de tussenwervelschijven leidt tot een afname van de hoogte van het tussenwervellichaamgedeelte (osteochondrose). De gevolgen zijn een overbelasting van de kleine wervel gewrichteneen storing van de ruggengraatbanden en een sluipende instabiliteit van het bewegingssegment van de wervelkolom, bestaande uit twee wervellichamen en de tussenwervelschijf tussen hen. De basis- en bovenplaten van de wervellichamen worden door de verlaging meer belast tussenwervelschijf.

Het lichaam reageert hierop door het bot in het gebied van deze structuren samen te drukken (sclerotherapie), wat te zien is op röntgenfoto's. Het lichaam probeert de sluipende instabiliteit van de wervelkolom tegen te gaan door benige aanhechtingen aan te brengen op de wervellichamen (osteofyte exofyten), die steun zoeken in de omgeving. Bij zeer vergevorderde instabiliteit kan een slijtage-gerelateerde kromming van de wervelkolom ontstaan, waardoor de statica van de wervelkolom verder verzwakt (degeneratieve scoliose).

De veranderde statica van de wervelkolom verandert ook de punten van oorsprong en aanhechting van de spieren en ligamenten van de wervelkolom, waarbij sommige spieren en ligamenten te dichtbij en korter worden en andere te veel worden uitgerekt. Beide factoren leiden tot verzwakking van deze structuren door functieverlies. Pijnlijke spierhardheid (spierspanning /myogelose) kunnen ontwikkelen.

Een incongruente positie van de Vertebrale lichaam gewrichten in relatie tot elkaar leidt tot prematuur kraakbeen slijtage van de gezamenlijke partners. Dezelfde processen die bekend staan ​​om: kniegewricht artrose or heup gewricht artrose vindt dan plaats. Dit leidt tot gewrichtsontsteking, zwelling en verdikking van de capsules, en zelfs sneller dan in de grote gewrichten, tot gezamenlijke vervorming.

Het algemene beeld van een wervelgewricht artrose (spondylartrose) is ontstaan. kan uiteindelijk leiden tot een aanzienlijke vernauwing van het wervelkanaal (wervelkanaalstenose) en druk op de spinal cord zelf of de uitgaande zenuwwortels. Recessus stenose verwijst naar een druk op de zenuwwortel in de laterale recessus, meestal veroorzaakt door degeneratieve veranderingen in het proces van het bovenste wervelgewricht (superieur articulair proces).

• Verplaatsingen van de wervellichamen door instabiliteit (pseudospondylolisthesis)
• Verdikking van de wervelgewrichtstructuren
• Benige aanhechtingen van het wervelkanaal
• Schijfuitsteeksels en
• Verdikking van de spinale ligamenten (Ligamentum flavum)