Ontsteking van de tussenwervelschijf in de cervicale wervelkolom
De cervicale wervelkolom in het menselijk lichaam is een zeer gevoelig gebied. Een ontsteking van de tussenwervelschijf op deze hoogte leidt tot extreem ernstige beperkingen voor de getroffenen. De cervicale wervelkolom beweegt in het dagelijks leven zeer sterk en bijna elke oogbeweging gaat onwillekeurig gepaard met beweging in de cervicale wervelkolom.
In het geval van een ontsteking van de tussenwervelschijf, deze pijn wordt daarom permanent gevoeld. Een cervicale kraag kan de nek tijdens de behandeling en beperken de bewegingsvrijheid. De antibiotische therapie voor een ontsteking van de tussenwervelschijf in de cervicale wervelkolom is uiterst belangrijk, omdat anders de bacteriële pathogenen zich kunnen verspreiden en verspreiden naar omliggende organen. Vooral in de nek er zijn enkele vitale paden en organen.
Therapie
Bij de therapie van ongecompliceerde ontsteking van de tussenwervelschijf staat antibioticabehandeling en immobilisatie van het getroffen gebied centraal. Daarnaast een voorraad van pijnstillers en ontstekingsremmende (antiflogistische) stoffen moeten worden verstrekt. Als zenuwschade of er zijn al tekenen van beknelling aanwezig, of als de infectie op geen enkele andere manier onder controle kan worden gehouden, is chirurgische behandeling vereist.
Het belangrijkste onderdeel van conservatieve therapie voor ontsteking van de tussenwervelschijf is een antibioticabehandeling gedurende meerdere weken. Dit mag, behalve in noodgevallen, zoals septische progressie, altijd alleen na bepaling van de ziekteverwekker en resistentieonderzoek. Dit wordt aangevuld met enkele dagen immobilisatie in bedrust.
Het getroffen gebied moet vervolgens enkele weken worden gestabiliseerd met een korset of orthese om verdere irritatie te voorkomen. Als de schijfontsteking het gebied van de onderste lumbale wervelkolom aantast, moet een aanzienlijk langere bedrustperiode van ca. 6 - 12 weken is nodig, omdat immobilisatie anders niet mogelijk is.
Daarom heeft de chirurgische procedure vaak de voorkeur. De totale behandelingsperiode kan tot een jaar duren. Als er na 4-6 weken conservatieve therapie geen botontwikkeling van het getroffen gebied is of de infectie aanhoudt, is een operatie meestal noodzakelijk.
De therapie van een ontsteking van de tussenwervelschijf moet grotendeels medicinaal zijn. Er moet onderscheid worden gemaakt tussen causale en symptomatische therapie. Beide dienen plaats te vinden, waarbij de eerste onmisbaar is bij de behandeling van de tussenwervelschijfontsteking.
De belangrijkste oorzaak van de ontsteking is een metastase van bacteriële pathogenen. Deze zijn vaak persistent en verspreiden zich verder in hun omgeving. Na verloop van tijd ernstig ontstekingsremmend metastasen optreden en in het ergste geval kolonisatie van de bloed en levensbedreigende complicaties.
antibiotica moet worden gebruikt om de bacteriële ontsteking te beheersen. Er zijn antibiotica die een zeer brede werking hebben tegen een groot aantal ziekteverwekkers. In bijzonder acute gevallen worden deze als eerste gebruikt.
Ze hebben echter nadelen in vergelijking met gerichte middelen, omdat een pathogeenspecifiek antibioticum effectiever is en minder vaak leidt tot de ontwikkeling van resistentie bij bacteriën. Met de hulp van bloed monsters en ook weefselmonsters van de tussenwervelschijf, de veroorzakende pathogenen moeten worden verkregen en geïdentificeerd. Alleen dan kan het meest geschikte antibioticum worden geselecteerd en toegediend.
In het ziekenhuis gebeurt dit voornamelijk intraveneus via een infuus, omdat op deze manier meer werkzame stof de tussenwervelschijf bereikt en lagere doses nodig zijn. ontsteking van de tussenwervelschijfmoet het intraveneuze antibioticum in veel gevallen tot 4 weken worden toegediend. De hele therapie duurt enkele maanden. Naast de antibiotica, pijnstillers worden ook gebruikt bij de behandeling van ontsteking van de tussenwervelschijf.
Vanwege de lange genezingsperiode is de pijn moet zo draaglijk mogelijk worden gemaakt. In eerste instantie kunnen natuurgeneeskundige middelen worden gebruikt. Voor matig ernstig pijnZo worden er medicijnen uit de groep NSAID's gebruikt ibuprofen or diclofenac.
Bij extreem hevige pijn kunnen bijvoorbeeld ook opiaten worden toegediend morfine. Homeopathie vertegenwoordigt een alternatieve medische benadering van genezing, waarbij geen ziekte moet worden behandeld, maar de holistische persoon. Homeopathische middelen zijn sterk verdunde actieve ingrediënten, bijvoorbeeld in de vorm van bolletjes, die, wanneer ze worden ingenomen, het zelfgenezende vermogen van het lichaam moeten stimuleren.
In geval van een acute ontsteking van de tussenwervelschijfkunnen de bolletjes worden gebruikt als een aanvullen aan de antibiotica. Het is uitermate belangrijk om bij deze ziekte antibiotica te nemen. In dit geval vormen de bolletjes geen onafhankelijk therapie-alternatief.
Ze kunnen de innerlijke genezende krachten alleen ondersteunen als de ontsteking afneemt en de pijn is verwerkt. In het thoracale of lumbale wervelkolomgebied zijn zowel chirurgische als conservatieve therapieën mogelijk, in het sacrale gebied is chirurgie altijd aangewezen. Het doel van de chirurgische behandeling is enerzijds om de focus van de infectie op te ruimen (wonddebridement) en anderzijds om de wervelkolom te stabiliseren.
Stabilisatie wordt bereikt door een zogenaamde spondylodese, soms met extra implantatie van botweefsel, bijvoorbeeld van de iliacale top. Individuele wervellichamen zijn met elkaar verbonden door middel van schroeven en platen, of vervangen door titanium implantaten. Na de operatie wordt de natuurlijke mobiliteit van de wervelkolom dus geheel of gedeeltelijk beperkt.
In het algemeen kan een chirurgische behandeling in één operatie of in twee operaties worden uitgevoerd. In het laatste geval wordt eerst alleen het infectieuze weefsel verwijderd en vervolgens, na een korte genezingsfase, wordt de wervelkolom gestabiliseerd in een volgende operatie. De exacte chirurgische methode hangt af van de omvang van de schade en die van de patiënt voorwaarde.
De operatie kan vanaf de voorkant worden uitgevoerd, dwz via de buik als toegangsweg, of vanaf de achterkant. Over het algemeen biedt de chirurgische procedure het voordeel dat de periode van volledige immobilisatie in geval van schijfontsteking wordt verkort. Bij conservatieve therapie brengt dit met name het risico met zich mee van degeneratie van de vasthoudspieren en de vorming van zogenaamde pseudoartrose (false gewrichten) met verkeerde posities van de wervelkolom.
Het risico van trombose neemt ook toe met lange periodes van bedrust. Maar zelfs na de operatie is immobilisatie gedurende ongeveer 8 weken nodig totdat de wond voldoende is genezen. Bovendien, verder behandeling met antibiotica voor ongeveer 12 weken wordt aanbevolen.
Alle artikelen in deze serie:
