Mechanoreceptie bij mensen omvat alle zintuigen die worden geprikkeld door mechanische prikkels. Ze zijn belangrijk voor de perceptie en de beheersing van levensprocessen.
Wat is mechanoreceptie?
Mechanoreceptoren zijn gespecialiseerde zenuwcellen die reageren op specifieke mechanische prikkels. Mechanoreceptoren zijn gespecialiseerde zenuwcellen die reageren op specifieke mechanische prikkels. Ze bevinden zich in verschillende weefsels, organen en delen van het lichaam en vormen samen het mechanoreceptiesysteem. Excitatiesignalen kunnen extern zijn (exteroceptie) of worden gegenereerd in het lichaam (interoceptie), en de soorten mechanische stimuli kunnen druk, rek, spanning, aanraking, beweging of vibratie zijn. De stimulus-ontvangende structuren van neuronen zijn zo ontworpen dat de stimulus waarvoor ze gespecialiseerd zijn een verandering in de configuratie veroorzaakt aan de celmembraan, die direct of indirect een elektrisch potentieel triggert (actiepotentiaal) die via zenuwgeleiding naar de spinal cord of hogere zenuwcentra. Na ontvangst en verwerking van de inkomende elektrische impulsen, wordt van daaruit een stimulusreactie naar de overeenkomstige organen gestuurd met het initiëren van een adequate reactie. Dit kunnen dezelfde organen zijn waar de receptoren zich bevinden of andere. De dichtheid van receptoren kunnen verschillen in dezelfde of vergelijkbare organen, afhankelijk van hun belang voor de perceptie en regulering van levensprocessen. Veel systemen zijn geconstrueerd als een gesloten lussysteem waarbij feedback direct vanuit de spinal cord naar de organen van succes na signaalinvoer.
Functie en taak
Een taak van alle mechanoreceptoren is het ontvangen en verzenden van informatie naar hogere centra. Hierin worden binnenkomende gegevens kwalitatief en kwantitatief verwerkt en geëvalueerd. Afhankelijk van sterkte van de stimulus en het belang ervan voor het biologische systeem, worden ze ofwel alleen opgeslagen, waargenomen als een sensatie, of treedt er onmiddellijk een stimulusreactie op met het doel de triggerende factoren te verminderen of te stoppen. De reactie die via feedback wordt geïnitieerd, is vaak een beschermende reactie. Rekreceptoren bestaan in veel verschillende systemen van het lichaam. In het maagdarmkanaal en blaas muren, zijn ze opgewonden naarmate de vulling toeneemt, wat leidt tot een afname van het hongergevoel in het eerste geval, waardoor de laxeermiddel proces in de tweede, en de drang om te plassen in de derde. In het pees-spiersysteem bevinden rekreceptoren zich in het Golgi-peesorgaan en in de spierspoel. De spanningsmeters van de receptoren zijn parallel verbonden met de spier- en peesvezels en worden opgewonden wanneer de spier wordt verlengd. Hier vervullen ze een typische beschermende functie door ervoor te zorgen dat dezelfde spier waarin ze zich bevinden, samentrekt wanneer de rek zo groot dreigt te worden dat het letsel kan veroorzaken. De spierspoel is een zeer complex receptorsysteem, in de literatuur soms een orgaan in een orgaan genoemd. Hoewel het zich in de spier bevindt, heeft het onafhankelijke contractiele elementen waarmee het de spanning van de rekreceptor kan veranderen. Naast het registreren van spanningsveranderingen, kan hierdoor de gevoeligheid van het systeem worden geregeld, afhankelijk van de motorbehoefte. Gewrichtsreceptoren meten niet alleen de druk, maar ook de verandering in hoek tijdens bewegingen van de botten behorend tot het gewricht. Samen met de spierspoelen vormen ze een belangrijk onderdeel van dieptegevoeligheid, waardoor de positie van het hele lichaam of van afzonderlijke delen, bewegingen en veranderingen in beweging en spanning constant en onbewust kunnen worden geregistreerd. In ons grootste orgel, de huid, zijn er een aantal receptoren op het oppervlak, waarvan sommige ook mechanische informatie oppikken. De tastzin geeft informatie over de materialen en stoffen waarmee de huid in contact komt. Dit kan naast motorische reacties ook emotionele sensaties oproepen. Daarnaast zijn er ook receptoren die druk en trillingen meten. Ze vervullen een beschermende functie door informatie te verstrekken die ertoe leidt dat motorische reacties worden geïnitieerd om de triggerende stimulus te elimineren of te verminderen, waardoor schade wordt voorkomen.
Ziekten en aandoeningen
Stoornissen van mechanoreceptie kunnen hun oorzaak hebben bij de receptor zelf of kunnen het gevolg zijn van ziekten in de centrale gebieden zenuwstelsel verantwoordelijk voor impulsverwerking. perifere zenuwlaesies leiden op het feit dat de ontvangst van prikkels door de receptoren nog steeds functioneert, maar de transmissie niet. Geen informatie bereikt dan het spinal cord of hogere centra. Dienovereenkomstig kan er geen reactie of gevoel optreden. Een typisch voorbeeld hiervan is gevoelloosheid in een bepaald gebied dat wordt geleverd door sensitive huid zenuwen. In het geval van een herniated disckan de geleiding van impulsen dichtbij het punt van binnenkomst in de wervelkolom worden verstoord. Naast volledige gevoelloosheid in het overeenkomstige huidgebied (dermatoom), kunnen er ook sensorische stoornissen zijn, zoals tintelingen. polyneuropathie is een ziekte waarbij het metabolisme van de zenuwen wordt aangevallen, vooral perifeer in de voeten en armen. De beschermende isolatie van de zenuwbanen wordt in toenemende mate afgebroken. Informatie bereikt eerst het ruggenmerg op een verminderde en langzamere manier en valt uiteindelijk helemaal weg. Naast de gevoeligheid van de huid worden vooral de mechanoreceptoren van het bewegingsapparaat aangetast, wat leidt tot een geleidelijk verlies van dieptegevoeligheid. Getroffen mensen voelen hun voeten niet en hebben geen idee meer in welke gewrichtspositie ze zich bevinden. Een tijdlang kan dit tekort visueel worden gecompenseerd. De ziekte tast ook parallel het motorsysteem aan, wat resulteert in een dubbel waarnemingsprobleem, bijvoorbeeld bij het lopen. Ziekten van de centrale zenuwstelsel zoals multiple sclerose of beroerte kan ook leiden tot sensorische tekorten. In de meeste gevallen functioneert de ontvangst en verzending van stimuli door de mechanoreceptoren nog steeds, maar de inkomende signalen kunnen niet of niet goed worden verwerkt in de centrale. zenuwstelsel De gevolgen zijn vergelijkbaar met die van polyneuropathie, maar meestal veel complexer. Niet alleen perifere gebieden, maar alle delen van het lichaam kunnen worden aangetast.
