Interne geneeskunde is een specialiteit van de geneeskunde die zich bezighoudt met de interne organen, hun functies en mogelijke ziekten. Een specialist in interne geneeskunde wordt een internist genoemd en oefent de diagnose, behandeling en opvolging van aandoeningen uit. Zo mogelijk valt preventie, om te voorkomen dat bepaalde ziektebeelden überhaupt ontstaan, ook binnen zijn werkterrein.
Wat is interne geneeskunde?
Interne geneeskunde is een specialiteit van de geneeskunde die zich bezighoudt met de interne organen, hun functies en mogelijke ziekten. De internist houdt zich bezig met diagnose, behandeling en opvolging van aandoeningen. De organen die met interne geneeskunde worden behandeld, zijn onder meer de longen, hart-, lever, nieren, spijsverteringskanaal en milt. De bloed, schepen en bindweefsel en ondersteunende weefsels zijn ook inbegrepen. Dit resulteert in een verantwoordelijkheidsgebied voor interne geneeskunde voor ziektebeelden die rechtstreeks van invloed zijn op deze of andere organen of hun functies. Voorbeelden van subvelden die rechtstreeks verband houden met organen zijn nefrologie, cardiologie, pneumologie, etc. Gebieden zoals endocrinologie, immunologie, diabetologie en andere vallen binnen de reikwijdte van orgaanfunctie. Dit brede scala aan taken resulteert in overlappingen met andere specialismen, zoals neurologie of laboratoriumgeneeskunde. Oorspronkelijk behoorde chirurgie niet tot de taken van de interne geneeskunde, maar met nieuwere diagnostische methoden (meestal minimaal invasieve) zijn er interventies die op zijn minst "diagnostische chirurgie" kunnen worden genoemd. Deze omvatten endoscopieën, die worden uitgevoerd voor visueel onderzoek van organen en weefselmonsters. Bij deze procedure worden twee buisjes ingebracht door kleine incisies in de huid De ene bevat een camera waarvan het beeld op een scherm wordt weergegeven, en de tweede bevat meestal snijgereedschappen die worden gebruikt voor kleine ingrepen of weefselverwijdering. Afhankelijk van het type endoscopie, narcose kan nodig zijn, zoals voor laparoscopie In Duitsland duurt de bijscholing tot internist minimaal vijf jaar. De specialist voor interne geneeskunde kan een focus kiezen, waardoor de inwerkperiode met een jaar wordt verlengd. Verder zijn er diverse aanvullende kwalificaties mogelijk, zoals onder meer in de verslaving of tropische geneeskunde.
Functie, effect en doelen
Een van de diagnostische procedures in de interne geneeskunde is de anamnese, waarbij de arts de patiënt vraagt om een zo nauwkeurig mogelijke beschrijving van zijn klachten te geven. Het kijken naar de patiënt, palpatie, tikken en luisteren, evenals functioneel testen, vormen een groot deel van het gebruikelijke fysiek onderzoek en worden aangeduid als het IPAAF-schema: inspectie, palpatie, percussie, auscultatie, functioneel testen. Controle van bloed druk en pols evenals koorts meting kan ook nodig zijn. Verder kan de hartactiviteit worden gemeten door middel van een elektrocardiogram, ook in de vorm van een ECG op lange termijn. Ultrageluid onderzoeken, endoscopieën, long functietesten en katheteronderzoeken, laboratoriumtesten en biopsieën maken ook deel uit van de diagnostische procedures van de interne geneeskunde. Zodra de internist een diagnose heeft gesteld, stelt hij of zij de meest geschikte behandelingskuur voor de patiënt voor. Vaak gebeurt dit in de vorm van medicatie, zoals voorschrijven antibiotica For blaas or nier infecties of hormoonvervanging voor endocrinologische bevindingen. De behandeling kan echter ook zonder medicatie plaatsvinden, bijvoorbeeld als een verandering in de leefgewoonten van de patiënt dat al kan leiden tot succes (verandering in dieet, opgeven roken of vergelijkbaar). De diagnose gesteld door de internist kan echter ook leiden op verwijzing naar andere specialisten als er behandelmethoden nodig zijn waarvoor hij niet gekwalificeerd is. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer een operatie nodig is. Ook kan een verwijzing plaatsvinden van een algemeen internist naar een internist met een specialiteit als de bevindingen complex blijken te zijn. De internist ziet een andere taak in preventie. Voor een patiënt wiens constitutie, gedrag of genetische aanleg hem of haar een hoger risico op een bepaalde ziekte oplevert, kan de internist advies geven om het begin van de ziekte te helpen voorkomen of vertragen. te zwaar en wiens bloed glucose niveaus liggen in het grensbereik dat zou moeten duren maatregelen om het ontstaan van suikerziekte De internist dient ook te overwegen ondersteunende preparaten toe te dienen, zoals vitamine supplementen Dit speelt vooral een rol bij verzwakte of oudere patiënten en kan ook een rol spelen, zelfs als deficiëntieverschijnselen nog niet voorkomen, maar ze moeten worden gevreesd.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Interne geneeskunde omvat alle vitale organen en stuit dus meestal vaker op zeer ernstige of acuut levensbedreigende bevindingen dan bijvoorbeeld orthopedisten, dermatologen en andere artsen. In aanvulling op, interne organen zijn vaak direct met elkaar verbonden, zodat een nauwkeurige diagnose belangrijk is om de oorzaak van de klachten zo snel en nauwkeurig mogelijk vast te stellen. In het geval van langdurig ontsteking of kwaadaardige veranderingen in het weefsel, kan de kortst mogelijke tijd om een diagnose te stellen zelfs levensreddend zijn - hoe langer het duurt om de diagnose te stellen, hoe slechter de bevindingen kunnen worden. Tegelijkertijd kunnen er ziektepatronen zijn die ofwel langzaam, nauwelijks merkbaar zijn of vage symptomen voor de patiënt veroorzaken. Omdat de meeste orgels zich in de borst en buik en dicht bij elkaar, klachten zoals pijn wordt mogelijk niet meteen correct gelokaliseerd. Er kan dus zowel een serieuzer als een veel onschadelijker aanvankelijk vermoeden aanwezig zijn dan later zal blijken te zijn. Een zo grondig mogelijke diagnose is daarom ook bij minder heftige klachten noodzakelijk. Zelfs zeer ernstige ziekten zoals kanker kan tijdelijk geen of slechts zeer milde klachten veroorzaken. Hetzelfde geldt voor hormonale disfuncties. Ze manifesteren zich vaak in diffuse klachten zoals algemene malaise, duizeligheid of zwakte en stellen daarmee hoge eisen aan de vakbekwaamheid van de behandelende arts. Hier kan een goede internist de patiënt een lange weg van leed besparen als er snel een diagnose wordt gesteld.
