De insulaire cortex, ook wel de insula, lobus insularis of insulaire lob genoemd, is een van de meest mysterieuze delen van de mens hersenen en is nauwelijks groter dan een stuk van 2 euro. Evolutionair gezien is dit deel van de mens hersenen is oud en voert veel verschillende taken uit, die nog niet allemaal zijn ontdekt.
Wat is de insulaire cortex?
Zelfs als je naar de hersenen van buitenaf zou je de insulaire cortex nauwelijks zien. Het ligt verborgen in de diepte van de cerebrale groef (sulcus lateralis cerebri) en wordt bedekt door de frontale kwab, pariëtale kwab en temporale kwab.
Anatomie en structuur
Als cortex van de terminale hersenen bestaat de insulaire cortex uit grijze materie met meerdere lagen neuronale lichamen. Het is verbonden met de limbisch systeem Tot op heden heeft de wetenschap niet echt kunnen ontcijferen welke taken de insulaire cortex moet uitvoeren. Het is nu echter duidelijk dat het op zijn minst gedeeltelijk verantwoordelijk is voor veel gevoelens. Het is betrokken bij het vermogen om geur Samen smaak, en tegelijkertijd bij de evaluatie van wat we hebben geproefd en geroken. Of iets ons nu aan- of uitzet, ons behaagt of walgt, de insulaire cortex speelt hierin hoogstwaarschijnlijk ook een zeer belangrijke rol. Maar ver daarbuiten zal de insulaire cortex waarschijnlijk ook signalen van iedereen ontvangen en verzenden interne organen Zijn we misselijk of duizelig, hebben we honger of dorst, voelen we kortademig, is onze blaas vol, zijn we hot of koud Bij al deze (onbewuste) gevoelens is de insula betrokken. Maar dat is nog niet genoeg. Door zijn verbinding met de limbisch systeem, de insula cortex is wederzijds verbonden met de thalamus en de amygdala, en dus heeft het ook invloed op ons bewustzijn en onze emoties. Het is direct of indirect (op welke manier is nog onduidelijk) betrokken bij hoe we situaties emotioneel beoordelen. Empathie, mededogen, moederliefde en zelfs een orgasme worden, in bredere zin, mede beheerst door de insula, evenals walging, afkeer en afwijzing. Sommige onderzoekers noemen dit deel van de hersenen dan ook het 'eiland van de ziel'. Maar er is ook aangetoond dat de insulaire cortex betrokken is bij de taalproductie.
Functie en taken
Hersenonderzoek is een zeer complexe en zeer moeilijke taak. Het heeft immers niet alleen de taak om te begrijpen hoe de hersenen functioneren als een orgaan, dat is al heel ingewikkeld. Het moet ook proberen te doorgronden hoe het verband tussen hersenactiviteit en ons denken en voelen werkelijk werkt. Als we ons realiseren dat in de hersenen naar schatting 100 miljard zenuwcellen via 100 biljoen met elkaar communiceren synapsenwordt duidelijk hoe moeilijk het is om deze processen te begrijpen of zelfs te beïnvloeden. Toch zijn er vandaag al veelbelovende benaderingen. Hersenonderzoekers kunnen bijvoorbeeld meten welke delen van onze hersenen onder welke omstandigheden bijzonder actief zijn en in hoeverre ze worden gebruikt. Hiervoor zijn verschillende beeldvormende technieken beschikbaar, zoals magneto-encefalografie. Hier meten sensoren de elektrische activiteiten van de zenuwcellen. Ze worden omgezet in beelden en zo is te zien hoe sterk de activiteit van bepaalde hersengebieden onder bepaalde omstandigheden is. En juist op deze manier hebben hersenonderzoekers veel te weten kunnen komen over het werk van de insulaire cortex. Neurowetenschappers hebben bijvoorbeeld in onderzoeken met beeldvormingstechnieken aangetoond dat de inula actief is, niet alleen als reactie op die van onszelf. pijn maar ook als reactie op waargenomen pijn. Dit is het bewijs dat het betrokken is bij mededogen, een van de meest menselijke vermogens van allemaal. Door verschillende activiteitspatronen is ook aangetoond dat het voorste deel van de insulaire cortex herkent welke gevoelens we hebben, terwijl het achterste deel kan onderscheiden hoe sterk het gevoel is, waar bijvoorbeeld iets pijn doet en wat voor soort pijn het is. Er is echter ook onderzoek naar het gedrag van mensen bij wie de insulaire cortex is beschadigd door ziekten en ongevallen. Patiënten met een letsel aan de inula blijken bijvoorbeeld een gedeeltelijke maar ook volledige stoornis van klankattributie te hebben (audithorische agnosie). Andere patiënten zijn bijvoorbeeld het gevoel van geur or smaak of het gevoel van honger en dorst na een beroerte in het gebied van de insulaire cortex. Een patiënt die voorheen een zware roker was, verloor het plezier volledig roken als gevolg van schade aan de insulaire cortex.
Ziekten
Als we nu een rudimentair begrip hebben van wat de insulaire cortex controleert, zal dit aanwijzingen geven met welke ziekteveranderingen in de insula mogelijk verband houden. Een hele reeks mentale en fysieke volksgezondheid stoornissen komen hier ter discussie. Bijvoorbeeld, autisme, verslavingen, Angst stoornissen, obsessief-compulsieve stoornissen, en Depressie kan wijzen op een aandoening van de insulaire cortex. Er is al veel onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Wetenschappers hebben bijvoorbeeld autistische muizen bestudeerd en ontdekten dat ze een discrepantie hadden tussen remmende en prikkelende impulsen in de insulaire cortex. Deze aandoening kan zelfs gedeeltelijk worden gecorrigeerd met medicatie. De muizen vertoonden minder stereotiep gedrag, hun sociale gedrag verbeterde en ze hadden veel meer interactie. Er is natuurlijk nog een hele lange weg te gaan voordat dit onderzoek dat ook kan leiden naar mogelijkheden om ziekten bij de mens te behandelen, maar de weg gaat in die richting.
