Omdat cytostatica (cel-) toxische medicijnen zijn die de tumor effectief beschadigen, maar tegelijkertijd gezonde cellen aantasten tijdens chemotherapie, ze moeten de tijd krijgen om te herstellen. Dat is de reden chemotherapie wordt niet elke dag gegeven zoals veel andere medicijnen, maar in zogenaamde cycli. Dit betekent dat cytostatica met bepaalde tussenpozen worden gegeven, maar in de tussenliggende intervallen krijgt het lichaam de tijd om te regenereren.
Natuurlijk heeft de tumor ook tijd om te herstellen, maar hij kan dit niet zo goed als de normale cellen. Dus wanneer chemotherapie wordt toegediend, wordt geprobeerd steeds meer tumorcellen af te sterven dan tijdens de herstelfase kunnen teruggroeien. Hoe precies de tijdsintervallen (het behandelschema) worden gekozen, verschilt van patiënt tot patiënt.
In de meeste gevallen doorloopt de patiënt echter minstens 2 cycli voordat beslissende successen kunnen worden aangetoond (een verkleining van de tumor (gediagnosticeerd door beeldvormende procedures zoals CT, MRT) of verbetering van de symptomen). De dosering van de cytostatica is meestal gebaseerd op het lichaamsoppervlak, daarnaast moet deze worden aangepast aan de lever en nier waarden. Tyrosinekinaseremmers behoren ook tot de groep van chemotherapeutische geneesmiddelen.
In tegenstelling tot de klassieke chemotherapeutische geneesmiddelen, het tyrosinekinase remmers werken specifiek en veroorzaken dus minder bijwerkingen. De chemotherapie wordt meestal in het ziekenhuis uitgevoerd. Dit is nodig omdat de patiënt onder constante medische observatie moet staan.
De arts moet er zeker van zijn dat er geen onverwachte bijwerkingen van de chemotherapie optreden. Als de patiënt in het algemeen goed is voorwaardekan hij of zij de chemotherapie enkele uren poliklinisch in een zogenaamde dagkliniek laten toedienen en daarna weer naar huis. Het is echter vaak van belang dat patiënten voor een langere periode in het ziekenhuis blijven (ze worden opgenomen als intramurale patiënt).
Enerzijds kunnen de patiënten hierdoor nog enkele infusen krijgen voordat de chemotherapie wordt toegediend, wat de nieren beter zou moeten voorbereiden om de toxische cytostatica sneller uit te kunnen scheiden (dit wordt “voorbewatering” genoemd). Aan de andere kant heeft men de mogelijkheid om regelmatig de nier functie en andere belangrijke parameters door de bloed van de patiënten. Deze bloed controle wordt ook uitgevoerd vóór chemotherapie.
Als niet alle belangrijke waarden in orde zijn (zoals de witte bloed cellen (leukocyten)), moet de chemotherapie worden uitgesteld. Cytostatische geneesmiddelen kunnen op 2 verschillende manieren worden toegediend: De zogenaamde bolus wordt ook via de ader, waarbij een verhoogde hoeveelheid van de stof snel (1-10 min) in het lichaam wordt ingebracht. Hier wordt in korte tijd een hoge concentratie van de stof in het lichaam bereikt.
Ten slotte moet dat ook worden vermeld misselijkheid medicatie wordt vaak gegeven als preventieve maatregel (profylactisch) parallel met of voorafgaand aan chemotherapie. - In de meeste gevallen is de toediening intraveneus: de dokter moet prik a ader in de arm en breng een toegang in (een katheter). Een alternatief is het zogenaamde poortsysteem, waarbij meestal een permanente katheter wordt ingebracht in de ader onder de sleutelbeen (subclavia-ader), die is verbonden met een kleine doos die onder de huid wordt geplaatst.
Deze kleine box is gemakkelijk van buitenaf te bereiken. Op deze manier wordt het constant pijnlijk prik van een ader in de arm kan worden vermeden. Omdat de infusie slechts langzaam in de ader kan komen, duurt de procedure enkele uren.
Als het te snel wordt toegediend, wordt het lichaam overbelast en leidt dit tot vermijdbare schade. Je voelt de chemo-infusie nauwelijks lopend in jou. Echter, als pijn acuut in de arm of ergens anders optreedt, moet de arts onmiddellijk worden geïnformeerd, aangezien dit onmiddellijk moet worden onderzocht.
- Orale toepassing: betekent tabletten innemen. Deze procedure kan echter maar voor enkele stoffen worden gebruikt. Hoewel ingenomen door mondkomen de actieve ingrediënten van de medicatie ook in het bloed terecht en hebben daardoor een systemische werking. Het voordeel van deze methode is natuurlijk dat patiënten het lange en pijnlijke proces van intraveneuze toediening vermijden.
