Hoogtevrees beschrijft verschillende symptomen die samen voorkomen en op grote hoogte voorkomen. Het treedt op wanneer de mechanismen van het lichaam om zich aan te passen aan hoogte mislukken, bijvoorbeeld door te snel te stijgen. Therapie bestaat uit een afdaling.
Wat is hoogteziekte?
Hoogtevrees komt voor bij mensen die op grote hoogte wonen of naar grote hoogten gaan boven de 2000 meter. Door een te snelle opstijging en het daaruit voortvloeiende gebrek aan zuurstof aan de hersenenlijdt de getroffen persoon aan veelzijdige symptomen zoals prestatieverlies, 피로, hoofdpijn, misselijkheid en braken, ademhaling moeilijkheden, duizeligheid, tinnitus en slaapstoornissen. Afgenomen nier functie is ook mogelijk en leidt tot verhoogde zoutgehaltes in het lichaam. Afhankelijk van de ernst wordt onderscheid gemaakt tussen de milde en ernstige vormen van Hoogtevrees, waarbij levensbedreigend oedeem in de hersenen en / of longen treden op naast de hierboven beschreven symptomen. Het is interessant om op te merken dat het lichaam zich kan aanpassen aan het leven op hoogtes boven 2500 meter: hoewel veel Andes-mensen aan hoogteziekte lijden, hebben Tibetanen een genetisch vereiste toename van ademhaling tarief dat fungeert als bescherming tegen hoogteziekte.
Oorzaken
De oorzaak van hoogteziekte is dat naarmate de hoogte toeneemt, de luchtdruk verandert waardoor de longen minder opvangen zuurstof Bovendien resulteert de intense inspanning op deze hoogten in een toename bloed druk, waardoor vloeistof in de longen komt. De interactie van deze factoren zorgt ervoor dat het lichaam onvoldoende wordt voorzien zuurstof Het lichaam reageert met een reflexief hyperventilatie, en CO2 wordt steeds meer uitgestoten. Dit leidt tot hyperaciditeit van de bloed met de eerste symptomen van hoogteziekte en, indien onbehandeld, tot acute ernstige hoogteziekte met oedeem en levensgevaar. Meerdere risicofactoren de ontwikkeling van hoogteziekte bevorderen, inclusief eerdere ziekte, overbelasting, een te snelle opstijging, onvoldoende vochtinname en verzwakking van het lichaam door alcohol, infecties of slaappillen en drugs.
Symptomen, klachten en tekenen
De meest voorkomende symptomen van hoogteziekte zijn onder meer kortademigheid, hoofdpijn, duizeligheid en misselijkheid In veel gevallen zijn deze ongemakken leiden naar braken Bovendien lijden zieke personen aan verstoorde slaappatronen, wat een negatief effect heeft op de algehele prestaties van het lichaam. Verdere tekenen van een bestaande hoogteziekte zijn duizeligheidhartkloppingen, krampen, hoge pols en hoge bloeddruk of droog hoesten Bovendien treden bewustzijnsstoornissen op (traag tot helemaal geen reacties op omgevingsinvloeden), die een verstoorde neurologische achtergrond vertonen. Het is absoluut noodzakelijk dat deze aandoeningen medisch worden onderzocht. Zieke personen zijn ook vatbaar voor de vorming van oedeem. oedemen zijn water deposito's in de bindweefsel onder de huid Deze zijn gevaarlijk omdat ze zelfversterkend kunnen worden. De druk neemt toe binnen de bloed schepen, het omringende weefsel en dus vitale organen beschadigen. In het ergste geval kan er echter ook oedeem ontstaan in de hersenen van de getroffen persoon. Dit wordt hersenoedeem op grote hoogte genoemd, dat levensbedreigend is. Bij duikers de levensbedreigende grote hoogte longoedeem Kan worden waargenomen. Beide soorten van deze symptomatologie vereisen onmiddellijke medische behandeling.
Diagnose en verloop
Omdat de symptomen meestal verdwijnen bij het afdalen, moet de patiënt vertrouwen op zelfdiagnose en observatie door metgezellen. De eerste symptomen verschijnen tot 24 uur vóór het begin van cerebrale en longoedeem, voldoende tijd gunnen voor een gecontroleerde afdaling, de belangrijkste tegenmaatregel. Tekenen van milde hoogteziekte zijn hoofdpijn die optreden samen met een van de hierboven beschreven symptomen. Als de getroffen persoon al lijdt aan de ernstige vorm van hoogteziekte met hersenoedeem, is de belangrijkste indicatie een stoornis in de coördinatie van beweging. Er moeten onmiddellijk maatregelen worden genomen om levensbedreigende cursussen uit te sluiten en het fatale verloop van hoogteziekte te voorkomen.
Complicaties
Bij hoogteziekte treden symptomen en complicaties altijd op als de patiënt zich op grote hoogte bevindt en het lichaam zich niet kan aanpassen aan de kenmerken van de omgeving. In de meeste gevallen resulteert dit in misselijkheid en hoofdpijnen vaak treedt ademnood op. Vanwege de kortademigheid is het niet ongebruikelijk dat een paniekaanval optreedt. Verder hart- hartkloppingen en verlies van eetlust kan gebeuren. De getroffen persoon kan niet meer hard werken en kan zelf geen bijzondere fysieke inspanningen leveren. Slaapstoornissen kunnen ook optreden, wat leidt tot toename van 피로. In ernstige gevallen coördinatie stoornissen en verminderd bewustzijn komen voor. In het ergste geval kunnen symptomen van de hersenen of longen leiden tot de dood van de patiënt. Hoogteziekte is in de regel niet direct te behandelen, zodat bij het optreden van symptomen een afdaling nodig kan zijn. Vaak is een zeer langzame opstijging nuttig, zodat de getroffen persoon kan wennen aan de nieuwe omstandigheden. In dit geval zijn er meestal geen verdere complicaties.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Een bezoek aan de dokter is noodzakelijk zodra volksgezondheid problemen ontstaan tijdens een verblijf op grotere hoogte. Als er geen verkoudheid aanwezig is, symptomen zoals hoofdpijnduizeligheid of malaise zijn ongebruikelijk en moeten door een arts worden opgehelderd. Hoogteziekte treft vooral mensen die tijd doorbrengen in gebieden boven de 2,000 meter. Intense symptomen komen vaak voor bij mensen die er wonen of werken. Omdat afdaling voor deze mensen geen permanente oplossing is, moet een arts worden bezocht zodra er levensbeschadigende problemen optreden. Als er ademhalingsproblemen zijn, aanhoudend 피로, zwakte of een daling van het prestatieniveau, is een arts nodig. Als niet meer aan de dagelijkse behoefte kan worden voldaan, is het raadzaam om de situatie met een arts te bespreken. Diverse maatregelen kan worden genomen om een verbetering te bereiken in volksgezondheid Mensen die slechts tijdelijk gebieden op grote hoogte bezoeken, dienen vooraf advies in te winnen over het juiste gedrag bij het optreden van symptomen. Vaak is het voldoende om bij de eerste symptomen een pauze te nemen of de regio weer te verlaten. Een arts is in deze gevallen niet nodig. Bij ernstige problemen met de bloedsomloop, angst of bewustzijnsverlies dient een arts te worden geraadpleegd. Als er bewusteloosheid optreedt, moet een spoedarts op de hoogte worden gebracht.
Behandeling en therapie
De behandeling van hoogteziekte bestaat uit een onmiddellijke gecontroleerde afdaling naar de dichtstbijzijnde toegankelijke rustruimte en tenminste één overnachting op die plaats om het lichaam voldoende rust te gunnen. De afdaling moet onmiddellijk worden aangevangen, dat wil zeggen 's nachts indien nodig. Over het algemeen is het beter om hoogteziekte bij verdenking te behandelen dan op de bereikte hoogte te blijven of zelfs hoger te gaan. In sommige gevallen is herstel voldoende en kan de klim langzaam worden voortgezet. Als de symptomen echter aanhouden, is een stevige afdaling naar veilige hoogten onder de 2500 meter de juiste beslissing. In het geval van longoedeem bij hoesten, bewusteloosheid en verminderd bewustzijn is er acuut levensgevaar en moet de zieke zo snel mogelijk worden beademd, in een hyperbare zak worden gedaan en van de hoogte worden gehaald. Als vervoer door de metgezellen niet mogelijk is, moet het bergreddingsteam onmiddellijk op de hoogte worden gebracht. Hoewel er de mogelijkheid bestaat van een acute behandeling met dexamethason in geval van ernstige hoogteziekte mag deze in geen geval worden gebruikt om de beklimming voort te zetten en is het alleen bedoeld als een onmiddellijke maatregel.
het voorkomen
Hoogteziekte kan optreden, ongeacht lichamelijk voorwaarde, maar met inachtneming van enkele basisregels kan het risico worden geminimaliseerd: aandacht moet worden besteed aan het voltooien van fysiek volksgezondheid, voldoende rust, langzame acclimatisatie en het vermijden van onnodige inspanningen. Afzien van alcohol, drugs en medicijnen en voldoende hydratatie zijn onmisbaar maatregelen.
Nazorg
Nazorg is met name bedoeld om herhaling van een ziekte te voorkomen. Om deze reden vindt het daarna regelmatig plaats tumor ziektenbijvoorbeeld om een vroege en levensreddende behandeling te starten. Bij hoogteziekte hebben dergelijke geplande vervolgonderzoeken echter geen zin. Enerzijds komt dit doordat de typische symptomen gemakkelijk kunnen worden vermeden door grote hoogten te vermijden; aan de andere kant is de ziekte permanent en kan deze volgens de huidige stand van de wetenschappelijke kennis niet worden behandeld. acute complicaties kunnen door bergbeklimmers het beste worden voorkomen door een langzame klim waarin ze zich geleidelijk aanpassen aan de veranderde omstandigheden. Bij geplande vervolgonderzoeken in de kamers van een dokterspraktijk komen klachten daarentegen helemaal niet voor, aangezien er geen stijging in hoogte heeft plaatsgevonden. Ook hier blijkt nazorg niet effectief. Bij nazorg gaat het ook om het ondersteunen van de patiënt in het dagelijks leven. De arts kan gedragsadviezen geven bij de volgende bergwandeling. De patiënt is echter verantwoordelijk voor de uitvoering. Bij ernstig ongemak moet onmiddellijk met de afdaling worden begonnen. Bij langere reizen verdient accommodatie op een laag niveau de voorkeur. De opstijging moet langzaam gebeuren. Opgemerkt moet worden dat het lichaam tijd nodig heeft om zich aan te passen aan de veranderde klimatologische omstandigheden.
Dit is wat u zelf kunt doen
Mensen die aan hoogteziekte lijden, dienen altijd een hoogtemeter bij zich te hebben. In veel auto's is het al permanent in het boordsysteem geïntegreerd en kan het op elk moment met actuele gegevens worden opgeroepen. Desalniettemin is het raadzaam om een extra mobiel apparaat mee te nemen dat ook op het lichaam kan worden gedragen maatregelen de hoogte in realtime. Bij de eerste symptomen van hoogteziekte moet de huidige positie waarin de persoon zich bevindt worden gecontroleerd. Start zo snel mogelijk een terugkeer naar een veel lagere hoogte en wacht daar tot de symptomen verbeteren. Omdat hoogteziekte soepel kan overgaan in een levensbedreigende situatie voorwaardemoeten onnodige risico's worden vermeden. Er moet een arts worden geroepen als de symptomen verergeren of als slaperigheid optreedt. Verblijven op grotere hoogte moet goed worden overwogen en gepland. Indien mogelijk moet het worden vermeden. Getroffen personen en naaste familieleden moeten volledig worden geïnformeerd over de ziekte, de symptomen en de daaruit voortvloeiende gevolgen. Spontane bergtochten moeten worden vermeden. Vaak kan het organisme zich langzaam aanpassen aan bepaalde hoogtes. Daarom, als een verblijf op bepaalde hoogten nodig is, moet een aantal dagen of weken worden gepland waarin alleen een geleidelijke stijging plaatsvindt.
