Engels
- waterzucht
- Water in de benen
- Buikvocht
- Gezwollen benen
- Borstvliesuitstroming
- ascites
- Water opslag
- Zwelling
- Ascites
Definitie oedeem
Oedeem is een ophoping van vocht in het interstitiële weefsel (waterretentie). Interstitieel weefsel is meestal tussenweefsel bindweefsel, dat organen onderverdeelt. De gevolgen van oedeem zijn bijvoorbeeld zwelling van de benen. Als het erg uitgesproken is, treden hydropsanasarka (ophoping van water, uitgebreid oedeem, vooral van het onderhuidse celweefsel) en holte-effusies op, resulterend in waterophoping in de longen (borstvliesuitstroming) of in de buik (ascitis).
Symptomen van oedeem
De symptomen van oedeem omvatten twee hoofdkenmerken. Enerzijds is er pijn, wat kan worden verklaard door de verminderde bloed circulatie, en aan de andere kant zijn er typische verkleuringen. De verkleuringen zijn driekleurig en staan in de volgende volgorde: Het is belangrijk dat het oedeem altijd symmetrisch optreedt, dat wil zeggen dat het zowel handen, voeten enz. Aantast.
Water in de voeten is een bijzonder veel voorkomend symptoom. Roken meestal verergert de symptomen, zoals nicotine vernauwt de bloed schepen.
- Witte verkleuring (vernauwing van de vinger slagaders = vasoconstrictie van de Aa. Digitales)
- Blauwe verkleuring (cyanose = zuurstoftekort)
- Rode verkleuring (verhoogde bloedcirculatie (reactieve hyperemie) als gevolg van een gebrek aan bloedcirculatie)
Diagnose van oedeem
Bij het diagnosticeren van oedeem moet onderscheid worden gemaakt tussen de verschillende soorten oedeem. Er zijn gegeneraliseerde oedemen waarbij de ophoping van vocht in het weefsel gewoonlijk laag in eiwit is. Deze oedemen bestaan uit zogenaamd transsudaat, dat door de binnenbekleding van de bloed schepen (endotheel) door overmatige druk.
Het oedeem bestaat dus voornamelijk uit water. Er zijn ook oedemen die uit exsudaat bestaan. Bij ontstekingsprocessen komt dit exsudaat het weefsel binnen door de endotheliale barrières te openen en is het rijk aan eiwitten.
Het is dus niet alleen water dat het vat verlaat, maar ook eiwitrijke bloedcomponenten die verder water aantrekken. Longoedeemkan bijvoorbeeld zowel worden gedetecteerd door auscultatie (door de stethoscoop) als door percussie (tikken). Door de stethoscoop hoort men zogenaamde grofbellige vochtige ralen en bij het tikken op de longhoort men een donkerder tikgeluid in vergelijking met gezond longweefsel.
Longoedeem gebeurt meestal symmetrisch. Bij ascites wordt het tikkende geluid ook gedempt en kan een fluctuatiegolf worden gedetecteerd. Een golf van fluctuatie treedt op wanneer de buik van de patiënt aan de ene kant wordt geduwd en aan de andere kant een golf wordt gevoeld terwijl de opgelegde hand door de buik beweegt.
Het onderzoek kan het beste worden uitgevoerd in een viervoetige positie. In ultrageluid (echografie) de detectielimiet is 100 ml. Oedeem in de benen kan worden gedetecteerd door eenvoudig op het weefsel te drukken met een vinger.
Als oedeem aanwezig is, a deuk blijft in het weefsel, dat na enige tijd zal verdwijnen. Oedeem is het vasthouden van water in het weefsel en manifesteert zich daarom in verschillende delen van het lichaam. Ze hebben de meest verschillende oorzaken en onderliggende ziektes, maar laten zich vaak op dezelfde manier zien.
Kleinere zwellingen worden aanvankelijk niet opgemerkt door de aangedane persoon en typische zwellingen van de benen in de avond na een lange werkdag of lang staan en lopen worden vaak als normaal beschouwd. Als het oedeem echter aanhoudt en blijft toenemen, zal de patiënt uiteindelijk zonder reden aankomen. De omtrek van de been kan ook worden gemeten, die ook wordt vergroot.
Artsen meten dus ook de voorwaarde van het oedeem in het ziekenhuis en controleer ook de vochtopname van de patiënt. De huid is meestal glad, strak en glanzend. De huid kan ook gemarmerd zijn en kouder aanvoelen.
Omdat het vasthouden van water ook de toevoer kan drukken schepen van het weefsel leidt oedeem ook tot een verminderde doorbloeding. Dit kan ook een tintelend gevoel en een veranderd gevoel veroorzaken. Een typische test voor oedeem is om de zwelling met een of meer vingers in te drukken. Als er oedeem aanwezig is, blijft het geperste huidgebied korte tijd zo en verdwijnt dan langzaam, wat kenmerkend is voor zwelling met waterretentie.
