Hondsdolheid, Rabiës of Lyssa is een dodelijke afloop besmettelijke ziekte veroorzaakt door virussen. Meestal hondsdolheid wordt overgedragen op mensen door wilde dieren, zoals vossen, marters en vleermuizen. Niet zelden wordt het echter ook overgedragen door geïnfecteerde wilde katten of honden. Zonder vaccinatie en behandeling tegen hondsdolheidis de ziekte 100% dodelijk.
Wat is hondsdolheid?
Infographic over de symptomen en preventie van hondsdolheid bij mensen. Klik om te vergroten. Rabiës is een besmettelijke ziekte die meestal wordt overgedragen door besmette dieren, zoals vossen of honden. Rabiës zelf wordt echter veroorzaakt door zogenaamde rabiës virussen Behalve honden en vossen kunnen marters, dassen en vleermuizen in Duitsland ook hondsdolheid overbrengen op mensen. Aangezien hondsdolheid in Duitsland systematisch wordt bestreden, is de kans op besmetting door een besmet dier de afgelopen jaren aanzienlijk afgenomen. Toch komen er af en toe infecties voor. De incubatietijd van hondsdolheid wordt door onderzoek aangegeven van drie tot acht weken. Tegelijkertijd is het uitbreken van de ziekte ook afhankelijk van de hoeveelheid overgedragen virus. Hondsdolheid is in Duitsland meldingsplichtig en dient onmiddellijk door een arts te worden behandeld, aangezien de ziekte dodelijk kan zijn als deze niet wordt behandeld. In Duitsland zelf komen slechts maximaal drie gevallen van hondsdolheid per jaar voor. In India echter nog steeds 15,000 en in China ongeveer 5,000. Reizigers naar deze landen moeten daarom overwegen vaccinatie tegen hondsdolheid en vraag advies aan een arts.
Oorzaken
De oorzaken van hondsdolheid worden gevonden in hondsdolheid virussen, die tot de rhabdo-virussen behoren. Een overdracht of infectie met hondsdolheid vindt meestal plaats door wondinfectie zoals beten maar ook door speeksel van besmette dieren of mensen. Vervolgens verspreidt het virus zich in de direct aangetaste spieren van de wond en vermenigvuldigt zich vervolgens via de zenuwen aan de hersenen Hier voeren ze op hun beurt het speekselklieren, zoals de alvleesklier, waar ze zelf verder door kunnen worden overgedragen speeksel, spijsverteringssappen en zweet.
Symptomen, klachten en tekenen
De symptomen van hondsdolheid kunnen worden onderverdeeld in drie fasen. In het eerste stadium, het prodromale stadium, zijn de tekenen van hondsdolheid niet-specifiek. Patiënten klagen over hoofdpijn en maag pijn, en daar is koorts, die sterk kan stijgen naarmate de ziekte voortschrijdt. Braken en diarree zijn andere veel voorkomende symptomen. Als hondsdolheid werd overgedragen door een beet, kan de wond rond de bijtplaats jeuken. Naarmate de ziekte voortschrijdt, wordt bij patiënten een verhoogde prikkelbaarheid waargenomen. Vaak zijn getroffen personen gevoelig voor water, licht, tocht en geluid. De tweede fase wordt de excitatiefase genoemd. In deze fase is het hersenen van de getroffen patiënten is al aangetast en neurologische ziekteverschijnselen worden toegevoegd aan de symptomen van de eerste fase. Patiënten ontwikkelen bijvoorbeeld een intense, zelfs paniekangst voor water, die ook wordt veroorzaakt door watergeluiden zoals ruisen of spatten en door het inslikken van hun eigen geluiden speeksel Als gevolg hiervan slikken veel patiënten niet meer; de strottehoofd kan spasmen en speeksel lekken uit de mond In atypische gevallen symptomen zoals toevallen, verwarring, agressie en ook hallucinaties optreden in de tweede fase. In de derde fase, de verlammingsfase, treedt bij hondsdolheid steeds meer verlamming op, waardoor de patiënt in een coma De verlammingsverschijnselen hebben invloed op alle spieren en verspreiden zich naar ademhaling.
Ziekteprogressie
Het verloop van hondsdolheid hangt af van tijdige herkenning van de ziekte. Als de besmette persoon onmiddellijk wordt behandeld nadat hij is gebeten door een dier dat besmet is met hondsdolheid, is de kans op herstel gunstig en zijn complicaties zeldzaam. Als het hersenen wordt aangetast door de hondsdolheidsvirussen en de typische hondsdolheidssymptomen verschijnen, is de ziekte niet meer te genezen. De dood is niet meer af te wenden en kan alleen worden uitgesteld door middel van de intensive care. Tot op heden is er wereldwijd maar één geval geweest waarin een patiënt hondsdolheid overleefde.
Complicaties
Hondsdolheid die zich al naar de hersenen heeft verspreid, brengt altijd de dood als complicatie met zich mee. Alle complicaties van hondsdolheid kunnen grotendeels worden omzeild door onmiddellijke vaccinatie onmiddellijk na mogelijke blootstelling. Het sterftecijfer is bijna 100 procent bij ingebedde hondsdolheid, dus snel naar een dokter of ziekenhuis gaan na een beet van een dier dat geneigd is ziek te zijn, is noodzakelijk. Dus als hondsdolheid zich door het lichaam heeft verspreid, kan het de getroffen persoon op verschillende manieren doden. De meest voorkomende complicatie die tot de dood leidt, is het begin van coma met ademstilstand. Echter, een herseninfarct, hersenvliesontsteking, encefalitis en ook vele andere symptomen van de ziekte leiden tot de dood. De verdere complicaties worden veroorzaakt door toevallen, optredende hydro- of fotofobie, enorme speekselvloed en de verdere kenmerken van een ontsteking Het beloop van een uitbraak van hondsdolheid wordt vaak niet goed behandeld, vanwege vooral de verlammingen en luchtwegen Depressie suggereren een ziekte van het Guillain-Barré-syndroom. Dienovereenkomstig wordt de stervende patiënt niet onmiddellijk behandeld op basis van zijn ziekte (palliatief). Bovendien is, wanneer het Guillain-Barré-syndroom aanwezig is, bescherming tegen infectie door anderen niet nodig, waardoor de kans op hondsdolheid groter wordt.
Wanneer moet je naar een dokter?
Rabiës is een ernstige ziekte die in alle gevallen medische aandacht vereist. Een arts moet altijd worden geraadpleegd na contact met een dier dat mogelijk besmet is met hondsdolheid. Zelfs als een opvallend dier de huid, een vaccinatie tegen hondsdolheid is noodzakelijk. De typische symptomen verschijnen meestal drie tot acht weken na infectie. Als er tijdens deze periode ongebruikelijke lichamelijke of psychische symptomen optreden, wordt een bezoek aan de dokter aanbevolen. Typische waarschuwingssignalen zijn hoofdpijn, maagdarmklachten en koorts De pijnlijke bijtplaats is de duidelijkste indicator van infectie. Spoedeisende medische behandeling is nodig na een beet. Anders de koorts zal blijven stijgen en ernstig lichamelijk ongemak veroorzaken. Als de zieke zijn eigen speeksel braakt, moet de spoedarts worden gewaarschuwd. Vooral mensen die veel met bosdieren in aanraking komen, lopen gevaar. Voor een reis naar Afrika, Azië of Latijns-Amerika, uit voorzorg vaccinatie tegen hondsdolheid is aanbevolen. Na thuiskomst dient de huisarts geraadpleegd te worden voor een routine controle. De arts kan ze detecteren pathogenen door speekselonderzoek en start een geschikte behandeling.
Behandeling en therapie
Na een beet van een dier dat mogelijk besmet is met hondsdolheid, moet de arts de ziekte zo snel mogelijk behandelen. In het ziekenhuis houdt dit in dat de geïnfecteerde wond wordt gereinigd met een sterke zeepoplossing en water Het doel is om het rabiësvirus uit te spoelen voordat het zich in de spieren kan vermenigvuldigen. Verder alcohol wordt gebruikt om te proberen de ziekteverwekker te doden en de wond te desinfecteren. Als het wonden zijn al erg diep, kan het ook nodig zijn om ze met katheters uit te spoelen. Deze behandeling maatregelen altijd plaatsvinden in de intensive care afdeling en worden strikt gecontroleerd. Na het uitspoelen wordt een zogenaamd dood vaccin toegediend. Dit vaccin en het extra toegediende immunoglobine zijn bedoeld om de patiënt te immuniseren tegen hondsdolheid. Als preventieve maatregel, vaccinatie tegen tetanus of tetanus wordt ook vaak gegeven.
het voorkomen
De beste manier om hondsdolheid te voorkomen, is door middel van een vaccinatie. Dit wordt niet door iedereen betaald volksgezondheid verzekeringsmaatschappijen, maar moet vooral worden overwogen door reizigers naar Amerika en Azië of dierenartsen en jagers. De bescherming van deze vaccinatie duurt dan 5 jaar. Verder preventief maatregelen zijn het vermijden van contact met wilde en ongewoon tamme of agressieve wilde dieren. Wilde of opvallende dieren mogen niet worden aangeraakt of mogen alleen worden gehanteerd met behulp van beschermende handschoenen.
Nazorg
Na de eerste medische zorg voor de wond, moet u de bijtplaats de komende 24 tot 48 uur blijven volgen. Het is belangrijk om mogelijke mogelijke infecties en andere complicaties vroegtijdig te identificeren. Deze moeten indien nodig worden behandeld. De tussenpozen waarin deze controles nodig zijn, zijn afhankelijk van de individuele situatie. Om ervoor te zorgen dat het genezingsproces niet in gevaar komt, moet de wond worden geobserveerd op ongunstige veranderingen. Er wordt op gelet of de wond rood wordt of opzwelt. gewrichtspijnmoeten bewegingsbeperkingen of koorts ook serieus worden genomen. In dit geval moet onmiddellijk een arts of een afdeling spoedeisende hulp worden geraadpleegd. Als de patiënt niet op tijd reageert, kan een gegeneraliseerde infectie zoals bloed vergiftiging of bloedvergiftiging kan zich in het ergste geval ontwikkelen. Als dit onbehandeld blijft, kan de dood optreden. Ook is het raadzaam om na een beet een inenting tegen hondsdolheid te krijgen. Hier wordt 20 IU per kilogram lichaamsgewicht aan menselijke rabiës hyperimmunoglobuline eenmaal per injectiespuit toegediend. Er zijn geen contra-indicaties tegen een dergelijke vaccinatie na een beet door een dier dat ervan verdacht wordt hondsdol te zijn. Zelfs als de patiënt pas enkele weken of maanden later na de beet een arts bezoekt, moet vaccinatie na blootstelling worden toegediend. Verder moet worden gecontroleerd of de patiënt wordt beschermd door een adequaat tetanus vaccinatie. Indien nodig moet dit ook worden vernieuwd.
Wat u zelf kunt doen
Bij hondsdolheid is snel handelen belangrijk. Als symptomen van een ziekte worden opgemerkt na een dierenbeet of contact, zoals koorts en pijnmoet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Onmiddellijke vaccinatie kan vaak een uitbraak van de ziekte voorkomen. Een zorgvuldige reiniging van de wond is ook belangrijk. Door speciale spoelingen te gebruiken, kan een groot deel van de virussen worden verwijderd voordat ze het lichaam binnendringen. Profylaxe kan ook nuttig zijn voor de familieleden van de zieke. Na de actieve en passieve vaccinatie gelden rust en bescherming. Het verloop moet zorgvuldig worden gevolgd en de actieve vaccinatie moet na drie, zeven, 14 en 28 dagen worden herhaald. Dit kan gepaard gaan met immunoglobuline therapie Na de behandeling moet de oorzaak van de mogelijke rabiësinfectie worden bepaald. Bijvoorbeeld na een dierenbeetmoet het verantwoordelijke dier worden gevangen en onderzocht. Profylaxe vindt echter plaats voordat het dier wordt gediagnosticeerd om de kans op herstel te vergroten. Als blijkt dat het dier niet ziek is, kan de behandeling worden stopgezet.
