Hoe besmettelijk is testiculaire ontsteking? | Testiculaire ontsteking

Hoe besmettelijk is testiculaire ontsteking?

An ontsteking van de testikels kan in veel gevallen besmettelijk zijn. De ziekteverwekkers worden op verschillende manieren overgedragen. Bijvoorbeeld een persoon die lijdt aan testiculaire ontsteking door een de bof infectie kan het bofvirus via speeksel.

Vaak is een druppel infectie, bijvoorbeeld door hoesten, is hiervoor voldoende. Iedereen die besmet is met de de bof virus krijgt meestal ook een ontsteking van hem speekselklieren. De infectie leidt echter niet noodzakelijk tot een ontsteking van de testikels.

Ook hier geldt dat met name mannen de neiging hebben zich te ontwikkelen testiculaire ontsteking door de bof na de puberteit, zodat een derde tot een vijfde van de geïnfecteerde mannen ook last heeft van testikelontsteking. Ook testikelontstekingen, die worden veroorzaakt door seksueel overdraagbare aandoeningen zoals gonorroe of Chlamydia, zijn besmettelijk. Normaal gesproken zijn echter alleen seksuele partners besmet met de betrokken persoon.

Bij heteroseksuele stellen kan een man daardoor de bacteriën aan zijn partner, waarbij ook ontsteking van de vrouwelijke geslachtsorganen kan optreden. Omgekeerd kan de vrouw haar mannelijke partner besmetten met de bacteriën, waarna de mannelijke partner een ontsteking van de testikels. Een directe infectie met een ontsteking van de testikels kan optreden tijdens homoseksuele omgang tussen twee mannen.

In principe wordt echter alleen de ziekteverwekker van de ene persoon op de andere overgedragen. Het is niet altijd zeker of de besmette man er daarna ook last van zal hebben testiculaire ontsteking, maar dit komt vaak voor. Met voldoende genitale hygiëne, infectie met Chlamydia en Gonorroe mag niet gebeuren zonder seksueel contact.

Diagnose

Er zijn verschillende middelen beschikbaar voor de diagnose van testisontsteking: Allereerst is een arts-patiëntgesprek - ook wel anamese genoemd - belangrijk om de exacte symptomen en het verloop van de gebeurtenissen te achterhalen. Vaak kan uit dit gesprek een relatief duidelijke diagnose worden gesteld. Het gesprek wordt meestal gevolgd door een onderzoek van de testikels, zoals een palpatie.

Als de patiënt pijnlijk reageert op druk, of als de zaadbal al zichtbaar gezwollen en rood gekleurd is, kunnen dit aanwijzingen zijn voor een ontsteking van de testikels. Bovendien kan de arts gebruiken ultrageluid van de testikels (echografie) voor diagnose. Ultrageluid kan worden gebruikt om vochtophopingen, dwz oedeem, evenals zwelling of torsie te visualiseren.

Ultrageluid is een zeer goedkope, snelle en vooral veilige manier om de patiënt te onderzoeken. Als het vermoeden van een bacteriële infectie wordt bevestigd, is het belangrijk om de exacte ziekteverwekker te bepalen. Een antibioticumtherapie moet altijd gericht zijn tegen een ziekteverwekker, en niet als een 'allround aanval' met een breedspectrum antibioticum. In sommige gevallen is dit anders niet mogelijk of zelfs zinvol, maar men probeert altijd de ziekteverwekker in een gerichte manier om te behouden antibiotica met een breder effect in de hand voor mogelijke latere ziekten.

Overuren, bacteriën resistentie ontwikkelen tegen vaak gebruikt antibioticaDaarom heeft de farmaceutische industrie sinds de uitvinding van antibiotica verschillende generaties antibiotica met verschillende werkingsmechanismen op de markt gebracht. Voor een exacte diagnose van de ziekteverwekker wordt urine verzameld en in het laboratorium een ​​cultuur gekweekt. Onder optimale omstandigheden vermenigvuldigen de ziekteverwekkers zich dan abrupt in het laboratorium en kunnen ze meestal na enkele dagen worden geïdentificeerd door middel van verschillende tests.

In het geval van een bofinfectie wordt de ziekteverwekker niet klassiek gedetecteerd door kweek, maar eerder door een immunologische test die bepaalde stoffen in lichaamssappen (Zoals bloed, sperma, urine). Een van deze tests heet ELISA en wordt bijvoorbeeld ook gebruikt om hiv op te sporen. Een ELISA-test kost meestal ongeveer 20 €, waarbij de kosten worden gedekt door volksgezondheid verzekering.