Gevolgen van diabetes

Introductie

Diabetes mellitus is een ziekte die steeds vaker voorkomt naarmate de leeftijd toeneemt. In het geval van de ziekte het lichaamseigen hormoon insuline is niet meer voldoende in staat om de bloed suikerniveau, zoals insuline kan ofwel niet meer worden geproduceerd of het lichaam heeft resistentie tegen insuline ontwikkeld. Te hoge a bloed suikerspiegel in het bloed veroorzaakt op de lange termijn ernstige schade, en daarom bloed suiker nauwlettend gevolgd en gewetensvol verlaagd door verandering van levensstijl (in het geval van type 2 suikerziekte) en, als dit niet meer voldoende is, aanvullend door medicatie.

Fysieke gevolgen

Verhoogde suikerspiegel bevordert de verkalking van bloed schepen. In technische termen: verkalking van arterieel bloed schepen wordt aangeduid als arteriosclerose. De toenemende verkalking veroorzaakt de diameter van het bloed schepen afnemen, wat resulteert in een slechtere bloedcirculatie.

In principe worden alle bloedvaten van het lichaam aangetast, maar dit kan bijzonder kritisch zijn in het geval van de kransslagaders en halsslagader, aangezien dit kan leiden tot een hart- aanval of beroerte. Het risico van een diabetespatiënt om een hart- aanval of beroerte is twee tot vier keer hoger dan bij niet-diabetici. EEN hart- aanval manifesteert zich meestal door relatief typisch hartaanval symptomen zoals steken pijn op de borst uitstraalt in de linkerarm en daarmee gepaard gaande kortademigheid.

Echter, aangezien een verhoogde suikerspiegel in het bloed van diabetici ook de zenuwen op de lange termijn, de pijn een hartaanval wordt soms niet volledig waargenomen, maar vaak alleen gevoeld als een brandend gevoel. Een vilt brandend gevoel kan dan niet correct worden geclassificeerd door de getroffenen. De verkalking van bloedvaten kan ook leiden tot perifere arteriële occlusieve ziekte (PAD), waarbij pijn in de benen komt steeds vaker voor tijdens het lopen omdat deze niet van voldoende bloed worden voorzien.

De bloedvaten van het netvlies worden ook bijzonder getroffen door beschadiging op de lange termijn. Op het netvlies kunnen vasculaire sacculatie, vetophopingen, bloeding en afsluiting van schepen. Hierdoor ontstaan ​​vaak nieuwe vaten, maar deze kunnen gemakkelijk weer open scheuren en leiden tot netvliesloslating.

In aanvulling op een netvliesloslating, het risico van ontwikkeling glaucoma of cataract is ook toegenomen. Op de lange termijn kan diabetische schade aan retinale vaten leiden tot blindheid. Dit proces wordt genoemd diabetische retinopathie.

Om te voorkomen dat blindheid, diabetici zouden hun moeten bezoeken oogarts eenmaal per jaar voor een oftalmoscopie om te controleren of er al schade is aan de retinale vaten. Met een goed afgesteld bloed suiker niveau kunnen deze gevolgen zoveel mogelijk worden voorkomen. Gelijkwaardig aan diabetische retinopathie, diabetische nefropathie kan voorkomen.

In diabetische nefropathie, de bloedvaten van de nier beschadigd zijn, waardoor de nier op de lange termijn niet meer goed kan draineren en het lichaam “reinigen”. Schade aan de nier door suikerziekte is de meest voorkomende oorzaak van nier zwakte en zelfs nierfalen. Een vroeg teken van beginnende nierzwakte is de aanwezigheid van kleine eiwitten in de urine (microalbuminurie).

Normaal eiwitten mag niet in staat zijn om de nierbarrière te passeren en in de urine terecht te komen. Zo eiwitten in de urine zijn een teken dat het filter functie van de nier functioneert niet meer naar behoren. Daarnaast wordt de nier ook continu overbelast door de verhoogde glucoseconcentratie in het bloed en kan deze de glucose niet meer uit de urine opnemen.

De suiker komt in de urine terecht, wat bij gezonde mensen niet het geval is. Als gevolg hiervan krijgen mensen met diabetes vaker urineweginfecties, aangezien de suiker het is bacteriën's favoriete eten. Een combinatie van verminderde bloedstroom als gevolg van vasculaire verkalking en zenuwschade aan de voeten kan leiden tot een voorwaarde bekend als diabetische voet.

In dit geval treden in het begin kleine verwondingen op, die enerzijds niet goed worden waargenomen door de getroffen persoon vanwege de zenuwschade en aan de andere kant kan het niet goed genezen vanwege een gebrek aan bloedtoevoer. De wonden kunnen ook geïnfecteerd raken. Om de infectie te bestrijden, moet de voet worden voorzien van voldoende bloed, dat componenten van de immuunsysteem en kan de ziekteverwekker bestrijden.

Op de lange termijn ontwikkelen zich zweren. Als deze zweren zich massaal ontwikkelen en niet verder genezen, kan het soms nodig zijn om de voet te amputeren om een ​​levensbedreigende verspreiding van de resulterende infectie te voorkomen. Om dit te voorkomen, moeten de voeten, vooral de ruimte tussen de tenen, worden gecontroleerd regelmatig voor kleine wondjes. De behandelende arts zal ook van tijd tot tijd naar de voeten willen kijken. Superinfectie