Introductie
De breuk van de buitenste enkel (distale fibula breuk = fractuur van de onderste fibula) is een van de enkelfracturen die relatief vaak voorkomt bij mensen, vooral in de context van sportverwondingen. In meer dan 80% van de gevallen is een uitwendige enkelfractuur treedt op als gevolg van een traumatisch letsel in de vorm van een dislocatie (subluxatie of luxatie) van het enkelbot uit de enkelvork, waarmee het de enkelgewricht. Dit wordt meestal veroorzaakt door een verkeerde stap of val, dwz een enkel letsel.
Afhankelijk van de positie van de voet tijdens de blessure en de krachten die erop werken, kunnen verschillende blessurepatronen optreden. De meest voorkomende is de classificatie volgens Danis-Weber, die de breuken classificeert op basis van hun locatie in relatie tot de syndesmose. De syndesmosis, als een ligamentverbinding, is een nepgewricht dat het scheenbeen en het kuitbeen bij elkaar houdt.
An uitwendige enkelfractuur kan met behulp van de stroom nauwkeuriger worden beschreven AO-classificatie, waarin alle breuk typen kunnen nauwkeurig worden geclassificeerd. Ongeacht het type breuk, de prognose van een uitwendige enkelfractuur is altijd goed. Voorwaarde is echter dat de botdelen nauwkeurig in hun anatomische, fysiologische positie (reductie) worden geherpositioneerd.
Conservatieve therapie
In principe zijn zowel conservatieve (niet-operatieve) als chirurgische behandeling mogelijk. Een conservatieve behandeling kan echter alleen worden geboden zolang de fractuur niet verplaatst (ontwricht) is en de syndesmose niet gewond is geraakt. Dit is bijvoorbeeld het geval bij eenvoudige externe enkel fracturen onder de syndesmose of niet-verplaatste externe enkelfracturen ter hoogte van de syndesmose zonder letsel.
De therapie bestaat dan meestal uit het dragen van een gips cast voor zes weken. De tijd tot volledige genezing varieert van patiënt tot patiënt. Hoeveel gewicht kan op de getroffenen worden gelegd been na verwijdering van het gips hangt af van het individuele genezingsproces, dat de arts controleert door middel van röntgenfoto's.
In de regel echter intensief belastende sporten zoals tennis or lopend kan worden hervat na ongeveer 3 tot 6 maanden. Zelfs bij conservatieve therapie treden complicaties op, hoewel zeer zelden, die de genezing aanzienlijk kunnen vertragen. In enkele gevallen kan de breuk wegglijden (secundaire dislocatie), wat dan meestal operatief moet worden gecorrigeerd.
Bovendien draagt het gips cast kan drukschade veroorzaken, wat de functionaliteit van de enkelgewricht. Bovendien kan pseudoartrose, een vals gewricht, ontstaan tussen de fractuurdelen. Een pseudoartrose is wanneer, afhankelijk van het aangetaste bot, maanden na een breuk nog geen stevige botverbinding tussen de botfragmenten is gevormd.
De gevolgen zijn langdurig pijnfunctionele beperkingen en abnormale mobiliteit van het betreffende skeletdeel. De ziekte van Sudeck is een andere complicatie die kan optreden als gevolg van verwondingen aan zacht weefsel en zenuw in de context van de breuk. Een grotendeels onbekend mechanisme leidt tot een onregelmatig genezingsproces met symptomen zoals pijn in rust, spierzwakte, tremor, overmatig zweten of oedeem.
Deze complicaties komen echter uiterst zelden voor bij de conservatieve behandeling van een uitwendige enkel fractuur. Klachten zoals gevoelloosheid of zwelling kunnen enkele maanden aanhouden, maar verdwijnen meestal. Chronische klachten zoals blijvende pijn of een functionele beperking is in de overgrote meerderheid van de gevallen niet te verwachten.
In de meeste gevallen enkelgewricht breuken zoals de buitenste enkelfractuur moet operatief worden behandeld. Dit omvat alle verplaatste buitenste enkelfracturen of fracturen waarbij de syndesmose is gewond. Cruciaal voor het slagen van de therapie is dat de as, lengte en rotatie van het enkelgewricht exact hersteld kan worden.
Voor dit doel moet de operatie worden uitgevoerd binnen de eerste zes uur na het letsel. Uitzonderingen zijn open fracturen, die een noodindicatie zijn voor een chirurgische behandeling, en massale zwellingen, waardoor de operatie enkele dagen moet worden uitgesteld. Afhankelijk van het blessurepatroon wordt de chirurgische behandeling uitgevoerd met behulp van schroef- of plaattechnieken, of een combinatie van beide.
In dit geval is een millimeterprecieze restauratie van de anatomische enkelgewrichtstoestand van groot belang, omdat anders de verkeerde belasting kan leiden tot vroegtijdige slijtage van het gewricht (posttraumatische enkelgewricht). artrose). Na het verwijderen van de wondbuizen (drains) op de 2e dag postoperatief, de eerste Röntgenstraal het controlebeeld wordt meestal gemaakt. De hechtingen worden na ongeveer 10 tot 14 dagen verwijderd.
Als de operatie succesvol was, moet de patiënt een vroege functionele vervolgbehandeling van de uitwendige worden aangeboden enkel fractuur. Functionaliteit en mobiliteit van het enkelgewricht worden geopereerd terwijl de getroffenen worden ontlast been. De patiënt moet gebruiken krukken voor mobilisatie gedurende minimaal 6 weken.
Bedrust inclusief een gips cast is alleen nodig in zeer zeldzame gevallen. Na ongeveer. 6 weken, na een Röntgenstraal controleer, de opbouw van de belasting kan worden gestart.
In dit geval wordt ondersteuning door fysiotherapeutische oefeningen ten zeerste aanbevolen. Na ongeveer. 8 weken moet een vloeiend gangpatroon worden bereikt.
Uiterlijk na 3 tot 6 maanden zelfs intensief inspannende sporten zoals tennis or lopend zijn weer mogelijk. Na ongeveer 1 jaar worden platen en schroeven meestal verwijderd. Naast de complicaties die het gevolg zijn van conservatieve therapie, kan een operatie nog steeds extra vertragingen in de genezing veroorzaken.
Aldus schepen, pezen or zenuwen kan tijdens de operatie gewond raken. Bovendien brengt elke chirurgische ingreep een bepaald risico op infectie met zich mee, wat in sommige gevallen de genezing van de wond en fracturen drastisch kan beperken. In zeldzame gevallen kunnen implantaten losraken en bij een volgende operatie correct worden verplaatst. Als het risico van trombose of een resulterende long embolie is relatief hoog, vooral in het geval van enkel- en enkelfracturen, voldoende trombose profylaxe (bijv. met heparine injecties) moeten zowel tijdens chirurgische als conservatieve behandeling worden ingenomen. Al deze complicaties zijn echter zeldzaam, zodat zelfs na chirurgische behandeling van een uitwendige enkel fractuurkan volledige genezing worden verwacht.
