Een distaal opperarmbeen breuk is een bot fractuur gelegen in het onderste uiteinde van het bovenarmbeen (medische term opperarmbeen Bij kinderen worden dergelijke fracturen voornamelijk veroorzaakt door vallen met gestrekte arm, terwijl bij volwassenen vallen op het ellebooggewricht vaak verantwoordelijk is voor distale opperarmbeen breuken.
Wat is een distale opperarmbeenfractuur?
In een distaal opperarmbeen breuk, fracturen optreden in de humerus, en volwassenen en kinderen worden met verschillende snelheden door de fracturen getroffen. Bij volwassenen vormen distale humerusfracturen ongeveer drie procent van alle fracturen van de extremiteiten, terwijl ze bij kinderen tot tien procent uitmaken. Over het algemeen zijn distale humerusfracturen dus een zeldzame vorm van bot breuk Distale humerusfracturen zijn moeilijk te behandelen fracturen. Ze zijn geclusterd bij kinderen tussen de vijf en tien jaar, goed voor ongeveer vijf procent van alle fracturen, maar 80 procent van alle jeugd breuken van de elleboog.
Oorzaken
De mogelijke oorzaken voor het ontwikkelen van een distaal opperarmbeen fractuur kan variëren. Zoals gebruikelijk bij fracturen buiten het gewricht en bij partiële gewrichtsfracturen, zijn de hoofdoorzaken een directe of indirecte kracht op het aangetaste bot. Breuken buiten het gewricht (medische term extraarticulaire fracturen) worden onderverdeeld in verschillende categorieën, afhankelijk van het ongevalsmechanisme. Deze omvatten de meer voorkomende extensiefracturen en flexiefracturen, die veel minder vaak voorkomen. Deze komen in de meeste gevallen voor bij kinderen. Als het distal opperarmbeen fractuur is een complete breuk van het gewricht, de oorzaak is de directe toepassing van kracht.
Symptomen, klachten en tekenen
In de context van een distaal opperarmbeen fractuurkunnen verschillende symptomen en klachten optreden bij de getroffen patiënt. In de eerste plaats lijden mensen aan ernstige pijn. De pijn komt voort uit het gebied van de breuk, maar straalt uit en kan ver buiten de bovenarm uitsteken. Onder deze omstandigheden zijn bewegingen van de arm die door de distale humerusfractuur worden beïnvloed, nauwelijks mogelijk. Bovendien naast pijnis er gewoonlijk zwelling, slechte uitlijning en voelbare en hoorbare crepitatie. Dit is het tegen elkaar wrijven van breukdelen, wat in de meeste gevallen gepaard gaat met hevige pijn. Daarnaast kan de distale humerusfractuur in verband worden gebracht met verdere klachten, bijvoorbeeld als deze is ontstaan als gevolg van een val en er verdere verwondingen zijn ontstaan, bijvoorbeeld in de vorm van schaafwonden of zelfs grotere open wonden Andere symptomen die kunnen optreden in verband met een distale humerusfractuur zijn bijvoorbeeld schade aan de brachialis slagader als gevolg van de extensie fracturen. Daarnaast kan er een zogenaamde Volkmann contractuur ontstaan aan de flexorzijde door een laesie van schepen en zenuwen. Schade aan het ellepijpzenuw en radiale zenuw kan ook gepaard gaan met een distale humerusfractuur. Deze worden echter slechts zelden waargenomen.
Diagnose
Er zijn verschillende onderzoeksmethoden beschikbaar voor de diagnose van een distale humerusfractuur. In de meeste gevallen wordt een onderzoek met röntgenfoto's gebruikt. De behandelende arts voert dit onderzoek in twee vlakken uit om de distale humerusfractuur van verschillende kanten te analyseren. Deze diagnosemethode is meestal voldoende om een betrouwbare diagnose te stellen en om een mogelijke operatie te plannen. Voor verdere klinische problemen is het voldoende om te differentiëren in sommige typen fracturen. Er wordt meestal een onderscheid gemaakt in drie vormen, namelijk botbreuken (metafysair), fracturen gelokaliseerd in de gezamenlijke capsule (intra-articulair) of buiten het gewricht (extra-articulair). Deze classificatie heeft zich op lange termijn bewezen en wordt door de meeste artsen gebruikt. Het klinisch onderzoek moet ook een controle van de bloed flow, gevoeligheid en motorische functie van de aangedane arm, evenals de handen en vingers. Overeenkomstige diagnoses met betrekking tot de distale humerusfractuur worden bevestigd door middel van Röntgenstraal afbeeldingen.
Complicaties
Distale humerusfractuur omschrijft een zelden voorkomende gecompliceerde fractuur van het onderste uiteinde van de humerus. Deze extremiteitfracturen treden voornamelijk op bij een val met gestrekte arm of op het ellebooggewricht. Het symptoom komt vaker voor bij kinderen dan bij volwassenen. Getroffen personen lijden aan hevige pijn die zich ver boven de schouder uitstrekt. De arm kan nauwelijks worden bewogen en vertoont een misvorming. Bij palpatie zijn knettergeluiden van de breukdelen te horen. Bovendien verschijnen zwelling en hematomen, vooral als de humerus slagader is gewond geraakt. Als het symptoom niet zo snel mogelijk wordt behandeld, nemen de complicaties toe. Bijbehorende symptomen zoals ernstige schaafwonden of open wonden kan geïnfecteerd raken. In de buigzijde van de arm, zenuwen en schepen kan permanent worden beschadigd. De gevolgen zijn bloedsomloop en sensorische stoornissen, maar ook blijvende motorische schade die zich uitstrekt tot in de vingers. Distale humerusfracturen omvatten verschillende soorten fracturen die een of meer kunnen treffen botten alsmede de gezamenlijke capsule In beeld brengen maatregelen verduidelijk het type fractuur voor chirurgische ingrepen. Een operatie voor een distale humerusfractuur is vaak gecompliceerd. De weke delen mantel moet een nieuwe stabiele verbinding van de botstructuur kunnen vormen en er moet een nauwkeurige reconstructie van het gewrichtsoppervlak worden uitgevoerd. Daarna moet de patiënt ondergaan fysiotherapie.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als een distale humerusfractuur wordt vermoed, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd om de symptomen op te helderen en indien nodig directe behandeling te geven. Iedereen die na een val of ongeval hevige pijn in de bovenarm voelt, kan het beste direct een spoedarts bellen. Zwelling, verkeerde plaatsing of bloeding duiden ook op een medisch noodgeval dat onmiddellijk moet worden opgehelderd. Uiterlijk als symptomen van schokken worden opgemerkt, moet het alarmnummer onmiddellijk worden gebeld. Open schaafwonden kunnen soms zelf worden verzorgd. Vanwege het risico op infectie alleen, moet deze taak echter worden overgelaten aan een medische professional. Als zenuwen or schepen gewond zijn geraakt, moet dit in ieder geval in het ziekenhuis worden behandeld. Anders zullen de symptomen toenemen en kan permanente motorische schade optreden, die zich kan uitstrekken van de schouder tot de vingers. In het geval van zenuwschadekan verdere fysiotherapeutische behandeling nodig zijn. Wat specifiek maatregelen moeten worden genomen om het vermogen van de bovenarm om te bewegen en te presteren te herstellen, wordt het best beantwoord door de verantwoordelijke arts.
Behandeling en therapie
Er zijn verschillende methoden beschikbaar voor de behandeling van een distale humerusfractuur. Deze worden gebruikt afhankelijk van de vorm van de breuk en de ernst ervan. In de meeste gevallen wordt de distale humerusfractuur operatief behandeld door een plaat-osteosynthese toe te passen of, als alternatief, een schroef-osteosynthese. Als de breuk bijzonder complex is en reconstructie niet meer mogelijk is, therapie met een ellebooggewrichtsprothese moet in individuele gevallen worden overwogen. Veel minder vaak is er de mogelijkheid van conservatieve behandeling in aanwezigheid van een distale humerusfractuur. Hiervoor mogen de breukfragmenten niet uit hun oorspronkelijke positie worden verplaatst en mag er geen instabiliteit zijn. Conservatief therapie omvat de toepassing van een humerusgips gedurende een periode van drie tot zes weken. Als kinderen worden getroffen door een distale humerusfractuur, is de prognose meestal goed.
Vooruitzichten en prognose
Distale humerusfractuur geneest in de meeste gevallen goed. Kinderen hebben in dit opzicht de beste prognosevooruitzichten en kunnen na genezing vaak levenslang vrij zijn van symptomen. Hoe ouder de patiënt, hoe erger de breuk geneest. Het genezingsproces duurt over het algemeen en er zijn vaak bewegingsbeperkingen. Bij kinderen kunnen complicaties en secundaire schade optreden als de groeischijf wordt aangetast in de distale humerusfractuur. Dit leidt tot reductieproblemen en kan de zeer gunstige prognose negatief beïnvloeden. Volwassenen hebben meer last van permanente mobiliteitsbeperkingen omdat de botten niet meer groeien samen in hun natuurlijke vorm met toenemende leeftijd. Naast mobiliteitsbeperkingen is een verlies van het gebruikelijke prestatieniveau of weersgevoeligheid te verwachten. Desalniettemin bereikt de patiënt een goede kwaliteit van leven met de distale humerusfractuur en hoeft hij geen verlamming of soortgelijke beperkingen te verwachten. Malposities of noodzakelijke aanpassingen van de gebruikelijke bewegingssequenties komen vaak voor. Deze zijn nodig om spier-, pees- of zenuwschade Door gerichte training en oefeningen kan de patiënt leren zijn lichaam anders te belasten. Op deze manier verbetert hij zijn algemeen welzijn en verlicht hij bestaande klachten. Dit proces duurt enkele maanden totdat de patiënt daarna nagenoeg klachtenvrij is.
het voorkomen
Zoals het geval is met de meeste fracturen, kan preventie van distale humerusfracturen op zijn best worden bereikt door een groter bewustzijn van mogelijk gevaarlijke activiteiten. In het bijzonder moeten geschikte gewrichtsbeschermers worden gedragen tijdens sporten waarbij de kans op vallen groter is. Als er echter voldoende kracht wordt uitgeoefend, kunnen zelfs deze geen bescherming garanderen tegen een distale humerusfractuur.
Nazorg
In de meeste gevallen zeer weinig nazorg maatregelen of opties zijn hiervoor voor de patiënt beschikbaar voorwaarde, dus vroege detectie moet in dit proces in de eerste plaats worden uitgevoerd om verdere complicaties of bewegingsbeperkingen te voorkomen. Hoe eerder de opperarmbeenfractuur wordt gediagnosticeerd en behandeld, hoe beter het verdere verloop van deze ziekte gewoonlijk is. Zelfgenezing kan in dit geval niet plaatsvinden, dus een bezoek aan een arts is noodzakelijk. In de meeste gevallen wordt de behandeling van de humerusfractuur uitgevoerd met behulp van chirurgische ingrepen, die de symptomen permanent zouden moeten verlichten. Patiënten wordt geadviseerd om na zo'n ingreep even uit te rusten en het rustig aan te doen. Zich te onthouden van inspanning of andere stressvolle activiteiten. In het bijzonder mag het aangetaste deel van het lichaam niet onnodig worden blootgesteld spanning. Voorts fysiotherapie maatregelen zijn meestal erg handig. In de regel kan de getroffen persoon veel oefeningen doen vanuit een dergelijke therapie thuis en zo mogelijk het genezingsproces versnellen. In de meeste gevallen vermindert de opperarmfractuur de levensverwachting van de aangedane persoon niet.
Hier is wat u zelf kunt doen
Als er een distale humerusfractuur aanwezig is, wordt de aangedane arm enkele weken geïmmobiliseerd. Dit wordt meestal gedaan met gips Dit beperkt het dagelijks leven ernstig, aangezien bewegingen alleen mogelijk zijn met de andere arm. De voorgeschreven rust is erg belangrijk omdat de arm anders niet ongestoord kan genezen. Om deze reden moet de positie van de arm altijd op het bovenlichaam blijven - ook 's nachts. Dit is niet altijd gemakkelijk, maar er is geen alternatief. Zodra de breuk is genezen en het gips is verwijderd, is het cruciaal om de arm te reactiveren met behulp van fysiotherapeutische maatregelen. Dit moet geleidelijk gebeuren. Overbelasting in het dagelijks leven moet koste wat het kost worden vermeden. In de meeste gevallen duurt het enkele maanden voordat de arm weer volledig belast kan worden. In de eerste periode mogen alleen lichte voorwerpen worden opgetild en lichte werkzaamheden worden verricht. Iedereen die eerder heeft geoefend, moet wachten zolang de arts het aanbeveelt. Dit kan best vier tot zes maanden zijn. Het is niet ongebruikelijk dat er ongeveer een jaar voorbijgaat voordat de arm weer volledig functioneel is. Als het weer verandert, kan de vroegere breuk nog enkele jaren merkbaar blijven.
