Diagnostiek voor vermoedelijke myocarditis
Elke medische diagnose begint met de medische geschiedenis. Hierbij wordt gevraagd naar de bovengenoemde symptomen, en wordt er ook belang gehecht aan een mogelijke trigger van de ziekte (verkoudheid, griep-achtige infectie). Daarna de fysiek onderzoek staat op de voorgrond.
Hierbij wordt speciale aandacht besteed aan het vasthouden van water. Deze kunnen zowel in de benen als eventueel in de longen worden gedetecteerd. Hartritmestoornissen kan worden vastgesteld door te luisteren naar de hart-.
Hart geruis komt vooral voor in de spannende fase van het hart, de zogenaamde systole. Als het hartzakje wordt ook beïnvloed door de ontsteking, een zogenaamd pericardiaal wrijven (wrijven van de twee bladeren van het pericardium tegen elkaar) is te horen. Een andere diagnostische stap is het ECG.
Hartritmestoornissen worden hier het gemakkelijkst gedetecteerd en een mogelijke lokalisatie van de hart- probleem kan ook worden uitgevoerd. In de regel is een bloed monster wordt ook onderzocht in het laboratorium. Hierbij wordt aandacht besteed aan hartspecifiek enzymen.
We zoeken echter ook naar virussen or bacteriën dat kan het probleem hebben veroorzaakt. Bovendien beeldvorming (Röntgenstraal, hart ultrageluid, hart-MRI) kan baanbrekend zijn. Voor de uiteindelijke diagnose, a biopsie wordt uit de hartspier gehaald.
De veranderingen die zichtbaar worden in het ECG in het geval van myocardiet zijn even gevarieerd als de symptomen waarmee de ziekte zich voordoet. Als een hartritmestoornissen aanwezig is, is het bijzonder gemakkelijk te detecteren in het ECG. Het kan zich manifesteren in de vorm van een eenvoudig tachycardie (hartslag te snel).
Maar ook een zogenaamde aritmie kan duiden op een ritmestoornis. Dit veroorzaakt extra spanning in de ventrikels tussen de normale hartslagen. In het ECG worden de elektrische stromen van het hart op verschillende posities geleid. Hierdoor is het mogelijk om verstoringen in de excitatiegeleiding en / of regressie goed te visualiseren en te lokaliseren.
Net als bij een myocardinfarct, een zogenaamd ST-segment Depressie of T-golf negatie kan ook voorkomen. Deze duiden ook op een verstoorde excitatiegeleiding. Als een deel van het hart helemaal niet meer wordt bereikt door de elektrische excitatie, wordt dit a genoemd dij blok.
Een linker bundeltakblok betekent dus dat de linker hartkamer ontvangt geen elektrische signalen meer en is daarom ongecoördineerd en trekt niet meer samen. Gedurende myocardiet, verschillende waarden in de bloed zijn veranderd. Dit zijn enerzijds indicatoren die duiden op hartbeschadiging, anderzijds laten laboratoriumtests vaak de triggers voor de ziekte zien.
Hart- enzymen behoren tot de bloed waarden die specifiek zijn voor het hart. Deze komen vrij in de bloedbaan wanneer hartcellen beschadigd zijn. Dit zijn de CK, de CK-MB en de troponine-T.
Naast deze tamelijk niet-specifieke hartmarkers kan BNP ook verhoogd zijn, wat kan duiden op het begin van hartfalen. Als een virale infectie een mogelijke trigger is, is het de moeite waard om een virusserologie uit te voeren, aangezien de ziekteverwekker vaak in het bloed wordt aangetroffen. Als hartspierontsteking wordt vermoed, röntgenfoto's en hart ultrageluid zijn de beeldvormingsmethoden bij uitstek.
Beide kunnen snel worden uitgevoerd en kunnen een eerste indicatie geven van myocardiet. Als het vermoeden van myocarditis door de onderzoeken wordt bevestigd, moet een MRI (magnetische resonantie beeldvorming) van het hart worden uitgevoerd. De hele afbeelding is samengesteld uit veel afzonderlijke afbeeldingen die op verschillende niveaus zijn gemaakt. Dus met moderne technologie is zelfs een virtuele driedimensionale reconstructie van het hart mogelijk. Met behulp van de MRI-beelden kan myocarditis worden gediagnosticeerd en kan het verloop van de ziekte ook worden gevolgd door middel van meerdere beelden.
