Diagnose
Klinische symptomen zijn de eerste doorslaggevende aanwijzingen voor de aanwezigheid van pylorusstenose. Om pylorusstenose met zekerheid te diagnosticeren, wordt een ultrageluid onderzoek en een bloed gastest zijn vereist. Bloed gasanalyse toont typisch bewijs van een aanzienlijk vochtverlies, evenals een verschuiving van bloedzouten in de vorm van een afname van kalium (hypokalemia), een afname van chloride en een toename van de pH tot het basisbereik (alkalose).
Als sonografisch geen duidelijke diagnose kan worden gesteld, kan een ontbrekende of vertraagde doorgang van voedsel betrouwbaar worden aangetoond of zelfs worden uitgesloten door middel van een Röntgenstraal contrast medium beeldvorming van de bovenste maag en darmkanaal. Echografie is de voorkeursmethode voor de betrouwbare diagnose van pylorusstenose bij zuigelingen. Door middel van ultrageluid maag kan in de meeste gevallen duidelijk worden weergegeven, gevuld met vloeistof en met verhoogde activiteit van de spieren in de rechter bovenbuik. Daarnaast een verminderd of geheel afwezig transport van maag inhoud kan via de gatekeeper worden getoond. Als veilig criterium kan een verlengd pyloruskanaal van meer dan 17 mm en een verdikking van het spierstelsel van meer dan 3 mm worden gemeten in ultrageluid.
Bijbehorende symptomen
Pylorusstenose kan gepaard gaan met een verscheidenheid aan begeleidende symptomen. Desalniettemin zijn er enkele symptomen die speciale aandacht verdienen, aangezien ze de aanwezigheid van een pylorusstenose zeer waarschijnlijk maken. Kenmerkend is het voorkomen van braken, die ongeveer 10 - 20 minuten na een maaltijd intrekt.
Het kind braakt in korte opeenvolgende tijdsintervallen op een hevige manier en in een bijzonder grote hoeveelheid. Het braaksel heeft een zuur geur en kan in sommige gevallen kleine bloed filamenten als gevolg van irritatie van de maagwand en de slijmvliezen van de bovenste laag spijsverteringskanaal. Er is ook een merkbaar gewichtsverlies.
Als je de baby van buitenaf bekijkt, kan de maagpoort soms worden gezien of gepalpeerd als een olijfgroene, ronde structuur in de rechterbovenbuik. Daarnaast is de toegenomen beweging van de buikspieren vaak zichtbaar als een golvende beweging van de maaghuid. Door het resulterende vochtverlies lijkt de huid van de getroffen zuigelingen droog en typisch tekenen van uitdroging zoals een ingevallen fontanel, diepe kringen onder de ogen of staande huidplooien zijn zichtbaar. Bovendien produceren zuigelingen door het gebrek aan vocht aanzienlijk minder urine en zijn ze vaak erg onrustig en drinken ze bijzonder gretig. Door braken, de zuigelingen verliezen niet alleen de vloeistof maar ook het zure maagsap, waardoor de PH-waarde verschuift naar het alkalische bereik (alkalose).
