Classificatie en ernstniveaus
Er zijn verschillende systemen om de ernst van fecaliën te classificeren incontinentie. In de dagelijkse klinische praktijk is de classificatie van fecaal echter incontinentie volgens Parks wordt vooral gebruikt. Dit systeem verdeelt de ontlasting incontinentie in drie graden: Graad 1: dit is de lichtste vorm van darmincontinentie, die niet kan worden tegengehouden en ongecontroleerd verloopt. Graad 2: Dit is de middelzware vorm van dunvloeibare ontlasting die niet kan worden tegengehouden en ongecontroleerd loskomt. Graad 3: Dit is de zwaarste vorm Zelfgevormde stoel kan niet worden vastgehouden.
Diagnose
De eerste en belangrijkste stap bij de diagnose van fecale incontinentie is een gedetailleerd arts-patiënt consult (anamnese). Tijdens dit gesprek moet de patiënt zijn of haar individuele symptomen melden. Tijdens de anamnese vraagt de specialist ook naar belangrijke factoren zoals de frequentie van stoelgang, de aard van de ontlasting en de omstandigheden van onvrijwillige stoelgang. Ook het innemen van medicijnen, eventuele eerdere ziekten en / of bestaande allergieën dienen tijdens het dokter-patiënt gesprek.
Dit wordt gevolgd door een inspectie van de anale regio. Daarbij let de behandelende arts op irritaties, veranderingen van de huid in het gebied van de anus, kloven, littekens, aambeien en fistels. Daarna wordt in een linkerpositie een zogenaamd digitaal-rectaal onderzoek uitgevoerd.
Tijdens dit onderzoek beoordeelt de arts zowel de anatomie als de functie van de externe sluitspier. Verminderd afsluiting kan al worden gedetecteerd op dit punt van de diagnose. Daarnaast kunnen manometrische onderzoeken zoals de zogenaamde pull-through nanometrie of een meting van de vuldrukwaarden worden uitgevoerd.
In veel gevallen worden ook proctoscopie en rectoscopie aanbevolen. Als de bevindingen onduidelijk zijn, moet de reikwijdte van diagnostische maatregelen worden uitgebreid. De meting van het knelvermogen en de houdtijd van de externe sluitspier vormt een andere mogelijkheid voor de diagnose van fecale incontinentie.
Bovendien zijn de zogenaamde elektromyografie van de spieren wordt beschouwd als een mogelijkheid om een zenuwschade wat de oorzaak is van de incontinentie. Letsels, schade in het gebied van de externe sluitspier of de bekkenspieren kunnen worden uitgesloten door een ultrageluid examen. De voorbereiding van eenvoudige röntgenfoto's van de rectum wordt zelden uitgevoerd.
Veel vaker wordt het zogenaamde coloncontrastklysma (contrastmediumonderzoek van de dikke darm) wordt gebruikt om een diagnose te stellen fecale incontinentie. Alle onderzoeken voor de diagnose van fecale incontinentie zijn meestal volledig pijnloos. Toch vinden de meeste patiënten de onderzoeksmethoden onaangenaam of beschamend.
De feitelijke trigger speelt een doorslaggevende rol bij de keuze van de juiste behandeling voor een patiënt met fecale incontinentie. Na uitgebreide diagnose en vaststelling van de onderliggende ziekte kan samen met de getroffen patiënt een behandelplan worden opgesteld. In geval van inflammatoire veranderingen van de darm en / of rectumwordt in de meeste gevallen een medicamenteuze behandeling gestart.
Tumoren kunnen tijdens een operatie worden verwijderd. Als de oorzaak van fecale incontinentie in het gebied van de slijmvliezen of de darmwand ligt, kan ook in deze gevallen chirurgische ablatie worden uitgevoerd, waardoor het probleem wordt geëlimineerd. De zogenaamde “sacrale zenuwstimulatie” vertegenwoordigt een geheel nieuwe behandelmethode voor patiënten die lijden aan fecale incontinentie.
Voordat sacrale zenuwstimulatie voor het eerst werd gebruikt bij patiënten met fecale incontinentie, werd het jarenlang als een wondermiddel beschouwd bij de behandeling van urine-incontinentie. In principe kan deze procedure worden vergeleken met de manier waarop een gangmaker werken. Tijdens de uitvoering van deze behandelmethode worden impulsen van a gangmaker stimuleren de zenuwplexus in het gebied van de heiligbeen via kleine elektroden ingebracht door middel van een prik.
Door gerichte stimulatie kan de externe sluitspier worden gestimuleerd om weer voldoende spierkracht op te bouwen. Daarnaast heeft de elektrische stimulatie ook effect op de beleving van de darminhoud en daarmee op het vermogen om vast te houden. De sacrale stimulatiemethode is met name geschikt voor de behandeling van neurologisch veroorzaakte fecale incontinentie.
Vormen van incontinentie veroorzaakt door het verlagen van de bekkenbodem kan effectief worden behandeld door regelmatige en gerichte fysiotherapie. Zelfs het meerdere keren per dag samenknijpen van de sfincterspier kan helpen om de houdkracht te vergroten. De medicamenteuze behandeling van fecale incontinentie is bedoeld om onverwachte stoelgang te voorkomen.
In deze betekenis, laxeermiddelen in de vorm van zetpillen of klysma's kunnen worden gebruikt om de darm op een bepaald tijdstip te ledigen. Aanpassen van het dieet, bijvoorbeeld het verrijken van voeding met voedingsvezels, blijkt een positief effect te hebben op het continentie-apparaat. Bovendien kunnen milde vormen van fecale incontinentie worden behandeld door middel van gerichte zindelijkheidstraining.
Met deze methode moet de getroffen patiënt leren om elke dag op een bepaald tijdstip te poepen. In de beginfase van deze ontlastingstraining kan het ledigen van de darmen worden ondersteund door laxerende zetpillen. In de regel wordt binnen de eerste week een zetpil met bisacodyl (bijvoorbeeld Dulcolax) gebruikt. Als de training succesvol is, kun je vervolgens overschakelen op de werkzame stof glycerine (bijvoorbeeld Glycilax).
Na ongeveer twee tot drie weken gebruik van de zetpillen moet worden geprobeerd een volledige ontlading te krijgen. De darmen van de patiënt die aan fecale incontinentie lijdt, moeten binnen deze periode al gewend zijn geraakt aan de normale "stoelgangstijd". De meeste patiënten worden tijdens de training geholpen door een zogenaamd ontlastingsdagboek bij te houden waarin elk stoelgang wordt exact geregistreerd.
