Blinden, kansarme patiënten, ziekenhuispatiënten, autistische mensen en verstandelijk gehandicapten zijn vatbaar voor bewegingsstereotypieën, ook bekend als blindisme. Dergelijke stereotypieën manifesteren zich bijvoorbeeld in de vorm van schommelen van de kofferbak of hoofd dobberen en, naast de drang om te bewegen, worden vaak geassocieerd met verdoving. in therapie, patiënten krijgen nieuwe vormen van beweging.
Wat is blindisme?
Bewegingsstereotypieën zijn repetitieve, in wezen functieloze opeenvolgingen van bewegingen of gedwongen bewegingen. Als symptoom karakteriseren stereotypieën een reeks gedragsstoornissen. In het ziekenhuis opgenomen baby's schommelen bijvoorbeeld hun slurf vaak heen en weer vanwege psychologische deprivatie. Bewegingsstereotypie is in de meeste gevallen het gevolg van gedragstendensen of opzettelijke bewegingen die worden geremd bij voortzetting. Blindisme of blindheid komt overeen met dergelijke stereotiepe gedragsafwijkingen. De bewegingsstereotypen van blindisme worden vaak waargenomen bij blinde of anderszins slechtziende mensen. De karakteristieke bewegingspatronen zijn voornamelijk hoofd zwaaien en schommelen van het bovenlichaam. Bovendien steken sommige getroffen personen stereotiep in hun ogen met hun handen. Naast blinden en slechtzienden voeren ook autistische mensen en patiënten met andere handicaps dergelijke bewegingsstereotypieën uit. Bewegingsstereotypieën, vooral bij jonge kinderen, worden vaak geïnterpreteerd als tekenen van mentaal bewustzijn vertraging en worden daarom geassocieerd met een zekere stigmatisering. In veel gevallen zijn de getroffen individuen ernstig aangetast in hun sociale leven als gevolg van stereotypen.
Oorzaken
Mensen zijn als wezens gericht op beweging en ervaring. Ieder mens heeft dus een bepaalde behoefte aan beweging en een nieuwsgierigheid om de omgeving in beweging te ontdekken. Voor dieren is deze verbinding nog belangrijker. Uit deze verbindingen kunnen bewegingsstereotypen zo vaak worden waargenomen bij dieren in gevangenschap vanwege het beperkte bewegingsbereik. Stereotypieën van menselijke bewegingen worden ook veroorzaakt door een gebrek aan alternatief of geavanceerder vormen van beweging Met name blinde en slechtziende mensen, evenals autistische en anderszins beperkte personen, zijn min of meer beperkt in het zelfstandig verkennen van hun omgeving in beweging. Hoewel ze theoretisch kunnen bewegen, zijn ze nog steeds beperkt in het bewegen door de omgeving vanwege hun gebrek aan reactievermogen op omgevingsomstandigheden. Hun lichaam compenseert dus vaak de onvervulde behoefte aan onafhankelijke beweging in bewegingsstereotypieën. De getroffen persoon wil dus het beperkte genot van bewegingsmogelijkheden tegengaan door de stereotypieën. Symptomen van blindisme kunnen ook worden waargenomen als een symptoom van deprivatie bij eenzame en verwaarloosde mensen.
Symptomen, klachten en tekenen
Blindisme kan zich uiten in verschillende bewegingsstereotypieën. Het bekendste systeem is trunk of hoofd schommelen door patiënten. Velen boren zich echter ook in de ogen. De technische term jactatio corporis verwijst naar stereotypieën zoals zwaaien, schommelen of zwaaien van het bovenlichaam. Een subtype van deze stereotypie is het wiebelen van de pagode, dat wordt gekenmerkt door het extreem langzaam naar voren en naar achteren buigen van de romp. Dit symptoom treft meestal minder blinde mensen dan kinderen met cognitieve beperkingen. In deze context is er ook praten van wasereotypie, die soms wordt waargenomen in ziekenhuisopname of bij autistische personen. De term jactatio capitis verwijst naar stereotiep hoofdbewegingen. Met alle bewegingsstereotypieën bereiken getroffen individuen ofwel geruststelling ofwel stimulatie om hun eigen lichaam te voelen. In de meeste gevallen zijn deze eenvoudig vormen van beweging verliezen snel hun plezierige kwaliteit door herhaling. Om deze reden nemen de intensiteit, snelheid en kracht van bewegingsstereotypieën gewoonlijk toe met de tijd. In wezen zijn alle bewegingspatronen van blindisme uniforme, repetitieve bewegingen die in wezen onafhankelijk van invloeden van buitenaf worden uitgevoerd. Blindisme wordt al snel problematisch voor de ontwikkeling van blinde kinderen, zoals leren en milieu-ervaringen worden erdoor aangetast.
Diagnose
De diagnose van bewegingsstereotypie van blindisme wordt gesteld door oogbesturing of door observatie en geschiedenis. Aangezien de symptomen van blindisme verschillende oorzaken hebben en geassocieerd kunnen worden met verschillende primaire ziekten, moet een oorzaak worden bepaald in het diagnostische proces. Anders zijn alle bewegingsstereotypieën te wijten aan hersenen schade moet worden uitgesloten. De prognose voor patiënten met blindisme is relatief gunstig. Volledig herstel wordt nu vaak bereikt.
Complicaties
Blindisme kan verschillende complicaties tot gevolg hebben die sterk afhankelijk zijn van de ernst van de ziekte. Meestal treden psychische problemen in de eerste plaats op. Vooral bij kinderen de bizarre bewegingen van het hoofd en de armen leiden tot sociale uitsluiting, pesten en plagen. Dit leidt vaak tot spanning, Depressie en andere psychologische beperkingen. De eigenwaarde van deze individuen is sterk verminderd, zodat in het ergste geval zelfmoordgedachten en uiteindelijk zelfmoord kunnen voorkomen. Door de bewegingen kunnen de getroffen personen zich ook niet goed concentreren, waardoor ze de leren sfeer en hebben zelf een speciale manier nodig om te leren. In veel gevallen hebben patiënten met blindisme speciale zorg nodig, die vooral kinderen treft. De verstandelijke beperking beperkt het leven van de patiënt op volwassen leeftijd, zodat het niet gemakkelijk is om enige activiteit uit te voeren. Afhankelijk van de mate waarin de ontwikkeling van het kind werd beïnvloed, lijkt blindisme zelfs op volwassen leeftijd sterker of zwakker. De bizarre bewegingen kunnen echter ook spieren ontwrichten, hoewel dit zeldzaam is.
Wanneer moet je naar een dokter?
Blindisme moet beslist door een arts worden behandeld. Hoe eerder de behandeling van deze ziekte plaatsvindt, hoe groter de kans op volledig herstel van de getroffen persoon. In veel gevallen is de ziekte niet direct merkbaar voor de getroffen persoon zelf, dus het zijn vooral buitenstaanders die de patiënt bewust moeten maken van de symptomen. Een arts moet worden geraadpleegd als de patiënt zijn of haar bovenlichaam ziet dobberen of zwaaien of als het hoofd constant in beweging is. Deze klachten komen het meest voor bij blinde mensen. Steken van de vingers in de ogen kan ook duiden op blindheid en moet in ieder geval door een arts worden onderzocht. Zelfs bij kinderen moet een arts worden geraadpleegd bij de eerste tekenen van deze ziekte. Dit kan verdere complicaties en daaropvolgende schade voorkomen. Voor deze klacht kan in de regel een psycholoog geraadpleegd worden. Verder echter behandeling of therapie met een specialist die blinde patiënten kan verzorgen is noodzakelijk. Dit kan het ongemak op de lange termijn beperken.
Behandeling en therapie
Afhankelijk van de oorzaak worden de symptomen van blindisme behandeld. Anders bijvoorbeeld maatregelen zijn nodig om blindisme na ontbering te behandelen dan om te behandelen blindheid bij blinde personen. In veel gevallen is het voldoende om de getroffen persoon bewegingsmogelijkheden te bieden in de vorm van ritme, sport of spel en hem te begeleiden bij het oefenen van nieuwe bewegingsvormen. Ritmische akoestische, visuele, maar ook tactiele en motorische stimulatie worden vaak gebruikt voor stimulatie. Het is belangrijk dat de patiënt de superviserende therapeut vertrouwt en zich in ieder geval gedeeltelijk voor hem kan openstellen. Vaak wordt de behandeling ondersteund door orthopedagogiek. Patiënten zonder ontworpen bedieningsmogelijkheden worden versterkt in hun vermogen om individuele effecten te bereiken. Ze krijgen ook hulp bij bewegingsdifferentiatie en aanmoediging van verdere interesse in leren nieuwe bewegingsvormen. Blinde en slechtziende mensen lijden soms alleen aan blindheid omdat ze zich onzeker voelen in de omgeving en zich er dus niet op de juiste manier in durven te bewegen. In dat geval wordt de betrokken personen veiligheid aangeleerd therapie zodat ze beter leren navigeren.
Vooruitzichten en prognose
De vooruitzichten op herstel van blindisme kunnen als goed worden beschouwd als er adequate en optimale therapie wordt geboden. De behandelingsopties zijn de afgelopen jaren aanzienlijk verbeterd en zijn steeds meer afgestemd op de individuele behoeften van blindheidspatiënten. In samenwerking met naasten en de patiënt kunnen zowel artsen als therapeuten dus veel bijdragen aan het verlichten van de symptomen. Onder het zelfverantwoord opvolgen en uitvoeren van de instructies, training en welwillende tips is er een significante verbetering van de kwaliteit van leven. bereikt. Symptoomvrijheid is mogelijk, maar het doel van de behandeling is om de bestaande mogelijkheden te optimaliseren. Het behandelplan voor blindisme wordt als uitgebreid beschouwd en moet voor een optimaal resultaat zowel door familieleden als door de patiënt worden uitgevoerd. Bovendien lijdt de patiënt meestal aan andere onderliggende ziekten waarvan de therapieën moeten worden geïntegreerd. Dit vormt een grote uitdaging voor alle betrokkenen. Bewegingssessies voor beweging, therapeutische ondersteuning en stimulerende training ter verbetering van de sensorimotorische functie vergroten de kans op herstel. Daarnaast worden methoden toegepast om de ontwikkeling van bestaande cognitieve prestaties te ondersteunen. Naast bewegingsoefeningen zijn deze vooral belangrijk bij het verlichten van symptomen. Aangezien slechtziende patiënten door blindisme worden getroffen, verbetert psychotherapeutische ondersteuning hun welzijn. Hierin leert de patiënt omgaan met de ziekte.
het voorkomen
Blindisme kan niet volledig worden voorkomen. Omdat bewegingsstereotypieën een breed scala aan oorzaken kunnen hebben, is mogelijke profylaxe beperkt tot preventief maatregelen voor elke oorzaak.
Follow-up
Blindisme kan met succes worden behandeld met therapie. Herhaling van veel symptomen is mogelijk, maar niet waarschijnlijk als aangeleerde preventieve strategieën worden gevolgd. Het is essentieel om de trainings- en gedragstips op eigen verantwoordelijkheid uit te voeren. Het is raadzaam om familieleden bij de lopende oefening te betrekken. Het is aangetoond dat een liefdevolle omgeving de symptomen vermindert. Vooral de ouders van kinderen hebben op dit punt een verantwoordelijkheid. Een eerste succesvolle behandeling impliceert geenszins een blijvende immuniteit. Integendeel, complicaties kunnen keer op keer optreden. Naarmate het kind ouder wordt, wordt het met toenemende leeftijd aan uitsluiting blootgesteld. Sommige wetenschappers gaan er zelfs van uit dat er onvermijdelijk een bepaalde verstandelijke beperking optreedt. Als gevolg hiervan wordt behandeling op continue basis noodzakelijk. De dokter bestelt therapieën voor bewegingsdifferentiatie. Het lijkt problematisch dat de getroffen personen gedurende hun hele leven aan de basisziekte lijden. Dus een visuele beperking is permanent. Een constante onzekerheid gaat met het leven gepaard, omdat de perceptie verzwakt is in vergelijking met andere personen. De nazorg biedt dan ook therapieaanbiedingen die bedoeld zijn om het dagelijkse leven op een geordende manier te begeleiden. Gedragsproblemen worden zo tot een minimum beperkt. De patiënt en zijn of haar omgeving moeten de werkelijkheid onafhankelijk beoordelen voorwaarde en hulp vragen aan de arts.
Wat u zelf kunt doen
Blindisme is een fenomeen waar slechtziende kinderen mee te maken hebben autisme, ziekenhuisopname maar ook mentaal vertraging show vanaf de geboorte. Ondertussen zijn er nieuwe succesvolle therapiemethoden. Het is erg belangrijk voor kinderen met blindheid om een veilige en liefdevolle thuisomgeving te hebben. Daarom moeten ouders in termen van zelfhulp samenwerken met therapeuten en artsen om een behandelplan op te stellen ten behoeve van het kind en zijn of haar behoeften. Hoe eerder getroffen kinderen leren om te gaan in hun eigen huis, des te eerder zullen ze kunnen functioneren in onbekende omgevingen, aangezien ze vaak als volwassenen in begeleid wonen wonen. Thuis kunnen ouders zintuiglijk stimulerende speelmaterialen gebruiken om de sensorisch-motorische en cognitieve vaardigheden van het blindheidskind te trainen en aan te scherpen. Als ouders over muzikale vaardigheden beschikken, kan het kind door middel van een muziekinstrument kennis maken met de wereld van de klanken of een muzikale bewegingstherapie ondergaan. Op deze manier kan de akoestische waarneming specifiek worden bevorderd. Tegelijkertijd is het raadzaam dat het kind al in de peuterfase naar een orthopedagogisch centrum gaat. Dit vermindert bewegingsonzekerheden en stereotiepe bewegingspatronen. Als de ouders het kind in het dagelijks leven ondersteunen met therapeutisch gemedieerde oefeningen, kan het kind nieuwe bewegingspatronen ervaren en leren leven met zijn visuele beperking.
