Introductie
Borstkanker resistentie-eiwit (BCRP of ABCG2) is een effluxtransporter die behoort tot de ABC-superfamilie (ATP-bindende cassette). Het wordt gecodeerd door het gen dat voor het eerst is geïsoleerd borstkanker cellen in 1998. BCRP bestaat uit 655 aminozuren en heeft een molecuulgewicht van 72 kDa. BCRP medieert resistentie tegen structureel en farmacologisch diverse cytostatica drugs in kanker cellen door ze uit de kankercellen te "pompen". Dit betekent dat de antikanker drugs kunnen de cellen niet binnendringen en hun farmacologische effecten uitoefenen.
Transportmechanisme
BCRP is een actieve effluxtransporter die zijn substraten van de celmembraan, waar het is gelokaliseerd, terug naar de buitenruimte. Dit transport is ook mogelijk tegen een concentratie gradiënt vanwege het gebruik van energie uit ATP.
Substraten
BCRP heeft een zeer brede substraatspecificiteit en kan daarom veel verschillende stoffen transporteren, waaronder talrijke farmaceutische agentia. Deze omvatten bijvoorbeeld antivirale middelenchinolonen, statines, verschillende cytostatische drugs en kinase-remmers.
Voorkomen en functie
BCRP is niet alleen te vinden in kanker cellen, maar is een fysiologische transporter die in veel organen wordt aangetroffen, waaronder de darm, lever, bloed-hersenen barrière, placenta en nier Aangenomen wordt dat het een beschermend mechanisme is dat het lichaam en de cellen beschermt tegen schadelijke stoffen door een barrière ertegen te vormen en hun te bevorderen eliminatie van het organisme. Bovendien bestaan er andere fysiologische functies.
Betekenis voor medicamenteuze therapie
Omdat BCRP een barrière is voor farmaceutische middelen, kunnen BCRP-substraten hun werkingsgebied onvoldoende bereiken. Dit is het geval bij zogenaamde multidrug resistentie (MDR), of resistentie tegen kanker cellen voor chemotherapeutische middelen (zie hierboven). BCRP-substraten zijn gevoelig voor geneesmiddelen interacties Wanneer ze gelijktijdig worden toegediend met een BCRP-remmer zoals ketoconazol of hiv-proteaseremmers, de concentraties in het lichaam stijgen. Dit verhoogt het risico voor bijwerkingen.
