Acupunctuur voor tenniselleboog
In sommige gevallen, acupunctuur kan ook nuttig zijn voor tennis elleboog, omdat het niet alleen de pijn maar ook direct de ontstekingsreactie tegengaan.
Osteopathie
Osteopathie vertegenwoordigt een alternatief of aanvullen naar conventionele geneeskunde bij de behandeling van tennis elleboog. Na een uitvoerige bespreking met de patiënt probeert de osteopaat de functiestoornis alleen met zijn handen te voelen en op te sporen. De gestoorde functie wordt ook alleen met de handen behandeld.
Vanuit osteopathisch oogpunt een functionele aandoening van de elleboog in de zin van tennis elleboog kan niet alleen worden veroorzaakt door overbelasting of onjuiste belasting van de pezen van de onderarm strekspieren, zoals wordt aangenomen in de orthodoxe geneeskunde. Bij het behandelen tennis elleboogzoekt de osteopaat ook naar oorzaken die bijvoorbeeld in de cervicale of thoracale wervelkolom liggen en probeert deze te corrigeren om de oorzaak van de tenniselleboog weg te nemen. Een mogelijke oorzaak van tennis elleboog vanuit osteopathisch oogpunt is bijvoorbeeld een verkeerde plaatsing van de ribben, wat leidt tot een verkeerde houding van de schouder, die zich uiteindelijk manifesteert in een verkeerde houding van het ellebooggewricht en bevordert zo overbelasting van de pezen. Het is ook denkbaar dat de cervicale wervelkolom wordt geblokkeerd in het gebied van de zenuwwortels C5-C7, van waaruit onder andere de zenuwen van de arm ontstaan. Een blokkering op dit punt zal door de osteopaat worden opgeheven om de tennis elleboog genezen.
Wanneer is een pleister nodig?
Als een van de laatste maatregelen kan een patiënt met een tenniselleboog een bovenarmgips (ellebooggips) krijgen, die permanent moet worden gedragen en elke beweging in het gewricht moet voorkomen. Dit is echter al een aanzienlijke beperking voor het dagelijks leven en daarom geen permanente oplossing. Studies over tenniselleboog en gips hebben geen overtuigende resultaten opgeleverd.
Wanneer is een operatie nodig?
Als alle bovengenoemde behandelingen de symptomen niet binnen 6 maanden verbeteren, of als ze mogelijk zelfs verergeren tijdens de therapie, kan er een indicatie zijn voor een operatie. Dit gebeurt alleen in individuele gevallen en moet zorgvuldig worden overwogen. Een operatie kan normaal gesproken poliklinisch worden uitgevoerd en heeft een goede kans op herstel.
Afhankelijk van de chirurgische techniek worden de aangetaste spieren losgemaakt van hun oorsprong (operatie van Hohmann) of de zenuwen de bevoorrading van het gebied in kwestie worden gescleroseerd (operatie van Wilhelm). Beide kunnen ook samen tijdens één operatie worden uitgevoerd. Een nieuwe optie is minimaal invasieve chirurgie, waarbij slechts een zeer kleine huidincisie nodig is, slechts enkele minuten duurt en de risico's minimaal zijn.
Deze techniek is echter nog vrij nieuw en wordt in veel medische praktijken nog niet aangeboden. Na deze mini-operatie is de patiënt direct weer mobiel. Volgens de standaardprocedures moet een gipsverband een bepaalde tijd worden gedragen en wordt de arm dan langzaam teruggebracht naar zijn normale positie.
Onder bepaalde omstandigheden kan postoperatieve fysiotherapie ook nuttig zijn. Over het algemeen laat de therapie van een tenniselleboog zeer goede slagingspercentages zien en kunnen patiënten weer zonder beperkingen bewegen als ze gewetensvol maatregelen nemen om een terugval achteraf te voorkomen. Tenniselleboog is de meest voorkomende aandoening, daarom moet een tennisser een sportorthopeed. Ongeveer 20% van alle tennissers heeft een episode met tenniselleboog gehad, 3% lijdt aan een chronische variant.
In het algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen een tenniselleboog met een traumatische (ongevalsgerelateerde) etiologie en een tenniselleboog, die het gevolg is van slijtage (degeneratie). Bij de jongere generatie domineren problemen bij de spier-peesverbinding, terwijl bij de oudere generatie problemen bij de pees-botverbinding, direct bij de elleboog. De oorzaken van een tenniselleboog zijn talrijk.
In de meeste gevallen kan er geen echte oorzaak voor de ontwikkeling van een tenniselleboog worden vastgesteld. De combinatie van verschillende factoren zoals: veroorzaken ziektes.
- Tennis met hoge intensiteit (bijv: Medenspielseizoen of LK-toernooien)
- Defecte techniek (vooral bij backhand en service)
- Verandering van clubmateriaal (verandering in hardheid van het frame)
- Veranderen van de bespanning (polyester snaren moeten worden vermeld als veroorzaker van de ziekte, evenals verhoging van de snaarhardheid)
- Toenemende leeftijd (de peesaanhechting bij de elleboog wordt gevoeliger voor stress als gevolg van een natuurlijke verouderende degeneratie) en een onvoldoende rekvermogen van de onderarmspieren
De behandeling is moeilijker voor tennissers met een tenniselleboog dan voor niet-tennissers, aangezien tennis wordt beschouwd als de oorzaak van de ziekte.
In de meeste gevallen zou de getroffen persoon zijn sport willen opgeven met een genezen tenniselleboog, daarom is het aannemelijk dat het recidiefpercentage (risico op terugval) bijzonder hoog is bij tennissers. Naast een geoptimaliseerde therapie is causale preventie (eliminatie van risicofactoren) bijzonder belangrijk. De therapie van een tenniselleboog bevat drie elementaire onderdelen.
Passieve componenten moeten altijd gecombineerd worden met semi-actieve en actieve componenten. Passieve elementen omvatten de dwarse wrijving van de ontstoken peesaanhechting (speciale fysiotherapeutische therapieprocedure). Semi-actieve componenten omvatten de beoogde stretching van de onderarm spieren.
Verder moeten de spieren en de peesaanhechting actief worden versterkt door training. Parallel daaraan wordt dit drietraps-therapieschema geflankeerd door medime-katalytische maatregelen (toediening van ontstekingsremmende geneesmiddelen oraal of lokaal door infiltratie (injectie)) en fysieke maatregelen zoals stimulatiestroom (TENS), koude lasertherapie en, voor chronische gevallen, gefocust schokken golftherapie. Er is geen algemene therapierichtlijn dat een tenniselleboog moet worden behandeld.
De ervaren sportorthopeed zal de volgende factoren meenemen in het advies van de therapiemaatregelen: Doorslaggevend bij de therapie van de tenniselleboog is de toepassing van de betreffende maatregel op het juiste moment. Terwijl stretching in de inflammatoire fase (tenniselleboog doet bijzonder veel pijn) is contraproductief, deze maatregel wordt vooral belangrijk in de genezingsfase en tijdens preventie. Over het algemeen helpen ontstekingsremmende maatregelen heel goed in de acute fase van de ziekte.
Ze verliezen echter hun effectiviteit naarmate de ziekte langer duurt. In de chronische fase worden maatregelen voor regeneratieve therapie gebruikt. Terwijl een tenniselleboog in de acute fase vaak binnen een paar dagen kan worden behandeld om de symptomen te bevrijden, duurt de behandeling in de chronische fase meestal weken of zelfs maanden.
Chirurgische maatregelen voor een tenniselleboog spelen slechts een ondergeschikte rol en worden meestal alleen toegepast bij ernstige peesbeschadigingen. Ook hier is er een breed scala aan open en minimaal invasieve maatregelen. Welke moet worden gebruikt, volgt dezelfde analyse als voor conservatieve therapie.
Als de tenniselleboog eenmaal is genezen, is het belangrijk om de factoren die de tennisser triggeren te verminderen. De belasting kan worden verminderd door een elleboogbrace. Verder dient een verandering van het tennisracket naar een zachter frame en een vermindering van de besparinghardheid te worden besproken.
Ten slotte moeten technische defecten worden gecontroleerd en verbeterd door een tennisleraar. Interessant terloops is dat golfers ook vaker last hebben van een tenniselleboog dan van een golfelleboog. Meestal krijgt de rechtshandige golfer een tenniselleboog aan de linkerkant.
Bij de linkshandige golfer wordt het dienovereenkomstig omgekeerd. De behandelstrategie is hetzelfde voor tennissers en golfers. Over het algemeen genezen golfers sneller omdat de elleboogbelasting lager is door de lagere beroerte tarief in golf.
- Duur van de ziekte (tot drie maanden acuut, tot zes maanden subacuut en meer dan 6 maanden chronisch)
- Intensiteit van de klachten
- Overige stressfactoren voor de elleboog, bijv. ambachtsberoep
- Mate van beschadiging (ontsteking van de pees, ontsteking van het bot, ontsteking van het gewricht, gedeeltelijk scheuren van de peesaanhechting)
