Ziektetest van Lyme
Allereerst moet worden gezegd dat a Lyme test wordt alleen uitgevoerd als er een gerechtvaardigd vermoeden is. Er bestaat een vermoeden bij bepaalde symptomen die op de ziekte duiden. De meest gebruikelijke test en de gouden standaard is een cerebrospinale vloeistoftest, ook wel liquor genoemd prik.
Een holle naald is gewend prik het gebied van de lendenwervels en spinale vloeistof is verwijderd. Er moet voor worden gezorgd dat de werkomstandigheden steriel zijn, omdat anders infecties kunnen worden overgedragen op de spinal cord en hersenen, wat kan leiden tot encefalitis or hersenvliesontsteking. Bovendien moeten lekke banden voldoende diep in het gebied van de lumbale wervelkolom worden gemaakt (ongeveer tussen de derde of vierde lendenwervel) om de wervelkanaal.
Bovendien, een bloed test moet ook worden uitgevoerd. Nu de waarden van de antilichamen tegen de pathogeen borreliose in de bloed en in de hersenvloeistof worden vergeleken. Enerzijds het antilichamen van de immunoglobulinen M of G (IgM en IgG) kunnen worden gemeten.
De antilichamen verschillen doordat de antilichamen IgM eerst toenemen tijdens een infectie en IgG pas na langere tijd, wanneer de ziekte chronisch is geworden. Een bepaalde verhouding van antilichamen in de bloed en de cerebrospinale vloeistof wordt berekend. Deze ratio, die wordt berekend, wordt ook wel CSF-serumindex of specifieke antilichaamindex genoemd. De verhouding moet kleiner zijn dan 2, alles daarboven duidt op een verhoogd aantal antilichamen tegen de borreliose-pathogeen in het hersenvocht en dus een borrelioseziekte.
Herken de ziekte van Lyme
Detecteren Lyme is soms moeilijker dan verwacht. Het kan gebeuren dat Lyme wordt pas in de late stadia herkend, omdat de getroffen personen zich een tekenbeet en typische symptomen of deze kwamen niet karakteristiek voor. Het probleem is dat de ziekte jarenlang zonder symptomen in het lichaam kan rusten voordat ze weer uitbreekt.
Als u de hierboven beschreven roodheid opmerkt en zelfs een tekenbeet herinnert u zich misschien, u moet beslist een arts raadplegen! Verdere zeer karakteristieke symptomen zijn de asymmetrische verlamming van het gezicht zenuwen, va. de gezichtszenuw en hersenvliesontsteking. Ook hier moet onmiddellijk rekening worden gehouden met een mogelijke Borrelia-infectie! Verder niet specifiek symptomen van de ziekte van Lyme kan zijn gewrichtspijn, langdurig vermoeidheid, huidontstekingen en griep symptomen. Bij langdurige gewrichtspijn die niet reageert op een behandeling of bij huidontstekingen die niet kunnen worden geclassificeerd, moet ook een ziekte van Lyme in de latere stadia als oorzaak worden beschouwd.
Andere indicaties
Andere tekenen die kunnen worden gezien in het hersenvocht zijn een verhoogd aantal witte bloedcellen, een verhoogd eiwitgehalte, een verhoogd melk geven waarde (melkzuur) en een verlaagd suikergehalte in het hersenvocht. Deze parameters duiden op een bacteriële infectie en zijn daarom niet specifiek voor de ziekte van Lyme. Doorslaggevender is echter de bovengenoemde detectie van antilichamen.
Het moet gezegd worden dat deze test, die vaak als gouden standaard wordt gebruikt, ook vals-negatieve resultaten kan geven bij een diagnose van de ziekte van Lyme, dwz er is een infectie aanwezig, maar er zijn geen antilichamen aangemaakt door het lichaam en daarom zou de test niet duiden op een infectie. Daarom is het erg belangrijk om de kliniek van de getroffen persoon niet over het hoofd te zien. Ondanks een negatieve test moet een typische symptomatologie, zoals zwervende blos, worden behandeld!
Bovendien, de Ziektetest van Lyme geldt jaren na de tekenbeet. Aan de andere kant, in het geval van gewrichtspijn met ontsteking, een gewricht prik kan ook worden uitgevoerd en dus de teelt van de bacteriën na bemonstering kan als bewijs worden gebruikt. Als de teek ter plaatse aanwezig is, wat meestal niet het geval is na verwijdering totdat de symptomen verschijnen, kan getest worden of de borreliose-pathogeen in de teek kan worden gedetecteerd.
In dat geval moet de teek naar een laboratorium worden gestuurd. Als de teek geïnfecteerd is, betekent dit niet dat de gebeten persoon ook besmet is. Hoe langer de teek echter in het lichaam bijt, hoe groter de kans op overdracht.
Daarom is het belangrijk om de teek zo snel mogelijk te verwijderen wanneer deze wordt opgemerkt. Dit is een meer gecompliceerde methode, omdat de geïnfecteerde teek en de patiënt opnieuw moeten worden getest. Hier worden bepaalde witte afweercellen (lymfocyten) gedetecteerd, die specifiek zijn voor het oppervlak eiwitten (antigeen) van de borreliose-pathogeen.
Na bloed verzamelingworden de lymfocyten gecentrifugeerd en gescheiden van de andere cellen in het bloed. Vervolgens worden het antigeen van de borreliose-pathogeen en de voedingsoplossing toegevoegd en wordt een cultuur van de lymfocyten bereid. Door aan de DNA-productie, de thymine, een radioactief gelabeld aminozuur toe te voegen, kan men zien of de lymfocyten specifiek zijn voor een antigeen op de ziekteverwekker van Lyme.
De test levert echter nog steeds veel vals-positieve en vals-negatieve resultaten op. Dit betekent dat besmette personen niet worden herkend en niet-besmette personen ten onrechte als besmet worden aangemerkt. Een reden hiervoor is dat de test erg complex en veeleisend is.
Bovendien is de test ook relatief duur. Het zou hebben vastgesteld dat een infectie met borreliose leidt tot een veranderde immuunafweer. Dit duidt bijvoorbeeld op een lager aantal natural killer-cellen bij de ziekte van Lyme.
Het CD-57-oppervlakte-eiwit wordt aangetroffen op natuurlijke killercellen die worden geactiveerd. En juist deze zouden bijzonder verminderd moeten zijn bij een infectie met de ziekte van Lyme. De reductie van deze cellen kan dus worden gedetecteerd door het oppervlakte-eiwit.
Er wordt ook bloed afgenomen voor de Ziektetest van Lyme. In deze test worden met fluorescentie gelabelde (stoffen die een lichtreactie uitlokken) antilichamen tegen het CD-57-antigeen in contact gebracht met het bloedmonster en zo wordt de detectie uitgevoerd. Er kunnen echter ook vals-positieve of negatieve resultaten optreden.
Dit kan te wijten zijn aan het feit dat de Natural Killer Cells worden verminderd door een andere ziekte of de immuunrespons kan zeer variabel zijn. In dit geval worden afweercellen, monocyten genaamd, onderzocht. Na contact met de pathogeen borreliose, zouden deze cellen sneller op de ziekteverwekker moeten reageren dan de eerste keer.
De monocyten worden uit het bloedmonster gefilterd en in contact gebracht met de borreliose-pathogeen. De methode is echter nog in onderzoek en de efficiëntie ervan moet nog duidelijk in studies worden bewezen. - Verdere tests zijn de LTT-test (lymfocyttransformatie-test):
- Er is ook de CD-57-test. - De nieuwste test op het gebied van diagnostiek van de ziekte van Lyme is de Spirofind Test.
