Welke medicijnen kunnen helpen?
Over het algemeen moet men twee groepen medicijnen onderscheiden die hooi kunnen verlichten koorts: De eerste groep omvat voornamelijk medicijnen in de vorm van neussprays, oogdruppels of inhalatoren. Ze verlichten de acute symptomen met jeuk, niezen, brandend ogen of verstopte neus ademhaling. Het effect is beperkt tot de slijmvlies direct bevochtigd met het medicijn, wat leidt tot een vermindering van zwelling en mogelijk ook tot een lokaal verminderde afgifte van weefsel hormonen.
Zogenaamde sympathicomimetica zijn opgenomen als actieve ingrediënten. Ze hebben een vasoconstrictief effect op de slijmvliezen, wat leidt tot een vermindering van zwelling, en een bronchusverwijdend effect in de longen, wat kan ademhaling in acute gevallen. In principe zijn deze medicijnen dezelfde als die gebruikt worden om verkoudheid of astma te behandelen, maar ze zijn niet effectief tegen de allergie zelf. Allergie-specifiek zijn lokaal en systemisch toepasbare geneesmiddelen zoals antihistaminica en mestcelstabilisatoren.
Deze twee groepen actieve ingrediënten onderbreken de reactieketen die plaatsvindt bij een allergie. antihistaminica voorkomen dat het weefselhormoon vrijkomt histamine, wat leidt tot een ontstekingsreactie met de typische symptomen. Mestcelstabilisatoren voorkomen het vrijkomen van histamine uit de cellen zelf.
Hun werkingsmechanisme is daarom vergelijkbaar. Ze worden gebruikt in de vorm van neussprays, tabletten, druppels of sappen. cortisone mag alleen worden gebruikt in geval van ernstige beperking.
Het heeft een immunosuppressieve werking en belemmert daarom het vermogen van de immuunsysteem om de deeltjes grassen in het lichaam die als lichaamsvreemd worden herkend, te verwijderen. Het gevaarlijke aan dit actieve ingrediënt is echter dat het ook nuttige afweerreacties van de immuunsysteem met toenemende doses.
- Enerzijds zijn er medicijnen die alleen plaatselijk de symptomen van hooi verlichten koorts.
- Aan de andere kant zijn er medicijnen die de oorzaak van hooikoorts aanpakken - de overreactie van het immuunsysteem
antihistaminica zijn preparaten die soms worden gebruikt om allergieën te behandelen.
Hun effect op het hormoon histamine verlicht de allergiespecifieke symptomen. Tijdens een allergische reactie, cellen van de immuunsysteem een verhoogde afgifte van dit hormoon initiëren. Het hormoon zelf wekt op zijn beurt een ontstekingsreactie op, die het allergeen zou moeten neutraliseren.
Normaal gesproken is dit proces erg handig om potentieel gevaarlijke vreemde stoffen uit het lichaam te verwijderen of onschadelijk te maken. Dit komt omdat alleen door de ontstekingsreactie de benodigde afweercellen hun plaats van actie bereiken. Bij een allergie is deze reactie echter overdreven.
Antihistaminica voorkomen het vrijkomen van histamine door zich te hechten aan de receptoren voor het hormoon. Op deze manier komt het hormoon vrij door het lichaam, maar kan het geen ontstekingsreactie meer uitlokken. Dit wordt verklaard door het feit dat de bindingsplaats al bezet is.
Bekende actieve ingrediënten van deze groep preparaten zijn cetirizine en loratidine. Het zijn actieve ingrediënten van de tweede generatie en dus doorontwikkelde geneesmiddelen met een lager bijwerkingenspectrum. De bijwerkingen kunnen talrijk zijn, waarbij in de meeste gevallen een uitgesproken vermoeidheid na het nemen van antihistaminica wordt geklaagd.
Volledigheidshalve moet tot slot worden vermeld dat antihistaminica, naast hun allergiespecifieke werking, ook kunnen worden gebruikt voor de behandeling van misselijkheidzoals slaappillen of om toegenomen maag zuurproductie. Deze preparaten bevatten echter andere actieve ingrediënten en zijn bij een allergie nutteloos. Oogdruppels met een actief ingrediënt uit de groep van antihistaminica worden gebruikt om de symptomen van hooi te verlichten koorts, waaronder Livocab® oogdruppels.
Loratidine is een ander actief ingrediënt van een anthistamine van de tweede generatie. Het is momenteel alleen verkrijgbaar in tabletvorm onder de handelsnaam Loran. Zoals cetirizineLoratidine belooft allergische symptomen te verlichten zonder veel bijwerkingen zoals vermoeidheid.
Het is dus een alternatief in geval van intolerantie voor het actieve ingrediënt van cetirizine. Cetirizine is een bekend antihistaminicum, dat vooral bij allergieën wordt gebruikt hooikoorts. Daarnaast wordt het ook gebruikt voor neurodermitisnetelroos of jeuk.
Het is zowel in tabletvorm als als druppels of sap verkrijgbaar. Dit maakt een breed scala aan toepassingen mogelijk en maakt het ook voor kinderen gemakkelijk te doseren. In het bijzonder is het een antihistaminicum van de tweede generatie.
Het is dus een verder ontwikkeld preparaat van deze groep medicijnen. Het voordeel is een lager spectrum van bijwerkingen. Vooral vermoeidheid na inname van het medicijn moet worden verminderd.
Mestcelstabilisatoren worden voornamelijk gebruikt voor de profylaxe van allergieën. Dit komt door het feit dat ze pas na één tot twee weken hun volledige effect ontwikkelen. Als een voldoende niveau van het actieve ingrediënt wordt bereikt, kunnen ze de symptomen van een allergische reactie.
Ze bereiken hun effect door mestcellen te stabiliseren, zoals de naam al doet vermoeden. Mastcellen komen voornamelijk voor in weefsel en bevatten veel histamine. Als het immuunsysteem wordt geactiveerd tijdens een allergie, geven de mestcellen hun histamine af en veroorzaken ze een ontstekingsreactie. Dit helpt de afweercellen om hun werkingsgebied te bereiken en het allergeen te neutraliseren.
Voor mestcelstabilisatoren gebruikt tegen hooikoorts, dit betekent dat er minder histamine vrijkomt bij contact met grassen in het gebied van de bindvlies of nasale slijmvliezen. Mestcelstabilisatoren kunnen alleen plaatselijk worden toegepast in de vorm van neussprays of oogdruppels. Een toepassing in capsulevorm is alleen effectief tegen voedselallergieën, maar niet tegen hooikoorts.
Dit beperkt het gebruik van deze preparaten. Bij kinderen is echter een goed effect waargenomen. Bekende actieve ingrediënten van deze groep geneesmiddelen zijn cromoglicinezuur en Nedocromil.
cortisone is een medicijn dat het immuunsysteem onderdrukt. In detail betekent dit dat het de feitelijke functie van het immuunsysteem beperkt. In de context van een allergie voorkomt het dus dat het immuunsysteem verder overreageert en leidt het tot een afname van de symptomen.
Afhankelijk van de intensiteit van de symptomen kan het lokaal in de vorm van een oplossing of systemisch in de vorm van tabletten of een injectie worden toegediend. De toepassing in spuitvorm werkt het snelst en is daarom in extreme gevallen het meest effectief. Leukotrieenreceptorantagonisten zijn normaal gesproken geen centraal punt bij de behandeling van hooikoorts.
Ze worden eerder gebruikt bij astma-therapie. Hun naam verraadt al hun werkingsprincipe. De actieve ingrediënten van deze groep geneesmiddelen zijn in feite antagonisten van leukotrieen.
Leukotriënen zijn ontstekingsmediatoren, die leiden tot vernauwing van de bronchiën, vooral in de luchtwegen. Omdat actieve ingrediënten zoals montelukast of zafirlukast inwerken op de lichaamseigen bindingsplaatsen voor leukotrieen, kan de ontstekingsmediator geen symptomen meer veroorzaken. Leukotrieenreceptorantagonisten kunnen dus alleen worden overwogen bij de behandeling van hooikoorts als naast kenmerkende symptomen zoals rode ogen en een loopneus neus-, moeilijk ademhaling en kortademigheid optreden.
De toepassing vindt dan plaats in de vorm van een inhalator om de werkzame stof rechtstreeks naar zijn werkingsplaats, de vernauwde bronchiën, te brengen. Dit zijn geneesmiddelen die worden gebruikt bij ernstige vormen van hooikoorts, waaronder de vorm van allergisch astma. Bronchiale astma is op zichzelf een ontsteking van de luchtwegen, die door verschillende factoren kan worden veroorzaakt.
De ontsteking in de bronchiën is echter atypisch voor een algemeen bekende hooikoortsallergie. Deze symptomatologie spreekt dan voor een ernstig beloop. Meer informatie over dit onderwerp vindt u op:
- Geneesmiddelen voor astma
Alle artikelen in deze serie:
