Wat zijn de mogelijke oorzaken van de ziekte van Panner? | Ziekte van Panner

Wat zijn de mogelijke oorzaken van de ziekte van Panner?

De exacte oorzaken van Ziekte van Panner zijn nog niet definitief opgehelderd. Het is echter zeker dat beperkt bloed stroom naar de benige delen van het ellebooggewricht is een doorslaggevende factor bij het ontstaan ​​van de ziekte. Daarnaast wordt aangenomen dat het herhaald optreden van de kleinste trauma's (zgn. Microtrauma's) tijdens stress en sportactiviteiten tot deze vermindering bloed circulatie.

Bovendien niet-traumatisch bloed doorbloedingsstoornissen worden ook als een mogelijke oorzaak beschouwd. Sinds Ziekte van Panner komt ook opvallend vaak voor in sommige gezinnen, er kan worden aangenomen dat het een erfelijke component heeft. De directe oorzaak van deze ziekte is een stoornis in de bloedsomloop van de groeischijf in het onderste gebied opperarmbeen of andere benige structuren van het ellebooggewricht.

Ziekte van Panner kan in verschillende stadia worden gediagnosticeerd, afhankelijk van de omvang van het bot necrose​ Dit feit heeft een doorslaggevende invloed op zowel de mogelijke behandelingsopties als de prognose. Daarnaast kan worden opgemerkt dat kinderen en adolescenten die sporten waarbij de elleboog veel wordt belast, meer kans hebben op de ziekte van Panner. Een empirische correlatie tussen deze sporten en botten necrose of het ellebooggewricht kan daarom worden aangenomen. In hoeverre het risico op ziekte door zware belasting daadwerkelijk toeneemt, is nog niet definitief opgehelderd.

Hoe wordt de ziekte van Panner behandeld?

De behandeling van kinderen met de ziekte van Panner is in de regel primair symptoomgericht. Het is daarom belangrijk om de symptomen en vooral de symptomen te verlichten pijn van de getroffen kinderen. divers pijnstillers (analgetica) kunnen voor dit doel worden ingenomen. Daarnaast moet worden gestreefd naar een tijdelijke immobilisatie van het aangedane ellebooggewricht en een sportverlof (pauze). De ziekte van Panner geneest meestal volledig binnen een tot drie jaar. Chirurgische therapie is slechts zelden nodig voor de ziekte van Panner.

Diagnose van de ziekte van Panner

De diagnose van de ziekte van Panner wordt in verschillende stappen uitgevoerd. Ten eerste wordt meestal een gedetailleerd arts-patiënt-consult (anamnese) uitgevoerd. Tijdens dit gesprek worden de ouders en het getroffen kind uitgebreid geïnterviewd over bestaande klachten.

In deze context is de lokalisatie van het pijn is van enorm belang. Daarnaast zijn leefgewoonten en situaties waarin deze toegenomen zijn pijn voorkomen zijn ook doorslaggevend. Vervolgens voert de behandelende arts een uitgebreide fysiek onderzoek van het kind.

Naast het ellebooggewricht richt dit onderzoek zich ook op het naburige gewrichten van de hand en schouder. De arts inspecteert de aangedane arm, met bijzondere aandacht voor roodheid, zwelling en afwijkingen van de normale gewrichtsas. Bovendien kan de poging om drukpijn in het gebied van het ellebooggewricht op te wekken in veel gevallen effectief zijn.

Als het vermoeden van de aanwezigheid van de ziekte van Panner wordt bevestigd tijdens de fysiek onderzoekeen volgende stap zou de voorbereiding van röntgenfoto's moeten zijn. Röntgenfoto's vertonen in de regel een duidelijke opheldering in het gebied van de opperarmbeen het vormen van het gewricht (capitulum humeri), wat wijst op de aanwezigheid van osteonecrose​ Voor een nauwkeurigere diagnose van de ziekte van Panner kan ook een magnetisch resonantietomogram (MRI van de elleboog) worden gemaakt.

Met behulp van deze MRI-opname van de elleboog kan zowel de betrokkenheid van de botmetafyse als het verloop van de ziekte worden beoordeeld. Bovendien moeten belangrijke differentiële diagnoses (andere mogelijke ziekten met vergelijkbare symptomen moeten worden uitgesloten door de MRI) tijdens de diagnostiek van de ziekte van Panner. De meest voorkomende differentiële diagnose voor de ziekte van Panner is acuut of chronisch artritis.

Voor differentiatie wordt meestal een uitgebreid laboratoriumonderzoek uitgevoerd. Bovendien kunnen de symptomen van de ziekte van Panner ook wijzen op de aanwezigheid van een ziekte die wordt genoemd osteochondrose dissecans. Bij oudere adolescenten dient daarom extra aandacht te worden besteed aan het afbakenen (demarkeren) van een botfragment op het gewrichtsoppervlak.

Bovendien zijn de zogenaamde avasculaire necrose van het onderste deel van de bovenarm (avasculaire necrose van de trochlea humeri, de ziekte van Hegemann) wordt als een frequent beschouwd differentiële diagnose tegen de ziekte van Panner. Naast röntgenstraling is magnetische resonantie beeldvorming een standaardmethode voor de diagnose en follow-up van de ziekte van Panner. Een MRI van de elleboog is zeer geschikt om het stadium van botnecrose vast te stellen en volgens de classificatie te behandelen. Een gunstig voordeel van MRI is dat deze diagnostische methode werkt zonder schadelijke straling.