Steeds meer mensen zijn ervan overtuigd dat een evenwichtig en bewust dieet is cruciaal voor het goede volksgezondheid In deze context wordt steeds vaker de vraag gesteld of de huidige voedingsmiddelen nog voldoende geschikt zijn voor een gezond dieet In deze context wordt vaak de term "orthomoleculaire geneeskunde" genoemd. Dit - ook wel microvitale geneeskunde genoemd - vormt de wetenschappelijke basis voor de preventie en behandeling van voedings- en omgevingsziekten door gericht gebruik van vitale stoffen.
Levering van vitale stoffen
vitaminen, mineralen, sporenelementen, aminozuren en vetzuren moet regelmatig in voldoende hoeveelheden aan het menselijk organisme worden geleverd met voedsel, aangezien het deze niet zelf aanmaakt. Zelfs het ontbreken van een enkele vitale stof kan de prestatie beperken: niet-specifieke symptomen zoals 피로, vatbaarheid voor infecties, slecht concentratie en prikkelbaarheid treden op en kunnen vaak niet worden verklaard.
Gevolgen van een tekort aan vitale stoffen
Op de lange termijn bereidt een tekort aan vitale stoffen zelfs verraderlijk en onopgemerkt de grond voor voor ernstige ziekten zoals arteriosclerose, aanvang op volwassen leeftijd suikerziekte, kanker, osteoporose or reumatiek Van de veelheid aan vitale stoffen die nodig zijn, heeft het lichaam slechts zeer kleine hoeveelheden nodig, de zogenaamde sporenelementen Ze worden ook wel microvitale stoffen genoemd en vervullen vitale taken in elke cel van het menselijk organisme.
De immuunsysteem, zenuwcellen, het werk van spiervezels en vele andere functies zijn afhankelijk van de optimale toevoer van alle voedingsstoffen. Als bouwstenen van enzymen, zijn ze betrokken bij meer dan 100,000 complexe metabolische processen. Alle vitale stoffen moeten op het juiste moment, op de juiste plaats en op de juiste plaats aanwezig zijn concentratie om de fijn afgestemde interactie van cellen, weefsels en organen soepel te laten functioneren.
Definitie: orthomoleculaire geneeskunde
De term ‘orthomoleculair’ - letterlijk vertaald - het ‘recht moleculen”- of mutatis mutandis:“ de juiste vitale stoffen ”werd bedacht door de Amerikaanse biochemicus Professor Dr. Linus Pauling (1901 - 1994). De tweevoudig Nobelprijswinnaar formuleerde al in 1968 het basisprincipe: “Orthomoleculaire geneeskunde dient om goede volksgezondheid en ziekten behandelen door de concentraties van stoffen in het menselijk lichaam te veranderen die normaal in het lichaam aanwezig zouden moeten zijn en die noodzakelijk zijn voor de gezondheid ”.
Ieder mens is dus afhankelijk van een regelmatige en evenwichtige opname van de microvitale stoffen in de respectievelijke hoeveelheden die normaal in de cellen van zijn lichaam aanwezig zouden moeten zijn. Dit is de enige manier om de voorwaarde voor een probleemloos metabolisch proces en optimale prestaties van het menselijk organisme te garanderen. Het centrale werkterrein van de orthomoleculaire geneeskunde ligt dus niet alleen in de preventie van ziekten, maar ook in de therapie-begeleidend administratie van microvitale stoffen in geval van ziekte.
Kritiek op orthomoleculaire geneeskunde:
Met het concept van orthomoleculaire geneeskunde moet worden opgemerkt dat het een alternatieve medische methode is, waarvoor nog geen wetenschappelijk bewijs is. De inname van vitaminen en mineralen aanbevolen in de orthomoleculaire geneeskunde is veel hoger dan gerechtvaardigd door wetenschappelijk bewijs.
Bovendien is het omstreden of veel ziekten daadwerkelijk worden veroorzaakt door een ongezonde dieet en een daaruit voortvloeiend gebrek aan vitale stoffen en, omgekeerd, of ziekten kunnen worden genezen door een voldoende voorraad vitaminen en mineralen Voor sommige ziekten waarvan de oorzaak duidelijk een tekort aan bepaalde vitamines of mineralen is, is dit zeker het geval. Voor andere ziekten is genezing door het innemen van vitamines en mineralen echter zeer controversieel. Bijzondere aandacht moet worden besteed aan het feit dat langdurige inname van hogedosis vitamine preparaten kunnen - zoals vrij gebruikelijk in de orthomoleculaire geneeskunde - ook schade toebrengen aan volksgezondheid.
