Het Wartenberg-syndroom is een complex van symptomen veroorzaakt door compressie van de radiale zenuw in de onderarm Het syndroom beperkt zich tot compressies van de sensorische zenuwtak en veroorzaakt daarom geen motorische disfunctie, alleen verstoringen van de gevoeligheid. De behandeling hangt af van de ernst.
Wat is het Wartenberg-syndroom?
De radiale zenuw is een zenuw van de brachiale plexus Als een gemengde zenuw is het verantwoordelijk voor motorische innervatie van verschillende armspieren en sensorische innervatie van verschillende huid gebieden. Het verdeelt zich in een motorische en een sensorische tak. De gevoelige tak wordt ook wel de oppervlakkige ramus genoemd. Wartenberg-syndroom treedt op wanneer de radiale zenuw is gecomprimeerd. Zenuwcompressiesyndroom is ook bekend als cheiralgia paraesthetica en wordt geassocieerd met sensorische stoornissen in de huid gebieden van de extensorduim en wijsvinger vinger en sensorische stoornissen van de intermetacarpale ruimte. Het Wartenberg-syndroom werd voor het eerst beschreven in de jaren dertig van de vorige eeuw. Robert Wartenberg wordt beschouwd als de eerste beschrijver. Het Wartenberg-syndroom moet worden onderscheiden van radiale verlamming, die niet noodzakelijk perifere mechanica hoeft te hebben zenuwschade maar kan ook centrale zenuwlaesies als oorzaak hebben, waardoor de hersenen, spinal cord, of motorische tak van de radiale zenuw.
Oorzaken
Het Wartenberg-syndroom is het gevolg van een ramus superficialis-verwonding van de radiale zenuw. Het is een geïsoleerde verwonding die bijvoorbeeld niet de hele radiale zenuw treft, maar alleen de sensorische tak. In de meeste gevallen wordt een geïsoleerde laesie van de ramus superficialis voorafgegaan door stootblessures of snijwonden, die zich dorsaal en radiaal op het distale gebied bevinden. onderarm In geïsoleerde gevallen zijn de laesies mechanische compressieverwondingen veroorzaakt door schakels, armbanden of handboeien. Soms is de oorzaak van de laesie intraveneuze injectie of een shuntoperatie in het gebied tussen het hoofd ader en polsslagader. Gips afgietsels die te strak worden aangebracht, kunnen ook de oppervlakkige ramus bij de radiale zenuw samendrukken, waardoor het Wartenberg-syndroom ontstaat. Vanwege het oorzakelijke verband met beperkingen, wordt het syndroom ook wel het terughoudendheidssyndroom genoemd. In geïsoleerde gevallen wordt het symptoomcomplex geassocieerd met suikerziekte mellitus.
Symptomen, klachten en tekenen
Patiënten met het Wartenberg-syndroom hebben een complex van verschillende symptomen. De belangrijkste symptomen van het syndroom zijn sensorische stoornissen zoals hypesthesie, hypalgesie en dysesthesie, die voornamelijk optreden in het gebied van het spatium interosseum I en zich dus duidelijk in het gevoelige toevoergebied van de radiale zenuw bevinden. Het Wartenberg-syndroom hoeft niet in verband te worden gebracht met subjectief significant ongemak. Veel patiënten voelen zich bijna asymptomatisch. Motorische symptomen zoals bewegingsstoornissen of zelfs verlamming van de armspieren worden nooit in verband gebracht met het syndroom, aangezien de motorische tak van de radiale zenuw volledig intact is. In individuele gevallen kan het syndroom meer of minder ernstig zijn pijn dat kan uitstralen door de arm. Als het Wartenberg-syndroom wordt veroorzaakt door tethering, kunnen andere symptomen aanwezig zijn. Bijvoorbeeld, bloed stroom in het gecomprimeerde gebied kan ook worden beïnvloed door compressies. Dergelijke compressies van bloed schepen kan een verminderde bloedstroom bevorderen en uiteindelijk zelfs necrose vanwege onvoldoende zuurstof en toevoer van voedingsstoffen. In sommige gevallen waren de symptomen van het Wartenberg-syndroom beperkt tot pijn In zo'n geval zijn er geen sensorische stoornissen aanwezig en lijken de symptomen op elkaar tendovaginitis stenosans de Quervain.
Diagnose en verloop van de ziekte
De arts stelt de diagnose Wartenbergsyndroom op basis van klinische symptomen. Hij onderzoekt de patiënt op het zogenaamde Hoffmann-Tinel-teken, wat positief is in het geval van het Wartenberg-syndroom. De Finkelstein-test kan ook in individuele gevallen positief zijn. Een positieve Finkelstein-test is echter geen verplicht kenmerk van de ziekte. Electroneurografie kan nuttig zijn bij het diagnostische proces. Deze procedure kan worden gebruikt om het Wartenberg-syndroom te onderscheiden van carpaal tunnel syndroom en van andere soorten radiaal zenuwschade De prognose voor patiënten met het Wartenberg-syndroom is significant gunstiger dan die van patiënten met laesies van de centrale zenuwstelsel.Randapparaat zenuwen mogelijk volledig herstellen van schade.
Complicaties
Het Wartenberg-syndroom kan naarmate het vordert verschillende complicaties veroorzaken. Doorgaans beperken sensorische stoornissen zoals hypesthesie de getroffen persoon aanzienlijk in zijn of haar dagelijkse leven, aangezien alledaagse prikkels niet langer goed worden ontvangen. Gevoelloosheid is een typisch begeleidend symptoom en veroorzaakt aanzienlijke bewegingsbeperkingen wanneer het zich voordoet in de armen of benen. Verder kunnen er klachten aan de ogen en / of oren optreden, zoals visuele stoornissen of gehoorproblemen. In individuele gevallen veroorzaakt het syndroom ernstig, meestal chronisch pijn dat het welzijn verder vermindert. Bloedsomloopstoornissen, zoals die optreden bij het Wartenberg-syndroom, kunnen leiden tot verminderde bloed stroom en uiteindelijk necrose Het aangetaste lichaamsgebied is dan permanent verlamd of het betreffende ledemaat moet zelfs worden geamputeerd. Chirurgische behandeling kan leiden tot extra schade aan de getroffenen zenuwen Er is ook een risico van zenuwontsteking Als de wond na de operatie niet goed wordt verzorgd, wond genezen er kunnen problemen optreden. Dit resulteert op zijn beurt in littekens en verklevingen. Het bijbehorende medicijn therapie kan ongemak veroorzaken als de patiënt allergisch is voor een van de voorgeschreven preparaten. In het algemeen verschillende bijwerkingen en interacties kan ook voorkomen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
De getroffen persoon moet zeker een arts raadplegen over het Wartenberg-syndroom. Deze ziekte kan meestal niet vanzelf genezen, dus behandeling door een arts is altijd nodig. Hoe eerder een arts wordt gecontacteerd, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is, zodat de getroffen persoon al bij de eerste symptomen en tekenen een arts moet zien. De arts moet worden geraadpleegd bij het Wartenberg-syndroom wanneer de getroffen persoon aan ernstige verlamming lijdt. In de meeste gevallen zijn het vooral verschillende spieren die door deze verlammingen worden aangetast. Als de verlamming over een langere periode optreedt en niet vanzelf verdwijnt, moet in ieder geval een arts worden geraadpleegd. Evenzo verstoord bloed circulatie in verschillende delen van het lichaam kan wijzen op het Wartenberg-syndroom, resulterend in gevoeligheidsstoornissen. Bij dit syndroom kan in eerste instantie een huisarts of een neuroloog geraadpleegd worden. Verdere behandeling zelf is sterk afhankelijk van de oorzaak en de ernst van de symptomen, zodat hierover geen algemene voorspelling kan worden gedaan.
Behandeling en therapie
De therapie van het Wartenberg-syndroom hangt af van de ernst van de manifestatie in elk individueel geval. Laaggradige schade aan de oppervlakkige ramus van de radiale zenuw behoeft niet noodzakelijk behandeling. De zenuwtak zal waarschijnlijk vanzelf regenereren. Daarom, als de patiënt subjectief nauwelijks enig ongemak of beperking waarneemt, nee therapie is uitgevoerd. Therapeutische interventie is alleen vereist bij uitgesproken ongemak of volledige onderbreking van de zenuwcontinuïteit, zoals bijvoorbeeld kan optreden als gevolg van snijwonden. In dat geval wordt meestal een chirurgische ingreep uitgevoerd. De arts moet de twee uiteinden van de oppervlakkige ramus opnieuw op de radiale zenuw bevestigen, zodat ze kunnen groeien samen. Na de operatie, stabilisatie met een dorsaal onderarm cast spalk kan nodig zijn. De spalk immobiliseert de arm zodat de twee zenuwuiteinden in rust kunnen samensmelten. Verschillende conservatieve medicamenteuze therapiestappen kunnen ook worden overwogen om het Wartenberg-syndroom te behandelen. De belangrijkste conservatieve stappen zijn onder meer steroïden injecties en administratie van niet-steroïde ontstekingsremmers drugs. Na de zenuwen zijn versmolten, kunnen in individuele gevallen minimale sensorische stoornissen blijven bestaan. Deze overblijfselen worden echter meestal zo ingesloten dat de patiënt ze subjectief nauwelijks opmerkt.
het voorkomen
Een preventieve maatregel voor het Wartenberg-syndroom is de doordachte selectie van armbanden, horloges en andere sieraden van de onderarm. Sieraden die te strak zitten, kunnen de gevoelige tak van de radiale zenuw samendrukken en op deze manier het Wartenberg-syndroom veroorzaken.
Follow-up
Getroffen personen hebben meestal een zeer beperkt aantal maatregelen van directe nazorg beschikbaar voor Wartenbergsyndroom. Daarom moet deze ziekte in de eerste plaats snel en vooral in een vroeg stadium worden gediagnosticeerd om het optreden van verdere complicaties en klachten te voorkomen. Zelfgenezing is in de regel niet mogelijk, zodat de persoon met dit syndroom altijd afhankelijk is van behandeling door een arts. Omdat het Wartenberg-syndroom ook erfelijk is, moeten genetische tests en counseling altijd worden uitgevoerd als de patiënt kinderen wil krijgen, zodat herhaling van de ziekte kan worden voorkomen. In de regel zijn patiënten met deze ziekte afhankelijk van het gebruik van verschillende medicijnen. Om de symptomen blijvend en correct tegen te gaan is het altijd nodig om op een juiste dosering te letten en ook op een regelmatige inname. Ook de zorg en de ondersteuning door de eigen familie kan bij deze ziekte van grote betekenis zijn en daardoor ook depressies en andere psychische aandoeningen verminderen. Het verdere verloop hangt sterk af van het tijdstip van de diagnose, zodat een algemene voorspelling niet kan worden gedaan. Mogelijk wordt door deze ziekte ook de levensverwachting van de getroffen persoon verminderd.
Wat u zelf kunt doen
Een mild Wartenberg-syndroom hoeft niet noodzakelijk te worden behandeld. Als er ernstige beperkingen of pijn aanwezig zijn, moet medicatie worden ingenomen. Medicatiegebruik moet nauwlettend worden gevolgd en geregistreerd. Patiënten moeten ook op de hoogte zijn van eventuele bijwerkingen of interacties en informeer de dokter. Ernstig Wartenberg-syndroom moet operatief worden behandeld. Na de operatie zijn bedrust en spaarzaamheid van toepassing. Nogmaals, de instructies van de arts moeten precies worden opgevolgd om complicaties uit te sluiten. Het is ook belangrijk om de oorzaak van het Wartenberg-syndroom te bepalen. Vaak zijn strakke horloges of sieradenarmbanden de oorzaak van de zenuwschade Als de oorzaak niet bekend is, is de belangrijkste maatregel om de symptomen te observeren en de arts te raadplegen als ze verergeren. In het geval van het Wartenberg-syndroom moet sportactiviteit worden vermeden die de zenuw extra zou kunnen belasten. Welke maatregelen geschikt zijn om ondanks lichamelijke beperkingen fit te blijven, bespreekt u het best met een fysiotherapeut. De arts kan speciale oefeningen noemen die kunnen worden gebruikt om de pijn thuis te verlichten. Onder bepaalde omstandigheden kunnen massages of behandelingen worden gebruikt acupunctuur kan ook helpen.
