Urologie vertegenwoordigt een tak van de geneeskunde. Het behandelt voornamelijk de urinevormende en urine-afleidende organen (nieren, blaas en co.). Overigens gaan de wortels van de urologie terug tot de oudheid, hoewel urologie zelf nog een jonge, onafhankelijke specialiteit van de geneeskunde is.
Wat is urologie?
Urologie vertegenwoordigt een tak van de geneeskunde. Het behandelt voornamelijk de urinevormende en urine-afleidende organen (nieren, blaas en co.). In de moderne orthodoxe geneeskunde is urologie de tak van de geneeskunde die zich voornamelijk en in detail bezighoudt met de urinevormende en urine-afleidende organen - dwz de nieren, de blaas urineleider en urinebuis Het behandelspectrum van de urologie omvat echter ook ziekten en klachten die de mannelijke voortplantingsorganen aantasten, dwz de testikels, bijbal, zaadleider, zaadblaasjes, penis en prostaat Dit omvat de specialiteit en subspecialiteit van andrologie Een andere subspecialiteit en een aparte specialiteit van urologie is nefrologie, die zich specifiek met de nieren bezighoudt. Bovendien is er vaak overlap tussen urologie en gynaecologie, neurologie, oncologie en chirurgie.
Behandelingen en therapieën
Urologie heeft de medische taak om ziekten en aandoeningen van de urinewegen en urinewegleidende organen te voorkomen of te behandelen. Hetzelfde geldt voor de mannelijke interne en externe geslachtsorganen. Daarom maken regelmatige preventieve onderzoeken net zo goed deel uit van het behandelspectrum van uitgebreide urologie als diagnose en therapie bij ziekten en klachten. Veel voorkomende ziekten die onder de specialiteit urologie vallen zijn bijvoorbeeld blaasstenen, blaastumoren, urinestenen, urineweginfecties, blaaszwakte en incontinentie De subspecialiteit van nefrologie is daarentegen verantwoordelijk voor ziekten van de nieren, bijvoorbeeld holle nieren, nier stenen, nierstoringen en nierletsel. Urologie omvat ook ziekten zoals permanente erecties van het mannelijke lid, erectiele dysfunctie, potentie stoornissen, impotentie, misvormingen van het lid of de testikels, goedaardig prostaat uitbreiding, hydrocele (water retentie in de testikels), vernauwing van de voorhuid en eventuele verwondingen aan de interne of externe mannelijke geslachtsorganen. Voorbeelden zijn onder meer een penis breuk, waarbij vaak niet alleen de corpora cavernosa betrokken is, maar ook de urinebuis In dit geval kan een operatie nodig zijn, evenals in het geval van vernauwing van de voorhuid. Veel urologen voeren dergelijke routinematige procedures echter zelf uit, op voorwaarde dat ze daartoe bevoegd zijn (aanvullende chirurgie). Kankers zoals zaadbalkanker en prostaat kanker daarentegen wordt meestal vastgesteld door de uroloog, maar wordt als gevolg daarvan door een oncoloog (door verwijzing naar de oncologie) behandeld. De vroegst mogelijke opsporing van ernstige ziekten zoals kankertumoren en meer, is echter ook een centrale taak van de urologie. Zodra de oorzaak van de symptomen of de ziekte duidelijk is, kunnen verschillende therapeutische benaderingen worden gevolgd. Ontstekingen van de urinewegen, blaas, etc. worden meestal met medicijnen behandeld. Evenzo lichamelijk veroorzaakte potentie-stoornissen, zoals slecht bloed stroom naar het erectiele weefsel van de penis, kan worden behandeld met zogenaamde seksuele versterkers (middelen die de bloedstroom naar de geslachtsorganen bevorderen). Aan de andere kant, tumoren of misvormingen die de functie van organen of het lichaam aantasten, of die een negatief effect hebben op het leven van de patiënt als gevolg van pijn en emotioneel leed, kunnen vaak operatief worden behandeld. Een typisch voorbeeld hiervan is het verwijderen of trimmen van de voorhuid van de penis bij vernauwing. Ja, afhankelijk van de aanwezige diagnose kan het echter nodig zijn dat de uroloog een ander medisch specialisme raadpleegt of de patiënt er helemaal naar verwijst.
Diagnose- en onderzoeksmethoden
In de meeste gevallen vindt de diagnose van aanwezige klachten en ziekten plaats via verschillende onderzoeksmethoden. Een daarvan is het nauwkeurig observeren en onderzoeken van de uitwendig zichtbare organen van de urinewegen, maar aangezien dit bij zowel vrouwelijke als mannelijke patiënten slechts in beperkte mate mogelijk is, maakt de uroloog vaak gebruik van diagnostische procedures zoals ultrageluid onderzoeken, blaas en nier endoscopieën, urineonderzoeken, computer- en magnetische resonantietomografieën, MRI (MRI) en, in zeldzamere gevallen, Röntgenstraal examens. In de urologie wordt echter, net als in de gynaecologie, zoveel mogelijk afgezien van spanning op de voortplantingsorganen van mannen en vrouwen.
