De Picornaviridae vormen een familie van niet-omhulde dieren virussen De meeste geslachten in de familie zijn buitengewoon resistent tegen zuren en alcohol, waardoor ze kunnen overleven in het maagdarmkanaal. De best bekende virussen in de familie omvatten poliovirus en hepatitis Een virus.
Wat zijn picornaviridae?
Picornaviridae of picornavirussen komen overeen met een familie van virussen behorend tot de orde Picornavirales. De individuele soorten zijn niet-omhulde virussen met het genoom van een enkelstrengs lineair RNA met positieve polariteit. Virussen van de familie Picornaviridae groeien tot een grootte van slechts 22 tot 30 nm. Dit maakt ze tot de kleinste virussen die tot nu toe bekend zijn. In verhouding tot hun grootte worden ze ook wel "pico" genoemd, wat letterlijk "heel klein" betekent. Picornavirussen infecteren een grote verscheidenheid aan gewervelde dieren, waarbij ze zeer uiteenlopende ziekten kunnen veroorzaken. Van een onschadelijk koud aan diarreeziekten, slijmvlies ontsteking, en centraal zenuwstelsel infecties kan een grote verscheidenheid aan symptomen worden toegeschreven aan de verschillende soorten van de kleine virussen. De ondersoorten van de familie worden gewoonlijk gesystematiseerd onderverdeeld in subtypen. Ze hebben een grote oppervlaktevariantie en zijn gelijktijdig geassocieerd met antigene variabiliteit. Er zijn nu ongeveer 370 subtypen picornavirussen geclassificeerd. Een van de meest relevante vertegenwoordigers van de Picornaviridae voor mensen is het poliovirus. In aanvulling op, hepatitis Een virus is een van de Picornaviridae.
Voorkomen, verspreiding en kenmerken
Alle Picornaviridae zijn uitgerust met een enkel- of, zeldzamer, dubbelstrengs RNA-keten die is samengesteld uit nucleïnezuur en zich bevindt in een eiwitcapsule die een capside wordt genoemd. Omdat ze geen lipidenvelop hebben, worden ze ook wel niet-omhulde virussen genoemd. Ze zijn niet gevoelig voor ether of organische oplosmiddelen vanwege het ontbreken van een omhulsel. Ze zijn 30 nm of minder groot en zien er in de meeste gevallen bolvormig uit. Hun capside is meestal samengesteld uit vier virale eiwitten, aangeduid als VP1 tot en met VP4. Bij sommige soorten van de familie bevat het capside een laag concentratie van het precursor-eiwit VP0, dat feitelijk de eiwitten VP2 en VP4 tijdens rijping door proteolytische splitsingsprocessen. De vier structurele eiwitten van virussen vormen een capsomeer. VP4 bekleedt de binnenkant van de capside-zijde en wordt geassocieerd met het virus-RNA door middel van positief geladen aminozuurresiduen. Ongeveer 60 capsomeren verzamelen zich in een capside om een zogenaamde icosaëder te vormen. Het virale oppervlak bestaat uit de drie eiwitten VP1 tot 3, waarvan de antigene eigenschap en de serotype-classificatie van de individuele virussen afhangen. Picornavirussen zijn voor iedereen extreem stabiel alcoholen en mildere wasmiddelen zonder virale envelop. Geslachten zoals enterovirus en hepatovirus zijn ook stabiel tegen sterke detergentia en pH-waarden van minder dan 3.0. Ze hebben dus een hoge omgevingsweerstand en worden niet onschadelijk gemaakt door de zure omgeving van de spijsverteringskanaal Bijzonder stabiele virussen van de familie infecteren dus mensen via de spijsverteringskanaal en bereik alleen doelorganen zoals de centrale zenuwstelsel of de longen van daaruit. Minder stabiele geslachten van de Picornaviridae worden eerder overgedragen door druppel- en uitstrijkje-infectie van de nasopharynx. Een van de bekendste ziekten die door Picornaviridae worden veroorzaakt, is poliomyelitis, die optreedt na infectie met poliovirus.
Ziekten en symptomen
Poliovirus behoort tot het enterovirus-geslacht en wordt overgedragen door een uitstrijkje. Dankzij vaccinatie is de incidentie van ziekten nu bijna nul. Na maximaal drie weken incubatie veroorzaakt het virus diarree en ademhalingssymptomen. Daarna, hersenvliesontsteking or meningoencefalitis ontwikkelt zich meestal met de tekenen van meningisme (stijf nek Er treedt een slappe verlamming op. Bij de spinale vorm van progressie treffen de verlammingen vooral de ledematen en de romp. Ademhalingsstoornissen komen echter ook voor. Betrokkenheid van het spinal cord in de buurt van de hersenen is enorm ongunstig in termen van prognose en kan centrale ademhalingsverlamming veroorzaken. Hepatitis Een virus is ook een ziekte die verband houdt met de Picornaviridae en die leidt tot het ontstaan van Hepatitis A bij mensen. Hepatitis A virale infectie is meestal een fecaal-orale infectie; minder vaak wordt het virus parenteraal overgedragen. rauw of onvoldoende gekookt voedsel of besmet drinken water zijn de meest voorkomende infectiebronnen. Hepatitis A is vaak asymptomatisch. Bij een symptomatisch beloop treedt een fase van niet-specifieke symptomen op na incubatieperioden van maximaal zes weken. In aanvulling op koorts, misselijkheid en pijn in de buik, spierpijn (spierpijn) en artralgie (gewrichtspijn) zijn meestal aanwezig, wat in eerste instantie kan worden aangezien voor een invloed infectie. In de loop van de ziekte, meer of minder ernstig lever symptomen ontwikkelen, die kunnen leiden tot geelzucht met verkleuring van de ontlasting en druk pijn op de lever Niet elk van de bovenstaande symptomen hoeft per se aanwezig te zijn. Bij fulminante hepatitis treden aanvullende symptomen op en lever mislukking kan optreden. Een dergelijk ernstig beloop komt echter zeer zelden voor. Al een of twee weken voor het begin van de ziekte kan de patiënt de ziekte overdragen op andere mensen. Picornaviridae infecteren niet alleen mensen, maar veroorzaken ook ziekten bij andere gewervelde dieren. Dit omvat bijvoorbeeld voet- enmond ziekte. Voor deze ziekte bestaat virale zoönose, wat betekent dat overdracht mogelijk is ongeacht de soort. De infectie wordt overgedragen op mensen, bijvoorbeeld door evenhoevige dieren zoals runderen, varkens of schapen in de vorm van een uitstrijkje. Besmette voorwerpen en besmette zuivelproducten zijn ook een bron van infectie.
