Oculair fundusonderzoek

Synoniemen in bredere zin

Controle van de oculaire fundus, observatie van het netvlies, retinale spiegeling, funduscopie, oftalmoscopie

Wat is het doel van het onderzoek?

Een onderzoek van de oogfundus is normaal gesproken niet nodig zolang de patiënt geen klachten heeft en in het verleden nooit problemen heeft gehad met het oog en vooral de fundus. Het onderzoek van de fundus van het oog is een informatief en belangrijk onderzoek, aangezien veel ziekten kunnen worden opgespoord en gecontroleerd door dit onderzoek. Hoe vaak de patiënt voor een fundusonderzoek moet komen, hangt af van het individuele geval en moet worden beslist door de behandelende arts. Het netvlies en de optische zenuw hoofd (papil) kunnen worden onderzocht en belangrijke toeleverende structuren, zoals de bloed schepen, maar ook de plaats van het scherpste zicht (fovea) kan worden beoordeeld. Niet te verwarren met intraoculaire drukmeting, die door de patiënt zelf moet worden betaald en waarvan tegenwoordig wordt vermoed dat deze te vaak onnodig en zonder diagnostisch voordeel wordt uitgevoerd.

Principes van het onderzoek

Tijdens het onderzoek valt er relatief sterk licht op het netvlies, wat storend kan zijn voor mensen die gevoelig zijn voor verblinding. De onderzoeksruimte zelf dient verduisterd te worden zodat de oogarts het uitvoeren van het oogfundusonderzoek wordt tijdens het onderzoek niet van buitenaf verblind en de onderzochte structuren kunnen beter worden herkend en beoordeeld. Om de leerling en zo een beter zicht krijgen op de fundus van het oog, verwijdend oogdruppels worden meestal gegeven.

In de meeste gevallen heeft deze toediening geen verdere bijwerkingen. Er moet echter eerst voor worden gezorgd dat de patiënt geen te vlakke voorste oogkamer heeft, aangezien de verwijding van de leerling kan verhogen de intraoculaire druk en dus het risico van een acute glaucoma aanval bij de patiënt. In dit geval, de intraoculaire druk neemt aanzienlijk toe, pijn is ervaren en er bestaat een risico op blijvende visuele beperking.

Aangezien het oogfundusonderzoek echter meestal plaatsvindt in een oogheelkundige kliniek of praktijk, wordt de patiënt gedurende de duur van het effect van de druppels verzorgd en als de typische symptomen optreden, wordt een geschikte tegentherapie gestart. Het is belangrijk dat de patiënt geen voertuig mag besturen met verwijde pupillen door de druppels. Pas als het effect enkele uren na het onderzoek van de achterkant van het oogmag de patiënt weer autorijden.

Als het niet mogelijk is om de oogdruppelskan het oculaire fundusonderzoek nog worden uitgevoerd: de oogarts heeft dan slechts een beperkt zicht op de oogfundus en kan subtiliteiten en details slechter beoordelen vanwege de beperkte verlichting. Dit is echter vaak voldoende om een ​​oriënterend overzicht van de voorwaarde van de fundus van het oog. Directe reflectie van de fundus (directe oftalmoscopie) levert een rechtopstaand beeld op.

De onderzoeker houdt een elektrisch kijkapparaat op korte afstand van het oog. Het kan nodig zijn om corrigerende lenzen in de elektrische oftalmoscoop (Rekoss-schijf) toe te voegen om een ​​scherp beeld te zien. Deze lenzen zijn ook nodig voor ruimtelijke metingen.

Bij directe oftalmoscopie (retinale spiegel) wordt een hoge vergroting bereikt, maar slechts een klein deel van de achterkant van het oog kan gezien worden. Omdat hier een rechtopstaand beeld wordt gemaakt, kan zelfs een ongetrainde examinator de bevindingen gemakkelijker beoordelen. De meeste oogartsen geven de voorkeur aan de indirecte weerspiegeling van de fundus van het oog.

De examinator gebruikt een leerling licht om het gebied van de fundus van het te onderzoeken oog te verlichten. De andere hand houdt een vergrootglas voor het oog van de patiënt, waardoor de arts een spiegelbeeldig en ondersteboven beeld ziet. Op bevel van de arts kijkt de patiënt in verschillende richtingen, zodat de verschillende delen van het netvlies door de arts kunnen worden gezien en beoordeeld. Er zijn ook speciale apparaten die het onderzoek met beide ogen mogelijk maken in plaats van met één, zodat een driedimensionaal beeld van de structuren van het netvlies te zien is. Met indirecte spiegeling (indirecte oftalmoscopie) kunnen grote gebieden worden bekeken en kan zo een overzicht van het netvlies worden verkregen.