Manie is een affectieve stoornis met een stemming die veel verder gaat dan normaal, meestal euforisch. Terwijl een depressieve persoon de neiging heeft om introvert en teruggetrokken te zijn, wordt een manische patiënt gekenmerkt door sterke innerlijke rusteloosheid, soms aanhoudende prikkelbaarheid en verlies van remmingen.
Wat is manie?
Het oude Griekse woord manie betekent woede, waanzin of razernij. Hieruit is de term afgeleid voor de mentale bewustzijnsstoornis die bekend staat als manie De getroffen persoon is in een schijnbaar oneindige high en wordt vaak gekenmerkt door buitensporig zelfvertrouwen of grenzeloze zelfoverschatting. In sommige gevallen treedt prikkelbaarheid op in plaats van een opgewonden stemming. Als gevolg van de ziekte komen de getroffenen vaak in conflict met hun omgeving, omdat ze deze niet meer bewust kunnen vermijden. Manie komt vaak in episodes voor en is bipolair, dwz met tegengestelde stemmingen. De meest voorkomende vorm van manie wordt manisch genoemd Depressie, waarin manische en depressieve episodes elkaar afwisselen.
Oorzaken
De oorzaken van manie zijn nog niet 100% nauwkeurig bepaald. Op basis van huidig onderzoek en kennis wordt echter aangenomen dat er verschillende factoren zijn die een manische episode kunnen veroorzaken. Enerzijds lijkt een verstoring van de biochemische boodschappers (neurotransmitters) een rol te spelen. Ten tweede zijn er veranderingen in genen gevonden bij manische patiënten. Ten slotte zijn er vaak ernstige ervaringen, zoals de dood van een naaste, scheidingen, verlies of existentiële angsten, die van buitenaf optreden en de ziekte bevorderen. Het feit dat al deze factoren ook onafhankelijk zijn aangetoond bij gezonde mensen, en dat er zeker patiënten zijn die aan manie lijden zonder externe factoren, onderstreept de complexiteit van de ziekte en de oorzaken ervan.
Typische symptomen en tekenen
- Stemmingswisselingen
- Verhoogde mentale en fysieke activiteit
- Stemming hoog, goed humeur, feeststemming
- Risicogedrag
- Hoge emotionele prikkelbaarheid
- Hoge sociale contacten en communicatieve vaardigheden
- Minder vermoeidheid
- Veel zelfvertrouwen
- Prikkelbaarheid
Diagnose en verloop
Manie wordt gediagnosticeerd door een consulent psychiater op basis van de symptomen en het gedrag van het individu. EEN fysiek onderzoek Is niet nodig. Vaak worden gesprekken met de patiënt aangevuld met gesprekken met naasten. De diagnose wordt vaak bemoeilijkt door het feit dat getroffenen pas heel laat een arts bezoeken. Ze ervaren hun gedrag niet als abnormaal of overdreven en voelen zich integendeel erg goed en gezond. Typische symptomen van manie zijn onder meer: een constante, ongegronde gemoedstoestand, onkritisch gedrag jegens zichzelf, verlies van remmingen, sterke drang om praten, grootheidswaanzin, verminderde slaapbehoefte, soms hallucinaties, sterke prikkelbaarheid, sterke rusteloosheid, onrustig doen. Kenmerkend is dat al deze gedragspatronen veel verder gaan dan wat normaal is en gewoonlijk aanvaardbaar voor andere mensen. Bij manisch-depressieve patiënten worden fasen van gemoedstoestand gevolgd door fasen van "catcalling", lusteloosheid en soms schaamte vanwege hun eerdere gedrag. Manie treedt van geval tot geval op met wisselend beloop en symptomatologie.
Complicaties
De complicaties van manie zijn afhankelijk van de voorwaarde van de getroffen persoon. Dus de Depressie die de meeste mensen met manie treft, speelt ook een rol. De activiteiten die de patiënt tijdens zijn manische fasen onderneemt, kunnen ernstige complicaties hebben voor hem en de mensen om hem heen. Ongeremd financieel gedrag leidt bijvoorbeeld vaak tot ernstige financiële onevenwichtigheden. Dit kan - door lenen of eerder zelden voorkomende diefstallen - ook de omgeving van de maniek aantasten. De financiële last leidt op zijn beurt tot een verslechtering van de stemming tijdens depressieve fasen. Het seksuele gedrag van de getroffen persoon kan ook leiden tot ernstige emotionele en volksgezondheid schade. Gebrek aan voorzichtigheid bij seksueel contact - soms willekeurig - brengt een risico op SOA's met zich mee. leiden op cardiovasculaire problemen, die het risico op hart- aanval en beroerte Getroffen personen hebben af en toe de neiging de hygiëne te verwaarlozen, wat zich kan uiten in opkomende ziekten. Bovendien komen ze vaak voor spanning hun lichamen met alcohol of andere stoffen. Over het algemeen schade op lange termijn van alcohol-en drugsmisbruik komt significant vaker voor. Mogelijke criminele handelingen brengen sociale en persoonlijke complicaties met zich mee, variërend van juridische tot juridische complicaties maatregelen tot sociaal isolement. Al deze secundaire complicaties maken depressieve episodes ook ernstiger. Het autodestructieve gedrag van getroffen personen wordt vaak versterkt en kan zich uitstrekken tot zelfmoord.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als de getroffen persoon een plotselinge gedragsafwijking vertoont, heeft hij of zij medische hulp nodig. Als er sprake is van verkwisting, aanhoudende uitgaven of een zeer actieve houding, is er een onregelmatigheid die moet worden onderzocht en behandeld. Een hoge mate van activiteit, een verminderde behoefte aan slaap of de permanente drang om iets te moeten doen, worden beschouwd als tekenen van een bestaande aandoening. De stemming van de getroffen persoon is euforisch, de patiënt heeft geen gevoel van ziekte en evenmin inzicht in een huidige aandoening. Als gevolg hiervan worden zorgverleners aangespoord om zo snel mogelijk contact op te nemen met een arts als er symptomen optreden, zodat hulp kan worden gestart. Overmoed, verlies van bewustzijn van gevaarlijke situaties en emotioneel kwetsend gedrag duiden op een mentale onregelmatigheid die aan een arts moet worden voorgelegd. Omdat mensen in een manische fase als arbeidsongeschikt worden beschouwd, hebben ze medische hulp nodig. Als de persoonlijke prestaties buitensporig toenemen, de dorst naar actie toeneemt en de getroffen personen een ongegronde, immens goede stemming vertonen, hebben ze een arts nodig. Ze hebben hun waardering voor de werkelijkheid verloren, omdat ze met een opgetogenheid opvallen in ongepaste situaties. Als de toestand van de getroffen persoon wordt gezien als extase of bedwelming door mensen in de directe omgeving, moet een arts worden geraadpleegd. Verplichte ziekenhuisopname is vaak vereist.
Behandeling en therapie
Manie wordt behandeld met medicijnen. neuroleptica, anti-epileptica en lithium preparaten kunnen worden gebruikt. Combinaties van individueel drugs zijn ook mogelijk, afhankelijk van onder meer de ernst van de ziekte. Het doel van medicatie is primair om de stemming van de patiënt te stabiliseren. In de acute manische fasen is het vaak nodig om patiënten te behandelen als intramurale patiënten op een psychiatrische afdeling. Dit is vooral het geval als er suïcidale bedoelingen zijn of als de getroffen persoon een gevaar vormt voor de mensen om hem heen.
het voorkomen
Manie is niet te genezen in de conventionele zin. Omdat de oorzaken niet echt bekend zijn, kan het niet worden voorkomen. Voor de getroffen persoon is de enige optie om "in het reine te komen" met de ziekte. Het hoge zelfmoordcijfer onder mensen met manische ziekten toont aan dat dit leven voor velen ondraaglijk is. De getroffenen hebben echter de kans om leiden een relatief regelmatig leven zonder spanning Wat hiervoor belangrijk is, is dat ze de ziekte het hoofd bieden, de voorgeschreven medicamenteuze behandeling niet stopzetten en psychologische hulp zoeken om problemen uit het verleden of bestaande problemen op te lossen.
Nazorg
Nazorg bij manie gaat meestal hand in hand met preventie. Na een intramuraal verblijf is het zinvol om de behandeling poliklinisch voort te zetten. Een psychotherapeut ondersteunt de patiënt psychologisch en sociaal, terwijl a psychiater besluit samen met de patiënt of hij medicatie neemt. Niet in alle gevallen hoeven mensen met manie te nemen psychotrope geneesmiddelen permanent. In ernstige gevallen kunnen ze echter helpen bij het vaststellen van een biochemische stof evenwicht in de hersenen Artsen schrijven bepaalde middelen voor om het risico dat de manie te ernstig wordt, te verkleinen. In psychotherapieleren patiënten over hun individuele oorzaken en triggers voor manie. Voor de nazorg is het cruciaal om deze factoren zoveel mogelijk te verminderen om een stabiele woonsituatie te bewerkstelligen.
Hier is wat u zelf kunt doen
De mogelijkheden voor zelfhulp tijdens een manische episode zijn zeer minimaal. Aangezien het klinische beeld van manie een gebrek aan inzicht in de ziekte omvat, ontbreekt het de patiënt aan het noodzakelijke bewustzijn van de ziekte en de optredende symptomen ervan. Waarschijnlijker is een gedrag dat lijkt op grootheidswaanzin en arrogantie jegens andere mensen of het leven. De getroffen persoon heeft het gevoel onsterfelijk en foutloos te zijn. Zelfs de waarschuwingen van mensen met wie er een zeer goede vertrouwensrelatie is, worden genegeerd of als dwaas afgedaan. Echter, in gezond en goed weerspiegeld volksgezondheid fasen kan de patiënt enkele voorzorgsmaatregelen nemen. Deze omvatten medische zorg en financiële regelingen. Voorzorgsmaatregelen tegen een andere manische episode kunnen worden genomen met een therapeut, naaste familieleden en een wettelijke voogd. Tijdens een manie wordt de getroffen persoon als juridisch onbekwaam beschouwd. Dit leidt er vaak toe dat er al juridische voorzorgsmaatregelen worden genomen na een eerste manische episode. Daarnaast is het handig als mensen in de directe sociale omgeving voldoende worden geïnformeerd over de ziekte en de gevolgen ervan. In geval van nood is een kaart of paspoort met contactgegevens van mensen die kunnen helpen, die gemakkelijk door derden kunnen worden ingezien, handig. Op deze manier kan bij een sterk euforische bui op elk moment een verzorger worden gebeld.
