Hypofysitis komt zelden voor ontsteking van de hypofyse Verschillende vormen van hypofyse ontsteking zijn bekend, maar niet alle fysiologische en immunologische relaties zijn opgehelderd, vooral bij lymfatische hypofyse-ontsteking, die waarschijnlijk het gevolg is van een auto-immuunrespons van het lichaam. Naarmate het vordert, hypofyse ontsteking leidt tot progressief verlies van hypofysefunctie, inclusief alle bijbehorende symptomen.
Wat is hypofysitis?
Hypofysitis, die zelden wordt gezien, verwijst naar ontstekingsprocessen in de hypofyse - ook bekend als de hypofyse. Deze zijn onderverdeeld in primaire en secundaire vormen:
- De oorzaken van primaire hypofyse-ontsteking zijn te wijten aan fysiologische processen in de endocriene klier zelf. Bekende manifestaties zijn granulomateuze hypofysitis of lymfocytische hypofysitis.
- Secundaire hypofysitis is te wijten aan ziekten van omliggende weefselstructuren. Typerend voor granulomateuze hypofysitis zijn de zogenaamde granulomen, kleine opeenhopingen van Langerhans-reuzencellen en epithelioïde cellen en lymfocyten.
De reuzencellen en epitheloïde cellen van Langerhans ontstaan uit fusies en fusies van bepaalde macrofagen die in het weefsel zijn verspreid, met epitheloïde cellen die bestaan uit gespecialiseerde epitheelcellen die in staat zijn tot fagocytose. De gefuseerde cellen van de granulomen zijn meestal niet meer in staat tot fagocytose. Lymfocytische hypofysitis wordt gekenmerkt door immigratie van lymfocyten en plasmacellen en fibreuze hermodellering van het parenchymweefsel. Een exacte differentiatie van hypofyse-adenitis van andere ziekten, zoals goedaardig hypofyse-adenoom, dat de voorkwab van de hypofyse (adenohypofyse).
Oorzaken
Niet alleen verschillen lymfocytische of granulomateuze hypofyse-ontsteking in termen van hun fysiologische manifestaties, maar de twee ziekten, die van elkaar kunnen worden onderscheiden, zijn te wijten aan verschillende veroorzakers. Granulomateuze ontsteking van de hypofyse komt grotendeels overeen met het klassieke beeld van ontsteking in weefsel. De ziekte wordt meestal veroorzaakt door een bacteriële of virale infectie, die meestal als secundaire infectie in de hypofyse optreedt. Geïsoleerde infecties van de hypofyse die een ontsteking veroorzaken, zijn uiterst zeldzaam. Ontsteking van de wiggenholten, die deel uitmaken van de neusbijholten, heeft enige betekenis voor een primaire infectie die zich naar de hypofyse kan verspreiden vanwege de nabijheid ervan. De oorzaken die leiden tot lymfatische hypofyse-ontsteking, dwz de factoren die de verhoogde immigratie van lymfocyten worden (nog) niet voldoende begrepen. Waarschijnlijk is het een auto-immuunreactie van het lichaam, zodat lymfatische hypofysitis tot de autoimmuunziekten.
Symptomen, klachten en tekenen
De hypofyse fungeert als een controle- en regelgevend centrum voor een verscheidenheid aan hormonen Het grijpt op een controlerende manier in door glandotroop af te scheiden hormonen (controle hormonen). Afhankelijk van het type ontsteking en afhankelijk van de focus van de ontsteking, die zich in een van de drie delen van de hypofyse kan bevinden, verschillende glandotrope of niet-glandotrope hormonen worden beïnvloed, rechtstreeks van invloed op de circulatie of het direct regelen van de activiteit van het doelorgaan. Hypofyse-ontsteking wordt meestal geassocieerd met een verminderde hormoonproductie met resulterende symptomen en ongemak. Bij goedaardige neoplasie in de vorm van adenoom treedt meestal overproductie van hormonen op door de autonoom uitscheidende cellen van het adenoom. De meest opvallende eerste symptomen van hypofyse-ontsteking zijn meestal hoofdpijn en visuele stoornissen, die zich zelfs als dubbel zien kunnen voordoen. Ontsteking van de voorkwab van de hypofyse (HVL) veroorzaakt meestal een gedeeltelijke insufficiëntie van de HVL. Bovendien toont beeldvorming een verdikte hypofyse-steel (infundibulum), waardoor de klier rechtstreeks is verbonden met de hypothalamus.
Diagnose en ziekteprogressie
Wanneer de aanwezigheid van hypofyse-ontsteking wordt vermoed vanwege algemene symptomen zoals aanhoudend hoofdpijn en visuele stoornissen die niet kunnen worden toegeschreven aan een organische of andere oorzaak, beeldvormingstechnieken zoals thin-slice MRI helpen bij het identificeren van afwijkingen in de hypofyse of verdikking van de hypofyse-steel, waardoor de diagnose van hypofyse-ontsteking wordt bevestigd of afgewezen. Een ander diagnostisch hulpmiddel is het onderzoek van het lumbale vocht en het hersenvocht voor bepaalde cellen. Er kan echter alleen een "eenzijdige" diagnose worden gesteld na onderzoek van de liquor. Als bepaalde cellen in het liquor aanwezig zijn, is hypofysitis vrijwel zeker aanwezig. Omgekeerd sluit een negatief resultaat niet uit dat er een ontsteking van de hypofyse aanwezig is. Het is ook belangrijk om een differentiële diagnose met betrekking tot hypofyse-adenoom, omdat de behandeling van de twee verschillende ziekten ook verschillend is. Het verloop van de ziekte is sterk afhankelijk van de oorzakelijke factoren, zodat een licht tot ernstig beloop kan ontstaan, hetgeen passend vereist therapie.
Complicaties
Door hypofysitis ervaart de patiënt verschillende aandoeningen die optreden als gevolg van een onjuist en onevenwichtig hormoon evenwicht Deze klachten hebben niet alleen een sterk negatief effect op het fysieke, maar ook op het psychische voorwaarde van de patiënt en verminderen de kwaliteit van leven enorm. In veel gevallen zijn er aan het begin van de ziekte klachten over de ogen en hoofdpijn Patiënten lijden aan visuele stoornissen en dubbel zien, en het is niet ongebruikelijk dat zogenaamd sluierzicht optreedt. Deze klachten kunnen leiden naar concentratie moeilijkheden en coördinatie problemen in het dagelijks leven. Veel activiteiten worden in veel gevallen beperkt door de oogklachten en kunnen niet meer zonder meer worden uitgevoerd. In de meeste gevallen vindt de behandeling van hypofysitis plaats met behulp van medicatie en leidt dit tot een positief verloop van de ziekte. In ernstige gevallen kan bestraling van het getroffen gebied ook nodig zijn. Complicaties treden meestal niet op en de levensverwachting van de patiënt wordt niet beïnvloed door hypofysitis. Het is niet ongebruikelijk voor hypofysitis leiden naar Depressie of verder van streek, wat ook medisch kan worden behandeld.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij symptomen zoals hoofdpijn en visuele stoornissen worden opgemerkt die niet door een andere oorzaak worden veroorzaakt, dient een arts te worden geraadpleegd. Hypofyseontsteking verloopt meestal traag en veroorzaakt steeds ernstiger symptomen naarmate de ziekte voortschrijdt. Om complicaties en gevolgen op de lange termijn te voorkomen, moet een arts worden geraadpleegd bij de eerste tekenen van ziekte. Dit geldt vooral voor klachten die niet op een organische oorzaak berusten. Hypofyse-ontsteking treedt meestal op in combinatie met een bacteriële of virale infectie. auto-immuunziekten zijn ook denkbare triggers en moeten absoluut worden uitgesloten als oorzaak als de genoemde symptomen optreden. Personen die aan vergevorderde hypofysitis lijden, zouden dit moeten doen praten naar hun arts als ze ongebruikelijke symptomen ervaren. Over het algemeen moet de behandeling nauwlettend worden gevolgd, zodat bij eventuele complicaties snel actie kan worden ondernomen. Het juiste aanspreekpunt is de huisarts, die de eerste diagnose stelt en vervolgens de patiënt doorverwijst naar een neuroloog.
Behandeling en therapie
Behandeling van hypofyse-ontsteking heeft tot doel de focus (s) van de ontsteking te elimineren en de mogelijk gezwollen hypofyse terug te brengen tot zijn normale toestand. volume om de druk te verminderen die de endocriene klier uitoefent op de omliggende zenuwknopen en zenuwen Daarom omvat de behandeling meestal steroïden therapie, wat betekent dat corticosteroïden eerst in relatief hoge doses worden gebruikt. Als steroid therapie niet de gewenste resultaten oplevert of als herhaling duidelijk is, kunnen invasieve therapieën worden overwogen om materiaal te verkrijgen voor zorgvuldig histologisch onderzoek en om reeds gestorven materiaal te verwijderen. Bestraling van de inflammatoire focus mag alleen worden overwogen als de hierboven beschreven standaardtherapieën falen.
het voorkomen
preventieve maatregelen het voorkomen van hypofyse-ontsteking kan alleen indirect zijn, omdat directe preventieve maatregelen of medicatie niet denkbaar zijn. De beste indirecte bescherming is het versterken van de immuunsysteem Op deze manier facultatief pathogeen kiemen krijgen geen kans en ziekteverwekkende ziektekiemen uit de immuunsysteem worden ook erkend en met succes geëlimineerd. De immuunsysteem wordt op de best mogelijke manier versterkt door regelmatige lichaamsbeweging, a dieet dat omvat ook natuurlijk achtergelaten voedsel en door spanning fasen afgewisseld met fasen van ontspanning.
Nazorg
Behandeling van hypofysitis wordt gevolgd door een periode van nazorg, die herhaling van zwelling helpt voorkomen. Vervolgbehandelingen hangen dus nauw samen met preventie. De ziekte kan echter niet direct worden voorkomen, maar alleen indirect maatregelen Deze zijn voornamelijk gericht op het verbeteren van het immuunsysteem van de getroffenen. Dit verkleint de kans op het gevaarlijke kiemen terugkomen. Tegelijkertijd slaagt het immuunsysteem erin de ziekteverwekker op te sporen en te elimineren kiemen op tijd. Om het immuunsysteem te versterken, moeten patiënten regelmatig actief zijn in de sport en gezond en evenwichtig eten dieet De focus van de dieet is op natuurlijk voedsel. Voor een volksgezondheid-bewuste levensstijl, het is belangrijk dat patiënten niet langdurig worden blootgesteld aan spanning Optimaal, periodes van spanning afwisselen met periodes van ontspanning Dit heeft niet alleen een positief effect op het lichaam, maar ook op de psyche. De eigenlijke therapie gaat over het elimineren van de focus van ontstekingen. Daaropvolgende aanpassingen in het dagelijks leven stellen de getroffenen in staat hun verdediging te vergroten. Voor verder herstel moet nazorg ook gericht zijn op psychisch welzijn.
Hier is wat u zelf kunt doen
Behandeling van hypofyse-ontsteking is altijd gericht op het elimineren van de focus (s) van ontsteking in de hypofyse. Meestal bestaat medicamenteuze behandeling uit steroïdtherapie met corticosteroïden. Een gedragsaanpassing in het dagelijks leven is gebaseerd op de symptomen die optreden, die heel verschillend kunnen zijn, omdat de hypofyse als controlecentrum van een groot aantal hormonen niet alleen orgaanfuncties beïnvloedt, maar ook een sterke invloed uitoefent op de psychologische welzijn. De symptomen van beginnende hypofyse-ontsteking manifesteren zich meestal in niet-specifieke hoofdpijn en visuele stoornissen, die zich kunnen uiten in dubbele beelden. Symptomatisch is ook het zogenaamde sluierzicht, dat doet denken aan cataract, maar niet wordt veroorzaakt door lensdekking. Bij het gedrag in het dagelijks leven moet rekening worden gehouden met de mogelijke visuele stoornissen, die kunnen leiden op gevaarlijke situaties bij het uitvoeren van bepaalde activiteiten zoals deelname aan het wegverkeer als bestuurder van een voertuig. Zelfhulp maatregelen kan nuttig zijn bij een medisch voorgeschreven medicamenteuze behandeling. Mogelijke zelfhulpmaatregelen bestaan voornamelijk uit het versterken van het immuunsysteem, zodat het een beslissende invloed kan hebben op het beheersen van de mogelijke ontstekingsprocessen in de hypofyse en het verdere verloop van de ziekte positief kan beïnvloeden. Het immuunsysteem kan worden versterkt door een gevarieerde voeding met voornamelijk natuurlijke voedingsmiddelen zoals groenten en fruit, door effectief te gebruiken ontspanning technieken, en door regelmatige lichaamsbeweging.
