Diagnose
Naast Röntgenstraal en ultrageluid, duodenoscopie van de twaalfvingerige darm en andere delen van de darm is ook een geschikte onderzoeksmethode. Bij duodenoscopie, zoals in gastroscopiewordt een dunne buis met een camera door de slokdarm ingebracht en maag in de twaalfvingerige darm, waardoor het slijmvlies vervolgens kan worden onderzocht op een scherm. Met behulp van een klein instrument dat aan de buis is bevestigd, kunnen tijdens een duodenoscopie monsters worden genomen uit de darmwand, mocht de onderzoeker verdachte gebieden op het oppervlak ontdekken slijmvlies (= biopsie).
Als een patiënt aan de ziekte lijdt, wordt dit indrukwekkend aangegeven door een zwelling van de slijmvlies van de bovenste laag van de darmwand of de aanwezigheid van maagslijmvliescellen in de twaalfvingerige darm. Bijzonder ernstige vormen van ontsteking zijn te herkennen aan een verdunning (= atrofie) van het slijmvlies. Een pepticus zweer kan worden herkend als een scherp gedefinieerde ontsteking.
In combinatie met een dun ultrageluid apparaat kan de darmwand dan ook echografisch worden onderzocht. Indien gewenst kan het volledige onderzoek worden uitgevoerd terwijl de patiënt wakker of oppervlakkig is anesthesie. De therapie van een ontsteking van de twaalfvingerige darm bestaat voornamelijk uit het behandelen van de onderliggende oorzaak.
In geval van ontsteking tijdens de behandeling van pijnstillers, moeten deze onmiddellijk worden vervangen door alternatieve preparaten die het slijmvlies niet irriteren. Als de oorzaak een infectie is met Helicobacter pylori, zal de ontsteking niet verdwijnen zonder behandeling. In dit geval bestaat de therapie uit de indirecte behandeling van de ontsteking door de kolonisatie met te stoppen Helicobacter pylori.
Deze therapie wordt uitroeiing genoemd en duurt gewoonlijk ongeveer 7-10 dagen. Gedurende deze tijd a maagzuur blocker (meestal een zogenaamde protonpompremmer) moet samen worden ingenomen met een combinatie van 2 antibiotica (Meestal amoxicillineclaritromycine of metronidazol). Na deze tijd wordt de kiem in de meeste gevallen met succes bestreden en wordt het slijmvlies van de maag en twaalfvingerige darm kunnen herstellen van de ontsteking.
Bij alle andere ontstekingen kan het vaak helpen om de aanmaak ervan te verminderen maagzuur, omdat het zoutzuur geproduceerd in de maag kan ook enorme schade aanrichten aan het gevoelige slijmvlies van de twaalfvingerige darm. Minder zoutzuur uit de maag veroorzaakt daardoor minder schade in de twaalfvingerige darm. De vermindering van maagzuur productie is in milde gevallen voldoende mogelijk door een gezonde levensstijl met licht verteerbare, magere, milde hele voedingsmiddelen.
Voedsel dat moeilijk verteerbaar is en veel vet bevat, blijft heel lang in de maag en leidt tot veel meer maagzuurproductie dan lichte producten die snel kunnen worden verteerd in de rest van de maag. spijsverteringskanaal. Het wordt aanbevolen om meerdere kleine in plaats van een paar grote maaltijden te eten. Als deze maatregelen niet voldoende zijn, zijn er ook medicijnen die de productie van maagzuur chemisch reguleren.
Afgezien van lichtere bereidingen zoals de zogenaamde maagzuurremmers (= “Tegen zuur”), spelen de bovengenoemde protonpompremmers hier een prominente rol als meest effectieve maagzuurremmers. Er is ook ondersteuning op het gebied van natuurlijke remedies voor de behandeling van ontstekingen in de twaalfvingerige darm. Mosterdzaadkorrels, evenals breed weegbree-sap gemengd met honing of ook mengsels van aloë met suikerwater en witte wijn zijn hier geschikt.
Zoals hierboven al beschreven, kolonisatie met de bacterie Helicobacter pylori is vaak verantwoordelijk voor duodenitis. Als dit het geval is, is er vaak een medicamenteuze behandeling nodig om de bacterie te elimineren. Men spreekt van een uitroeiingstherapie. Hier wordt meestal een combinatie van drie actieve ingrediënten gebruikt.
Dit zijn de zuurpompremmer omeprazol en twee antibiotica. Dit zijn ofwel Clarithromycin en Metronidazol of Clarithromycin and Amoxicilline. Pijnstillers uit de groep van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen moeten worden vermeden in geval van duodenitis.
Ze zijn vaak de trigger van de ziekte en leiden vaak tot een verergering van een reeds bestaande ontsteking. Ibuprofen en Diclofenac behoren tot deze groep medicijnen. Diclofenac in de vorm van een zalf (bv. Voltaren®) wordt niet aangetast, aangezien de stof niet in het lichaam wordt opgenomen.
In het geval van duodenitis zijn de belangrijkste maatregelen ter verlichting van de symptomen a dieet dat is gemakkelijk voor de maag en het vermijden van alcoholgebruik, nicotine en koffie. Warme, zachte theesoorten zoals kamille thee of pepermunt thee kan verlichting bieden. Er zijn geen specifieke huismiddeltjes voor de behandeling van duodenitis.
In het geval van ontsteking van het slijmvlies van de twaalfvingerige darm geldt hetzelfde voor de aanbevolen dieet zoals in het geval van ontsteking van het maagslijmvlies (gastritis): verteerbaar voedsel moet zoveel mogelijk worden gegeten. Vermijd vette en pittige gerechten. Alcohol moet ook worden vermeden in aanwezigheid van duodenitis, omdat dit kan leiden tot extra irritatie van het slijmvlies. Hetzelfde geldt voor koffie en nicotine.
