Diagnose
Om de juiste diagnose te kunnen stellen, hoeven veel artsen alleen maar te praten met de arts-patiëntrelatie, ook wel anamnese genoemd. Het is belangrijk dat de patiënt beschrijft wanneer de pijn treedt op. Er zijn bijvoorbeeld patiënten bij wie de pijn, geactiveerd door de peroneale pees syndroom, treedt alleen op onder stress, terwijl anderen het ervaren als ze te lang niet aan sport hebben gedaan.
Op basis van het gesprek kan de arts al eerste belangrijke diagnoses verzamelen en vervolgens aanvullend onderzoek doen. De volgende stap is de inspectie, waarbij de arts naar de patiënt kijkt en zo kan bepalen of anatomische afwijkingen, zoals een bowleg (varus), aanwezig zijn en zo de peroneale pees syndroom. Bovendien kan de arts een gang met brede benen opmerken, a holle voet of een verkeerde voetpositie.
Een van de belangrijkste methoden om te bepalen peroneale peesontsteking is duplex-echografie. Dit is een bijzondere ultrageluid onderzoek waarin de schepen worden onderzocht. Een ontstoken pees heeft veel vasculaire inserties, terwijl een gezonde pees vaatvrij is.
Dit is duidelijk te zien met behulp van duplex ultrageluid en zo kan de mate van ontsteking worden bepaald. Een Röntgenstraal onderzoek kan ook helpen om een diagnose te stellen, maar het vertoont vooral botonregelmatigheden en is daarom minder geschikt voor het beoordelen van de pezen of de mate van ontsteking. Er zijn verschillende manieren om te behandelen peroneale pees syndroom.
Ten eerste moet de patiënt proberen de belasting van de pees zo laag mogelijk te houden. Dit betekent enerzijds dat de patiënt geen sport mag beoefenen, en anderzijds dat hij of zij geschikt schoeisel moet dragen. Slechts in zeldzame gevallen een spalken van het onderbeen been en enkel is noodzakelijk om te voorkomen dat de pezen at all.
In de meeste gevallen is het echter niet voldoende om de belasting van de pees te verminderen, maar is een aanvullende ontstekingsremmende therapie vereist. Er worden ontstekingsremmende medicijnen gebruikt die vaak een aanvullende hebben pijn-verlichtend effect. Deze omvatten onder meer de niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen, kortweg NSA.
Vaak helpt het de patiënt bovendien als hij met behulp van een fysiotherapeut oefeningen kan doen die de pees versterken, maar er tegelijkertijd niet te zwaar op belasten. Daarnaast kan de fysiotherapeut een verkeerde houding of gang corrigeren en zo een herhaling van het peroneale pees syndroom voorkomen. Desalniettemin is het mogelijk dat patiënten gedurende een langere periode niet in staat zijn om verschillende bewegingen uit te voeren, vooral als ze de onderste been spieren.
Als een patiënt lijdt aan een bijzonder hoge voetboog, die op zijn beurt het peroneale pees syndroom veroorzaakt, kunnen speciaal gemaakte medische inlegzolen helpen. Daarnaast zijn er enkele huismiddeltjes die de pijn en ook de zwelling door ontsteking kunnen verminderen. Aan de ene kant is het voor de meeste patiënten goed als ze koele kompressen op het getroffen gebied aanbrengen.
Coole kwarkkompressen kunnen ook helpen, omdat ze ook een pijnverlichtende werking hebben. Aardappelwikkels worden door slechts enkele patiënten als pijnstillend ervaren omdat ze erg warm worden en daarom beter geschikt zijn voor pijn in de rug dan voor pijnverlichting bij het peroneale pees syndroom. In zeldzame gevallen moet een aanvullende chirurgische therapie worden uitgevoerd om de symptomen van het peroneale syndroom te verbeteren.
Als de pees scheurt, is het belangrijk om de resulterende effusies (debridement) te verwijderen en de pees te repareren. In sommige gevallen moet het kanaal waarin de pees loopt ook worden gladgestreken om te voorkomen dat de pees in dit kanaal opnieuw versleten raakt. In de meeste gevallen is een dergelijke chirurgische ingreep echter niet nodig.
Indien een ontsteking van de peroneale pees leidt niet tot uitgesproken schade aan de pees zelf, de ziekte wordt primair conservatief behandeld, dus zonder operatie. Conservatieve therapie omvat het gebruik van ontstekingsremmende en pijnstillende medicatie, steunverbanden en koude kompressen. Maar bovenal moet de aangedane extremiteit worden gespaard.
Hoewel voldoende immobilisatie van de enkel gewricht is essentieel om de progressie van de ziekte te voorkomen, er moet aan worden herinnerd dat langdurige immobilisatie op zijn beurt het genezingsproces kan vertragen en zelfs kan leiden tot verdere schade aan spieren en bottenFysiotherapie kan helpen om ontstekingsprocessen sneller te verminderen door de zieke gematigd te activeren been. Het helpt ook om het verlies van spier- en botweefsel tegen te gaan dat onvermijdelijk optreedt tijdens langdurige immobilisatie. De getroffenen trainen enkel gewricht mag alleen worden gedaan onder toezicht van een ervaren fysiotherapeut.
Schokkende en plotselinge bewegingen, vooral uitglijden en plotselinge richtingsveranderingen, moeten koste wat het kost worden vermeden. Deze zouden de symptomen verergeren en blijvende schade aan de pees kunnen veroorzaken. Als structurele schade aan de pees zelf optreedt tijdens ontsteking van de peroneale peeskan een operatie nodig zijn.
In de regel mag de patiënt zes weken na de operatie niet worden gezien. De arts kan tijdens deze fase en daarna ook fysiotherapie voorschrijven om het genezingsproces te ondersteunen. De zogenaamde Kinesio-Taping is een therapie die aanvullend kan worden toegepast in het kader van conservatieve maatregelen.
Het behandelconcept is gebaseerd op het aanbrengen van zelfklevende, elastische plakstrips op de huid. De water- en luchtdoorlatende pleisters worden gebruikt bij veel orthopedische aandoeningen en kunnen helpen de spieren te ontlasten door de rusttonus te verlagen in geval van ontsteking van de peroneale pees. Sommige technieken zijn bedoeld om zwelling en pijn veroorzaakt door zwelling door irriterende huidreceptoren te verlichten.
Kinesiotapes kunnen worden aangebracht door orthopedisch chirurgen of fysiotherapeuten met een speciale opleiding en worden steeds populairder bij patiënten en therapeuten. De voordelen van de kleurrijke tapes zijn nog niet voldoende wetenschappelijk bewezen. Dit is enerzijds te wijten aan de nieuwheid van de methode en anderzijds aan de moeilijkheid om geschikte studies over het onderwerp uit te voeren.
