Introductie
De nervus vestibularis is de vestibulaire zenuw en maakt deel uit van de vestibulocochlear zenuw. Deze zenuw is de VIII. hersenzenuw.
De vestibulocochleaire zenuw kan in twee delen worden verdeeld, de cochleaire zenuw, dwz de gehoorzenuw, en de vestibulaire zenuw, dwz de vestibulaire zenuw. De functie van de zenuw is om informatie van de organen van evenwicht in het binnenoor aan de hersenen.
Anatomie
De nervus vestibularis vindt zijn oorsprong in het binnenoor in de zogenaamde vestibulaire ganglion. Een ganglion is een verzameling van zenuwcel lichamen. Het baant zich een weg samen met de gehoorzenuw door het binnenoor kanaal (interne gehoorgang) om de achterste fossa te bereiken.
Dit gemeenschappelijke pad wordt ook wel de vestibulocochleaire zenuw genoemd. Het binnendringen van de nervus vestibulocochlearis in de fossa posterior vindt plaats bij een opening, de zogenaamde interne akoestische porus. Vanaf hier kan de zenuw de hersenstam de cerebellaire brughoek, waar het weer wordt opgesplitst in de twee delen van de nervus vestibulocochlearis.
De nervus vestibularis verplaatst zich vervolgens naar zijn hersenzenuwkernen, de "evenwichtskernen" (Nuclei vestibulares) in de romboïde hersenen (rhombencephalon). Er zijn in totaal vier "evenwichtskernen", die verschillende namen hebben, afhankelijk van hun lokalisatie. Er is de nucleus vestibularis superior, de nucleus vestibularis inferior, de nucleus vestibularis medialis en de nucleus vestibularis lateralis.
Vanaf hier wordt informatie die via de vestibulaire zenuw is binnengekomen (zogenaamde afferences), geschakeld en doorgestuurd. De informatie van de evenwichtsorganen wordt doorgegeven aan andere delen van de hersenen en spinal cord. De functie van de vestibulaire zenuw kan worden gecontroleerd door middel van hersenstam responsaudiometrie, ook bekend als BERA (brainstem evoked response audiometry).
Het onderwerp wordt via een koptelefoon blootgesteld aan auditieve prikkels in een geluiddichte kamer. Elektroden bevestigd aan de hoofd normaal gesproken kunnen hersenpotentialen worden afgeleid na de afgifte van de auditieve stimuli, die vervolgens worden weergegeven in de vorm van curven.
