Symptomen
In een peroneale pees syndroom, de ontsteking veroorzaakt pijn in het gebied van de buitenste onder been, die kan uitstralen in de voet. Dit pijn treedt meestal op tijdens of na een belasting, maar kan ook onafhankelijk zijn van belasting. Naast de pijn, is er vaak ook zwelling, die zich voornamelijk in het gebied van de buitenkant bevindt enkel, aangezien dit is waar de pees over de benige structuren van de enkelgewricht en is daarom het meest irritant.
Pijn en zwelling kunnen toenemen als de patiënt de voet naar buiten kantelt, zoals de pezen worden uitgerekt en ervaren dus nog meer wrijving. Sinds de pezen ontspan je weer als de patiënt in rust is, er kan 's morgens bij de eerste belasting van de pezen zogenaamde "aanslagpijn" optreden, aangezien de pezen dan weer worden belast. In zeldzame gevallen kan een peroneale pees syndroom zorgt er ook voor dat de patiënt door de permanente overbelasting en de pijn lichtjes mank gaat lopen met de aangedane zijde en kan geen echt gewicht op de voet leggen.
Dit is vooral het geval in latere stadia, wanneer de patiënt ondanks pijn de pees blijft belasten en de pees niet alleen ontstoken is, maar ook begint te scheuren. Door de zwelling die door de ontsteking wordt veroorzaakt, kan de kuitzenuw geïrriteerd of vernauwd raken, wat vervolgens leidt tot een brandend of tintelend gevoel, en zelden tot sensorische stoornissen in het voetgebied. Omdat de zenuw voornamelijk de buitenkant van de voet voedt, komen deze sensorische stoornissen (gevoeligheidsstoornissen) vooral daar voor. Als het enkel wordt ook beïnvloed door de zwelling, het vasthouden van water (oedeem) of kleine blauwe plekken (hematomen) kunnen in zeldzame gevallen ook voorkomen.
Duur
Ontsteking van de peroneale pees is een zeer langdurige ziekte. Zelfs als de voorgeschreven therapie strikt wordt nageleefd, waaronder sportverbod en immobilisatie, moeten de getroffen personen geduld hebben. Het kan soms weken duren voordat de symptomen afnemen; hoe lang de ontsteking precies duurt, verschilt van patiënt tot patiënt. Zeker is dat hernieuwde blootstelling pas mag optreden na volledig herstel. Anders kan het herstelproces worden verstoord en kan de duur van de ziekte aanzienlijk worden verlengd.
