Synoniemen in bredere zin
Tinea pedis, tinea pedum, voetmycose, voetschimmel, dermatofytinfectie van de voet Spelling: voetschimmel
Symptomen van voetschimmel
Nadat de dermatofyten de bovenste grenslaag (stratum corneum) van de epidermis binnendringen, verspreiden ze zich daar, breken ze de keratine van de huid af en veroorzaken ze een ontsteking, die soms gepaard gaat met verschillende concentrische groeiringen rond het brandpunt van de ontsteking. De ziekteverwekker Trichophyton rubrum veroorzaakt meestal slechts een kleine ontsteking aan de rand van de beschadiging, die in het midden geneest. In het gebied van de voet zijn drie verschillende vormen van voetschimmel (Tinea pedis) te onderscheiden.
Het interdigitale type voetschimmel, Tinea pedis interdigitales, dat meestal te zien is tussen de bijzonder smalle teenruimten van de 3e en 4e of de 4e en 5e teen, is verreweg het meest voorkomende type voetschimmel. Meestal begint de ziekte met het weken (maceratie) van de epidermis. Door de spreiding van de tenen ziet men dan een grijswitte gezwollen huid.
Wanneer deze geweekte lagen losraken of losraken, treden huilwonden (erosies) en diepe scheuren (rhagades) op, vergezeld van roodheid en schilfering. De laterale oppervlakken van de tenen worden vaak aangetast door kleine blaren. De voet van deze atleet kan soms jarenlang onopgemerkt blijven of zich zelfs verspreiden.
Een extra bacteriële infectie van het getroffen gebied veroorzaakt het onaangename geur. Daarnaast kan de blessure ook een instappunt zijn voor een spreiding roos veroorzaakt door bacteriën. Een ander symptoom van de interdigitale schimmel is ernstige jeuk, die vooral ontstaat bij overmatig zweten (hyperhidrose), zoals wanneer rubberen laarzen of sportschoenen gedurende lange tijd worden gedragen.
De tweede vorm van voetschimmel is het squameuze hyperkeratotische type. Het komt ook relatief vaak voor. De ziekte begint met een zeer fijne droge schilfering op een eerder slechts licht ontstoken huid.
In de loop van de ziekte zijn er meestal hart--gevormde, asymmetrische, scherp gedefinieerde en schilferige, te verhoornde delen van de huid (hyperkeratose), wat gepaard kan gaan met scheuren (rhagades). Dit type voetschimmel komt vaker voor aan de randen van de voet, hielen en toppen van de tenen. Maar ook een verspreide (diffuse) schilferende verhoorning van de gehele voetzool, vooral aan één kant, is een manifestatie van het plaveisel-hyperkeratotische type en wordt moccasin-mycose genoemd.
Het komt vooral vaak voor dat de nagels ook worden aangetast, wat bijdraagt aan de diagnose. Het dyhidrosiforme type voetschimmel is een andere mogelijke manifestatie van de ziekte. Vooral in het gebied van de voetboog en aan de randen van de voet verschijnen in de zomer en op zwoele warme dagen licht troebele blaren.
Deze blaren bevatten draadtrekkende inhoud en worden soms aangetroffen op een enigszins rode huid. De blaren barsten niet spontaan, maar drogen uit en vormen schilferige korsten. Symptomen zijn een gevoel van spanning en hevige jeuk.
Als de ziekte gedurende een langere periode aanhoudt, vers en oud huidveranderingen kunnen naast elkaar bestaan. Als er grotere blaren ontstaan, spreekt men van het bulleuze type tinea pedis. Of het dyshidrotische type voetschimmel daadwerkelijk de vorming van zweet verstoort, kon niet volledig worden bewezen, maar het is de meest gebruikte naam.
Naast de klinische diagnose, die kan worden gesteld door jeuk, rode en schilferende, soms zelfs stinkende huidgebieden, is laboratoriumdiagnostiek onmisbaar om voetschimmel te detecteren. De mycologische diagnostiek is vooral gebaseerd op de detectie van schimmels in het huidmateriaal. Het monstermateriaal wordt van de rand van de geschubde kudde genomen met behulp van een scalpel, inclusief huidschubben evenals blisterhoezen.
Een positief natuurlijk preparaat, voor de detectie van levende pathogenen onder de microscoop, wordt als overtuigend beschouwd. Om aanpak te verwijderen kiemen uit de omgeving wordt de bemonsteringsplaats vooraf met alcohol afgeveegd. Sinds de behandeling van voetschimmel ziekte is vaak gebaseerd op een klinische diagnose, die onjuist kan zijn, een pathogeenbepaling moet in het laboratorium worden uitgevoerd met behulp van een schimmelcultuur, dwz het kweken van de schimmel op een kweekmedium, vóór de behandeling.
Als de patiënt al met zelfmedicatie is begonnen, moet een pauze van twee weken worden genomen voordat de ziekteverwekker wordt gedetecteerd. Als u voetschimmel heeft, moet in elk geval een arts worden geraadpleegd. Enerzijds om de diagnose te stellen en andere ziekten met gelijkaardige symptomen uit te sluiten, anderzijds om een geschikte therapie te starten. Hoewel huismiddeltjes ook effectief kunnen zijn tegen voetschimmel, mag deze therapie alleen als aanvullende therapie worden gebruikt, omdat het effect veel minder is dan dat van de medisch voorgeschreven medicatie.
Als de voet van de atleet niet effectief wordt behandeld, kan dit ertoe leiden dat de schimmel zich over andere delen van de voet of zelfs naar de andere voet verspreidt. Ook nagel schimmel kan zich dan ontwikkelen. De arts schrijft een antimycoticum voor om de voet van de atleet te behandelen.
Antimycotica zijn medicijnen die specifiek schimmels bestrijden. Als de schimmelziekte nog niet erg vergevorderd is, volstaat het om een antimycoticum te gebruiken voor uitwendige toepassing, dat lokaal op de aangetaste gebieden wordt aangebracht. Hier zijn er crèmes, gels, oplossingen, sprays, zalven of poeders.
Bij een zeer sterke voetschimmel kan ook een zogenaamde systemische therapie nodig zijn. Dit betekent dat er een antimycoticum wordt aangebracht dat van binnenuit werkt, dwz het moet in de vorm van een tablet worden ingenomen. Als de getroffen gebieden bovendien worden gekoloniseerd door bacteriën, die zich uit in sterke voetgeur, moet ook een antibioticum worden ingenomen.
De medicijnen tegen schimmel moeten regelmatig worden ingenomen. Het is ook belangrijk dat ze gedurende een lange periode worden ingenomen, zelfs nadat de symptomen zijn verdwenen, zodat de schimmel volledig wordt gedood. Een behandeling duurt doorgaans twee tot vier weken.
Huismiddeltjes die helpen tegen voetschimmel zijn onder meer tea tree olie, appelazijn, knoflook wrijven, lavendel olie. Voorzichtigheid is geboden bij het gebruik cider azijnechter, aangezien voetschimmel vaak scheurtjes in de huid veroorzaakt. Ook zou de ochtend-medium jet-urine een genezende werking hebben.
Voetschimmel kan ook worden veroorzaakt door een darmaandoening. In dat geval is een darmrevalidatie aangewezen.
