De verkalkte nier

Wat is een verkalkte nier?

Verkalkt nier (ook bekend als nefrocalcinose) beschrijft een ziektebeeld waarin toegenomen calcium wordt afgezet in de nieren. De oorzaken kunnen heel verschillend zijn, maar zijn meestal gebaseerd op een stofwisselingsstoornis. De gevolgen variëren van nier disfunctie om te voltooien nierfalen.

Af en toe echter een verkalkt nier verwijst ook naar verkalking van de nier slagader, dwz het vat dat de nier van stroom voorziet bloed. In dit geval kan ook de nierfunctie verminderd zijn. De oorzaken van de ziekte zijn echter waarschijnlijker hart- en vaatziekten, dwz verkalking en vetophopingen in de schepen.

De oorzaken van een verkalkte nier

De oorzaken van een verkalkte nier zijn meestal een verstoorde nier calcium metabolisme. Zo kan een verhoogde opname in de darm tot meer leiden calcium afzettingen in de nier. De botstofwisseling kan ook meer calcium produceren dan normaal en dus leiden tot een ophoping van calcium.

In de meeste gevallen is ook een reeds bestaande beperking van de nierfunctie betrokken bij het ontstaan ​​van de ziekte. Door de verminderde nierfunctie wordt calcium niet meer voldoende uitgescheiden, maar hoopt het zich op in de nier. Dit verslechtert op zijn beurt de nierfunctie, wat kan leiden tot een vicieuze cirkel.

De afzettingen kunnen ook optreden als onderdeel van andere ziekten zoals stapelingsziekten of tumor ziekten. Dit verandert de manier waarop het lichaam calcium verwerkt, wat kan leiden tot kalkaanslag. Daarnaast kunnen aangeboren nieraandoeningen ook leiden tot een beperking van de nierfunctie, die al voor de geboorte kan optreden.

Als gevolg hiervan treden al bij kinderen calcificaties van de nier op. Verkalkingen van de nier kunnen ook voorkomen in de vorm van nierstenen, in welk geval de verkalking zich op een gegeven moment ophoopt en een steen vormt in het nierweefsel. Nierstenen zijn de ophoping van kalkaanslag op een specifieke locatie waardoor er zogenaamde concrementen ontstaan.

De reden hiervoor is vaak te weinig drinken in combinatie met een dieet rijk aan oxalaat (bijvoorbeeld in spinazie). Recidiverende urineweginfecties, waarvan sommige tot aan de nieren reiken, bevorderen ook de ontwikkeling van nierstenen. Als er stofwisselingsziekten optreden die de uitscheiding van calcium in de urine verhogen of als deze uitscheiding verstoord is, hoopt zich veel calcium op in de nieren.

Dit kan ook leiden tot de vorming van nierstenen. Nierstenen komen ook vaker voor in gezinnen, daarom wordt aangenomen dat er een genetische component van de ziekte is. In de meeste gevallen vallen de stenen aanvankelijk niet op.

Symptomen treden pas op als de steen loslaat en vast komt te zitten in de urineleider of wanneer het de entree naar de urinewegen in de nierbekken. Het resultaat is koliek pijn, soms treedt een zogenaamde hematurie op, waarbij bloed cellen komen in de urine terecht en de urine wordt rood. De ziekte kan het beste worden vastgesteld door ultrageluid.

Daar vallen de stenen op als verhelderend in het nierweefsel. Nierstenen kunnen ook worden gedetecteerd in andere beeldvormende technieken, zoals röntgenfoto's of CT. De therapie bestaat uit het verwijderen van de nierstenen.

Dit kan door middel van een operatie of schokken golftherapie. Vervolgens moeten getroffen personen ervoor zorgen dat ze voldoende hoeveelheden water drinken. Er zijn ook medicijnen die de calciumuitscheiding verbeteren, waardoor er minder calcium in het nierweefsel achterblijft.