Bij bovenste radiale verlamming treedt parese op als gevolg van beschadiging of irritatie van de radiale zenuw Dit ontwikkelt zich meestal nabij de oksel. Bovenste radiale zenuw verlamming wordt geassocieerd met verschillende symptomen voor de getroffen persoon.
Wat is bovenste radiale verlamming?
Bovenste radiale verlamming is het gevolg van schade aan de radiale zenuw en manifesteert zich in een aantal symptomen. In sommige gevallen verdwijnen de symptomen na verloop van tijd vanzelf. Anders is therapeutische interventie noodzakelijk, omdat verlamming van de bovenste radiale zenuw de getroffen patiënten in hun dagelijks leven aanzienlijk beperkt. Gewoonlijk komt de bovenste radiale verlamming slechts in één arm voor.
Oorzaken
De oorzaken die verantwoordelijk zijn voor de ontwikkeling van bovenste radiale parese zijn divers en kunnen sterk verschillen van patiënt tot patiënt. In wezen treedt echter bovenste radiale verlamming op door de corresponderende zenuw te beschadigen of te irriteren. De soorten schade en hun oorzaken variëren aanzienlijk. Bovenste radiale verlamming is echter in toenemende mate het gevolg van bepaalde factoren. Bij tal van patiënten is verlamming van de bovenste radiale zenuw in het okselgebied het gevolg krukken, bijvoorbeeld. In dit specifieke geval zijn dit meestal wandelen AIDS die de onderarmen ondersteunen. Als de parese wordt veroorzaakt door deze factor, wordt de verlamming van de bovenste radialis soms in de volksmond krukverlamming genoemd. Daarnaast zijn er echter een aantal andere mogelijke oorzaken die soms een bovenste radiale parese veroorzaken. Parese ontwikkelt zich bijvoorbeeld bij sommige personen die een gipsverband hebben aangebracht op het overeenkomstige deel van de arm. Als het verband te strak is, kan dit in sommige gevallen de radiale zenuw beschadigen. Als gevolg hiervan ontwikkelt zich bij sommige patiënten een bovenste radiale verlamming. Trauma resulteert soms ook in parese van de superieure radiale zenuw. Bijvoorbeeld een breuk in de hoofd van de opperarmbeen vertegenwoordigt zo'n trauma.
Symptomen, klachten en tekenen
In verband met verlamming van de bovenste radialis, lijden getroffen personen aan een verscheidenheid aan symptomen. Ten eerste is er parese van een specifieke spier, de triceps brachii-spier genaamd. Hierdoor is extensie van de onderarm niet meer mogelijk. Daarnaast zijn er beperkingen in de mobiliteit van verschillende andere gebieden. Radiale verlenging van de pols is nu alleen nog met moeite mogelijk op de aangedane arm. Bovendien beide ontvoering en verlenging van de ellepijp zijn aangetast. Er doen zich ook problemen voor bij wat bekend staat als supinatie Dit komt doordat bepaalde spieren worden aangetast door de verlamming, bijvoorbeeld de supinatorspier. Andere kenmerkende symptomen in de context van een verlamming van de bovenste radialis zijn bijvoorbeeld een hand laten vallen of zogenaamde dropfingers. Deze termen beschrijven het onvermogen om het pols en gewrichten van de vingers. Bovendien kunnen de getroffen personen hun vuist niet meer volledig sluiten. Als de onderarm in de middenstand staat, is flexie slechts in beperkte mate mogelijk. Dit komt omdat de brachioradialis-spier ook wordt beïnvloed door de verlamming. Bovendien verminderde tricepspees en periostale radius reflexen worden gezien bij verlamming van de bovenste radialis. Gevoeligheidsstoornissen resulteren in bepaalde delen van de boven- en onderarm. Deze klachten komen namelijk veel voor zenuwen falen, inclusief de laterale cutaneus brachii zenuw en een deel van de radiale zenuw. Als de verlamming van de superieure radiale zenuw uiterlijk na een bepaalde tijd niet verdwijnt, ontwikkelt zich atrofie van sommige spiergroepen.
Diagnose en verloop van de ziekte
Patiënten met de belangrijkste symptomen van bovenste radiale parese wordt sterk aangeraden om een arts te informeren over hun klachten. Tijdens de anamnese informeert de behandelende arts naar de symptomen en bespreekt hij mogelijke oorzaken die tot de bovenste radiale parese hebben geleid. Na het patiëntgesprek worden klinische onderzoeksprocedures gebruikt. Hier controleert de arts of de zieke persoon in staat is verschillende delen van de arm, hand en vingers te strekken en te buigen. De aanwezigheid van specifiek reflexen indicatief voor verlamming van de bovenste radialis wordt ook getest differentiële diagnose, is het van bijzonder belang om een onderscheid te maken tussen de bovenste radiale verlamming en de onderste radiale verlamming. Electroneurografie wordt gebruikt om de diagnose van bovenste radiale verlamming te bevestigen. Dit geeft de arts ook belangrijke informatie over de lokalisatie van de zenuwbeschadiging.
Complicaties
Bij deze ziekte lijdt de getroffen persoon aan verlamming. Het heeft een zeer negatief effect op de kwaliteit van leven, en dat kan ook leiden tot aanzienlijke bewegingsbeperkingen en dus ook in het dagelijkse leven van de patiënt. Dus voor de meeste patiënten stretching de arm is niet meer zonder meer mogelijk. Pijn kan ook voorkomen, dat zich in veel gevallen van de arm naar de vingers verspreidt. Ook met deze verlamming is het sluiten van de vuist niet meer mogelijk, waardoor patiënten in veel gevallen in hun dagelijks leven afhankelijk zijn van de hulp van andere mensen. Bovendien leidt de ziekte tot verstoringen van de gevoeligheid en een vals gevoel van temperatuur. Spieren worden ook afgebroken, omdat ze niet langer actief worden gebruikt. In sommige gevallen kan deze verlamming ook leiden naar Depressie of andere psychologische beperkingen. Vooral jongeren hebben last van deze symptomen. Meestal is voor deze verlamming geen directe behandeling nodig. Met behulp van voldoende rust en herstel kan de zenuw herstellen waardoor de klachten verdwijnen. In het geval van een bot breuk, is chirurgische ingreep noodzakelijk. In dit geval zijn er meestal geen complicaties.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bewegingsbeperkingen moeten altijd door een arts worden opgehelderd. Als de arm niet meer zoals gewoonlijk kan worden bewogen, is een bezoek aan de dokter noodzakelijk. Spierongemakken, fysieke beperkingen sterkte of sensorische stoornissen moeten worden onderzocht en behandeld. Als de grijpfunctie niet meer zoals gewoonlijk kan worden uitgevoerd, als er gevoelloosheid op de huid of als de getroffen persoon lijdt aan overgevoeligheid voor waargenomen prikkels, moet een arts worden geraadpleegd. Als er sprake is van verlamming, verlies van welzijn, algemene malaise of een gevoel van ziekte, heeft de getroffen persoon hulp nodig. Als niet meer aan de dagelijkse eisen kan worden voldaan of als deelname aan gebruikelijke sportactiviteiten niet mogelijk is, is onderzoek naar de oorzaak aan te raden. Gevoeligheid voor temperatuur is kenmerkend voor bovenste radiale verlamming. Het moet met een arts worden besproken, zodat een behandelplan kan worden opgesteld. Als er extra emotioneel ongemak ontstaat als gevolg van de fysieke beperking, is er ook reden tot bezorgdheid. Als er zijn stemmingswisselingengedragsproblemen of terugtrekking uit het sociale leven, moeten observaties worden besproken met een arts of therapeut. Als de getroffen persoon lijdt aan een depressieve stemming of als er sprake is van een agressieve houding, zijn dit vaak secundaire symptomen van een lichamelijke aandoening. Een arts moet worden geraadpleegd zodra de afwijkingen gedurende een langere periode aanhouden of toenemen.
Behandeling en therapie
In verband met bovenste radiale verlamming, de behandeling maatregelen hangt voornamelijk af van de oorzaak van de parese. Als de bovenste radiale verlamming het gevolg is van te lange blootstelling aan druk, is de prognose meestal relatief gunstig. De radiale zenuw herstelt meestal na enige tijd en de bovenste radiale parese verdwijnt vanzelf als de aangedane arm tijdelijk niet wordt belast. Bij zenuwbeschadiging na botbreuken is de situatie anders. In dergelijke gevallen is vaak een chirurgische ingreep nodig. Hierdoor kan de onderbreking in de loop van de zenuw worden gereconstrueerd.
Vooruitzichten en prognose
Over het algemeen is de prognose voor verlamming van de bovenste radiale zenuw gunstig. In veel gevallen kan spontane genezing worden gedocumenteerd. Dit resulteert in een regressie van de volksgezondheid onregelmatigheden die zich hebben voorgedaan. Dit is vaak het geval wanneer de getroffen persoon tijdelijk loopt AIDS waarin de onderarmen worden ondersteund. Zodra het wandelen AIDS niet meer worden gebruikt, nemen de verlammingsverschijnselen af. Dezelfde ontwikkeling wordt gezien bij patiënten die een gips gips. Wanneer dit wordt verwijderd, treedt er ook volledig herstel van de bovenste radiale verlamming op. Als de cursus moeilijk is, zijn verdere onderzoeken nodig, de verdere ontwikkeling is hier afhankelijk van de huidige oorzaak. In ongunstige omstandigheden is chirurgische ingreep noodzakelijk. Dit is meestal het geval bij patiënten met een bot breuk of schade aan de zenuwstelsel Als de operatie zonder complicaties verloopt, kan ook na genezing van de wond een volledig herstel worden verwacht. In veel gevallen wordt fysiotherapeutische ondersteuning aanbevolen. Hierdoor kan de getroffen persoon bewegingssequenties optimaliseren en deze beter aanpassen aan de huidige mogelijkheden. Dit is vooral handig als in de toekomst hernieuwde schade aan de zenuwbaan moet worden uitgesloten. Om langdurige beperkingen van de bewegingsmogelijkheden en mogelijke nawerkingen te voorkomen, dient altijd samenwerking met een arts plaats te vinden. Op deze manier kunnen de oorzaken volledig worden opgehelderd, zelfs in het geval van spontane genezing.
het voorkomen
Bovenste radiale verlamming is te voorkomen door de arm niet te overbelasten. Dit komt omdat dit de radiale zenuw kan beschadigen.
Nazorg
Afhankelijk of het ziektebeeld spontaan is ontstaan, door invloeden van buitenaf, of na een operatie met reconstructie van de getroffene zenuwen, nazorg is afgestemd op de patiënt. In alle gevallen moeten onjuiste lichaamshoudingen en eenzijdige belasting worden vermeden en, indien nodig, worden gecorrigeerd door fysiotherapie De symptomen kunnen leiden aan aanzienlijke beperkingen, vooral in het dagelijks leven. Getroffen personen moeten niet bang zijn om hulp te vragen aan familie, vrienden of een ingeroepen verpleegkundige. In samenwerking met de arts en de fysiotherapeut ervaart de patiënt tal van hulp maatregelen en kan zo zijn of haar eigen lichaam in toenemende mate verbeteren coördinatie in de loop van nazorg. Lichte sportieve activiteiten ondersteunen het spierstelsel. Door de onbewuste beschermende houding zijn patiënten vaak extra vatbaar voor spierverharding. Medisch toegepaste massages kunnen helpen om de ontstane verhardingen los te maken en tegelijkertijd te bevorderen bloed circulatie in deze regio's. Sommige patiënten vinden gematigde saunasessies (maximaal 80 graden) of een bezoek aan de infraroodcabine juist rustgevend. Een uitgebalanceerd vetarm dieet alsmede een spanning-vrije levensstijl de nazorg positief ondersteunen therapie Tijdens de genezing en ook na verbetering van de symptomen moeten extreme sporten en zwaar dragen worden vermeden. Te lang eenzijdig zitten moet regelmatig worden onderbroken door specifieke losmakende oefeningen. Ook gunstig is een orthopedische matras voor een goede nachtrust.
Wat u zelf kunt doen
Eenzijdige belasting of verkeerde lichaamshoudingen moeten zo snel mogelijk worden vermeden of gecorrigeerd. Als de getroffen persoon in het dagelijks leven hulp nodig heeft om de optimale bewegingspatronen te reguleren, is overleg met een arts of fysiotherapeut aan te raden. Optimalisaties en verbeteringen in coördinatie kan worden uitgewerkt in samenwerking met geschoold personeel. Er moet voor worden gezorgd dat het lichaam grenzen vertoont bij het dragen van tassen of zittend werken, wat als een waarschuwing moet worden opgevat. Regelmatige lichaamsbeweging ondersteunt het spierstelsel. Daarnaast kunnen massages of specifieke losmakende oefeningen helpen om eventuele verharding van de spiervezels los te maken. Voorzichtigheid is geboden om extreme sporten te vermijden. Balancerende bewegingen zijn belangrijk, zodat nee spanningen of er treedt overbelasting op. Zowel de werkplek als de slaaphygiëne moeten worden gecontroleerd en indien nodig geoptimaliseerd. Omdat de verlamming leidt tot een beperking in de uitvoering van dagelijkse taken, is het noodzakelijk om het dagelijks leven te herstructureren. Daarbij moet de steun van mensen uit de nabije omgeving worden opgepakt. Om de levensvreugde en het welzijn te versterken, is het belangrijk dat er vrijetijdsactiviteiten plaatsvinden die de getroffen persoon emotioneel vervullen. Dit voorkomt mogelijk psychologisch of emotioneel spanning Dit voorkomt secundaire ziekten op psychologisch niveau.
