Synoniemen
Ringoor, doosoor, bloemkooloor, bloedoor (bij dieren, vooral gedomesticeerde honden) auriculair hematoom, othematoom
Definitie
De medische term "hematoom" betekent eenvoudigweg blauwe plek. Het voorvoegsel "Ot-" geeft aan dat het om het oor zit. Een othatom of seroma is dus een opeenstapeling van bloed of sereuze vloeistof tussen de kraakbeen of de oorschelp en de kraakbeenhuid (blauwe plek op het oor). Dit kan ook voor u interessant zijn: Hoe een blauwe plek behandelen?
Oorzaken
De oorzaak van een othaematoom (blauwe plek op het oor) wordt beschouwd als afschuifkracht en scherpe buiging van de oorschelp. Hieronder vallen ook stompe slagen op het oor, die mogelijk zijn bij sommige contactsporten, zoals worstelen, boksen, judo, rugby, worstelen, MMA, waterpolo of zelfs met draagtassen. Het barsten van bloed schepen kan een blauwe plek veroorzaken.
Als het letsel gesloten blijft, bloed of sereuze vloeistof kan zich ophopen tussen de kraakbeen en de kraakbeenhuid. De neiging tot resorptie van deze vochtophoping is slecht. Er ontstaat een zwelling die nog enige tijd aanhoudt.
Het hematoom kan op zijn beurt leiden tot een onderbreking van de kraakbeen's voeding door de kraakbeenhuid. Hierdoor kan het kraakbeen afsterven. Het is typerend voor het elastische kraakbeen van de oorschelp dat het niet kan regenereren. Dit betekent dat als een othaematoom herhaaldelijk wordt veroorzaakt door slagen of een gewelddadige impact, de blauwe plek wordt omgevormd tot bindweefsel en een permanente misvorming van de oorschelp is het resultaat. In de volksmond spreekt men dan van een ‘bokser- of bloemkooloor’.
Symptomen
Hoewel het trauma meestal pijnlijk is, is het othaematoom meestal pijnloos (blauwe plekken op het oor) en presenteert het zich alleen als een roodachtige zwelling. Dit kan gepaard gaan met een verslechtering van het gehoor als gevolg van enorme zwelling.
Diagnose
De diagnose wordt gesteld op het ziektebeeld (blauwe plek aan het oor). Het maakt indruk met een enorme zwelling aan de voorkant van de oorschelp, die goed voelbaar is als uitsteeksel en in ernstige gevallen ook zichtbaar is. In dit geval is de natuurlijke vouwing in het gebied van de oorschelp niet meer zichtbaar.
Bij een medisch onderzoek moeten verschillende bijkomende verwondingen worden uitgesloten. Hiervoor voert de arts aanvullend een gehoortest uit met behulp van een stemvork of bepaalt hij het frequentiebereik dat nog waarneembaar is voor de patiënt door een audiogram op te nemen. Als een extra petrous bot breuk wordt vermoed, wordt ook een computertomogram opgenomen, dat mogelijke schade aan het petroïde bot kan identificeren, evenals aan het slaapbeen, het gehoorgang middenoor or het kaakgewricht.
De behandeling van het othaematoom (blauwe plek op het oor) is in de meeste gevallen conservatief. Kleine zwellingen worden behandeld met een drukverband of doorboord. Een steriel prik naald wordt in de blauwe plek op het hoogste punt van de uitstulping ingebracht en het bloed of de vloeistof wordt afgevoerd.
Vervolgens wordt een drukverband aangebracht. In ernstige gevallen is een operatie noodzakelijk. Door operatief een klein venster uit te snijden (kraakbeenvenster), kan het verstopte bloed van de effusie wegvloeien.
Dit herstelt de toevoer van voedingsstoffen naar het kraakbeen. Ook hier wordt dan een modelleerzwachtel (bijv. Van oliewatten) aangebracht. Bij terugkerende othematomen, die ook na chirurgische behandeling kunnen optreden, is het mogelijk om een stukje kraakbeen van de achterkant van de oorschelp te verwijderen.
De wond wordt gesloten met een hechtdraad en kan voorkomen dat de kraakbeenhuid opnieuw hecht en dus een hernieuwde ophoping van vocht. Profylactisch antibiotica worden vaak aanbevolen tijdens de therapie om een complicatie van deze ziekte te voorkomen: kraakbeenontsteking van de huid (perichondritis). Dit komt doordat de daaropvolgende immigratie van kiemen en bacteriën (bv Staphylococcus aureus) in de wond of prik site kan ernstige ontstekingen veroorzaken. Om deze reden moet de behandelende arts altijd zorgen voor een steriele werkomgeving om geen infectie uit te lokken. Door de slechte opname in dit gebied kan dit leiden tot blijvende veranderingen in de vorm van het kraakbeen en kan het beeld van het “bloemkooloor” (kneuzing op het oor), dat niet meer reproduceerbaar is, ontstaan.
