Bijwerkingen
Carbimazol kan verschillende bijwerkingen veroorzaken. Een overdosis carbimazol kan een slechte werking van de schildklier met de volgende symptomen: Bovendien, een allergische reactie het medicijn kan optreden, waaronder mogelijk huidveranderingen, koortsduizeligheid, hoofdpijn, diarree en gezwollen gewrichten De meest ernstige en tegelijkertijd zeer zeldzame bijwerking is de zogenaamde 'Agranulocytose“, Waarin het aantal bepaalde afweercellen in de bloed is verminderd.
Agranulocytose leidt tot koorts, afsterven van verschillende delen van de huid en slijmvliezen en vatbaarheid voor infectieziekten. - Gewichtstoename
- Ernstige vermoeidheid en gebrek aan rijvaardigheid
- Constipatie
- Uitgedroogde huid
- Depressie en
- Vertraging van het hart
Bijwerkingen aan de ogen zijn niet te verwachten carbimazol behandeling. Als u veranderingen in de ogen opmerkt, zoals verminderd gezichtsvermogen of uitpuilen van de ogen, heeft dit een andere oorzaak en een oogarts moet worden geraadpleegd.
Patiënten die worden behandeld met carbimazol vanwege Ziekte van Graves (een auto-immuunziekte van de schildklier) kunnen dergelijke klachten in de ogen krijgen. De oorzaak is echter de ziekte zelf. Het is geen bijwerking van carbimazol, ook al is er een tijdelijk verband met het innemen ervan.
De medicatie mag daarom niet zomaar worden stopgezet. Als carbimazol-therapie bijwerkingen veroorzaakt, treden deze meestal op de huid op. Bij ongeveer een op de tien behandelde patiënten is er sprake van een tijdelijke, meestal licht uitgesproken uitslag, jeuk, roodheid en bultjes (kleine, stipte ophopingen van water in de huid na contact met een stekend gevoel). nettle).
Dit is een allergische reactie van het lichaam. Als dergelijke symptomen optreden, moet de arts die de patiënt behandelt zo snel mogelijk worden geraadpleegd en, indien nodig, worden geraadpleegd. De arts kan u adviseren over de verdere procedure en een mogelijke wijziging van de therapie.
Als alternatief kan ook een bezoek aan de huisarts worden geregeld. Haaruitval is geen bijwerking van carbimazol of andere thyreostatica (inclusief thiamazol). Als haaruitval gelijktijdig optreedt met het starten van de behandeling met carbimazol, moet er een andere oorzaak zijn.
Meestal is het een genetische of hormonale aandoening. Indien men de symptomen wil onderzoeken, dient men indien nodig een dermatoloog te raadplegen. Carbimazol moet worden ingenomen.
Carbimazol werkt op de schildklier Het heeft geen effect op de hersenen of de psyche. Psychologische veranderingen of ziekten zijn daarom niet het gevolg van carbimazol, maar kunnen een andere oorzaak hebben.
Als u veranderingen opmerkt, zoals lusteloosheid of verlies van levensvreugde, moet u hulp zoeken. Het eerste aanspreekpunt kan uw huisarts zijn. Carbimazol en alle andere voorgeschreven geneesmiddelen mogen niet worden stopgezet zonder een arts te raadplegen.
Dosering
De juiste dosering van carbimazol kan van persoon tot persoon sterk verschillen. De arts moet rekening houden met verschillende factoren en op basis van deze factoren een individueel aangepaste dosering bepalen. Bij hyperactiviteit wordt vaak eerst een hogere dosering gekozen om een normaal functioneren te bereiken.
Om dit in stand te houden en een terugval te voorkomen, wordt dan meestal overgeschakeld naar een lagere onderhoudsdosering. Door de schildklierfunctie te controleren door de schildklier te bepalen hormonen in de bloedbepaalt de arts of de dosering correct is of dat deze te hoog of te laag is vastgesteld. Indien nodig wordt het dan gecorrigeerd totdat een optimale instelling is gevonden.
Tabletten met 5 mg carbimazol als het actieve ingrediënt worden meestal in lagere doses ingenomen. Ze worden voornamelijk voorgeschreven bij een normale functie van de schildklier is al bereikt door hogere concentraties carbimazol en men wil deze functie behouden. De juiste hoeveelheid actief ingrediënt die een patiënt nodig heeft voor een normale schildklierfunctie, varieert echter sterk en hangt van veel factoren af.
Carbimazol met een gehalte aan werkzame stof van 10 mg is in relatief hoge doseringen en wordt voornamelijk gebruikt bij het begin van de behandeling van hyperthyreoïdie Als dit de normale functie herstelt, schakelt de patiënt meestal over naar een lagere dosering om deze te behouden. Als de hyperfunctie echter aanhoudt onder 10 mg of als de normale schildklierfunctie niet kan worden bereikt, wordt de dosering gehandhaafd voor een langere periode of zelfs verhoogd indien nodig.
