Het juiste therapie voor een bot breuk hangt voornamelijk af van het type, de ernst en de locatie van de fractuur, maar ook individuele factoren zoals leeftijd of bijkomende ziekten spelen een rol. Er zijn verschillende vormen van behandeling, die zijn onderverdeeld in conservatief en chirurgisch. Welke vorm de juiste is, wordt in elk individueel geval beslist door de behandelende arts. We presenteren de gebruikelijke methoden om een bot te behandelen breuk.
Hoe wordt een botbreuk behandeld?
Om het gebroken bot te laten genezen, moeten beide uiteinden van het bot met elkaar worden verbonden zodat ze weer in de juiste anatomische positie (reductie) zitten - anders zal een bewegingsbeperking of een axiale knik tot gevolg hebben. Ook is het belangrijk dat er geen grote spleet tussen zit, anders wordt er geen nieuw botweefsel opgebouwd. Botgenezing duurt enige tijd, waarbij het bot moet worden geïmmobiliseerd (retentie en fixatie). Dit gebeurt meestal bij eenvoudige breuken met een stevig verband van gips of soortgelijke materialen. Het derde belangrijke onderdeel van de behandeling is revalidatie, waarbij gerichte oefeningen worden gebruikt om functieverlies of functieverlies te voorkomen. Behandeling van een breuk moet zo snel mogelijk na het ongeval worden uitgevoerd, want als zich eenmaal zwelling rond de breuk heeft gevormd, is bijvoorbeeld een operatie moeilijker uit te voeren.
Behandeling is niet altijd nodig
Niet alle gebroken bot behandeling vereist. Bijvoorbeeld een ongecompliceerd ribbreuk of neusbeen breuk zonder verplaatsing van de botten zal genezen zonder behandeling. In dergelijke gevallen is de behandeling meestal beperkt tot het verlichten van de pijnbijvoorbeeld door af te koelen en pijnmedicatie toe te dienen.
Conservatieve behandeling van een botbreuk
Conservatieve behandeling van a bot fractuur omvat het immobiliseren van het bot (na reductie, indien nodig) in de juiste positie totdat het geneest. Mogelijke hulpstoffen zijn onder meer:
- Gipsverband of gipsspalk
- Orthese respectievelijk spalk
- Speciale verbandtechnieken
- Verlengingsbehandeling (rekverband)
Conservatieve behandeling is meestal mogelijk als de fractuur niet ontwricht is, dat wil zeggen verplaatst. Een operatie is meestal vereist voor gecompliceerde of open fracturen.
Operatie voor gecompliceerde fracturen
Gecompliceerde fracturen worden vaak geopereerd, bijvoorbeeld om de afzonderlijke delen van het bot weer in elkaar te zetten of om een axiale uitlijning te compenseren. In dit geval worden de botfragmenten met elkaar verbonden met speciale draden, nagels, schroeven en platen om de exacte anatomische vorm te herstellen (dit wordt osteosynthese genoemd). Vaak wordt de binnenruimte van het bot gebruikt om bijzonder dikke schroeven te verankeren. Deze metallic AIDS het bot zodanig stabiliseren dat het beperkt kan worden belast. Voor oudere patiënten met een dijbeen nek in het bijzonder breuken, deze snelle mobilisatie redt vaak hun leven - in het verleden stierven veel oudere patiënten als gevolg van langdurig bedlegerigheid (bijvoorbeeld longontsteking) volgens een femurhalsfractuur De metalen onderdelen worden meestal na zes maanden tot twee jaar verwijderd. In sommige gevallen (vooral bij oudere mensen) worden ze echter permanent in het lichaam achtergelaten. Er zijn ook gevallen waarin draden bijvoorbeeld al na enkele dagen kunnen worden verwijderd.
Externe fixator - de "externe spanner"
Een andere chirurgische optie voor behandeling is een zogenaamde externe fixator Bij deze procedure wordt het bot van buitenaf gestabiliseerd door een stalen staaf buiten het lichaam te bevestigen met behulp van lange schroeven door onbeschadigde delen van het bot. Deze methode wordt voornamelijk gebruikt wanneer het bot in vele kleine stukjes wordt verbrijzeld, het weefsel ter plaatse ernstig beschadigd is of de wond (vermoedelijk) geïnfecteerd is. Het voordeel van de procedure is dat er geen druk wordt uitgeoefend op de zachte weefsels of het beschadigde bot. Genezing duurt echter meestal langer.
Revalidatie als onderdeel van een behandeling
Zoals eerder beschreven, begint revalidatie vaak wanneer pijn vermindert en laat beweging toe. Gerichte fysiotherapeutische oefeningen en normaal gebruik, indien mogelijk, moeten aangetaste spieren voorkomen en gewrichten niet beschadigd raken als gevolg van het gebrek aan beweging. Naarmate de genezing vordert, kan het aangetaste deel van het lichaam aan toenemende belasting worden blootgesteld. In andere gevallen kan het echter raadzaam zijn om volledig te rusten en het aangetaste lichaamsdeel te ontlasten totdat het volledig is genezen. De behandelende arts beslist welke maatregelen zijn in elk individueel geval geschikt.
Wat zijn de complicaties?
Als de breuk niet voldoende geïmmobiliseerd is, maken de botuiteinden geen stevig contact met elkaar of verschuiven ze weer, het lichaam kan geen nieuw botweefsel op de breukplaats opbouwen. Het bouwt inferieur weefsel op in de botspleet, die slechts langzaam verandert in stabiel botweefsel. Deze secundaire botgenezing kan tot twee jaar duren. Als het niet plaatsvindt, een zogenaamd pseudartrose ontwikkelt, dat wil zeggen een onstabiel botgebied dat leidt tot pijn en beperkte beweging. Vooral bij open fracturen is er ook kans op bot ontsteking (osteitis, osteomyelitis), die een langdurige behandeling vereist en kan leiden tot op het bot niet samengroeien. Afgezien hiervan, een bot fractuur kan ook altijd gepaard gaan met verdere blessures, bijvoorbeeld aan spieren, zenuwen or pezenof ernstig bloed verlies. Infecties door bacteriën, vooral door de tetanus ziekteverwekker Clostridium tetani, zijn ook denkbare gevolgen, net als trombose lang liggen in het geval van gecompliceerde fracturen. De meeste fracturen genezen echter zonder complicaties of gevolgen op de lange termijn.
