Welke klachten kunnen optreden? | Wervelboog

Welke klachten kunnen optreden?

Mogelijke klachten of symptomen die optreden in de wervelboog kan er meestal niet direct aan worden toegeschreven. Patiënten rapporteren eerder pijn die de gehele wervelkolom of alleen individuele secties beïnvloedt. Pijn kan het gevolg zijn van letsel aan de wervel of van schade aan zenuwen.

Een voorbeeld hiervan is een trauma aan de wervelboog, die de spinal cord in de wervelkanaal te veel. Vooral de benen worden aangetast door de neurologische afwijkingen. Deze doen dan pijn en tintelingen.

Hierdoor kunnen er geen lange afstanden meer gelopen worden. Bovendien stellen getroffen personen dat de benen zwaar aanvoelen en gevoelloos zijn. De oorzaak van klachten van de wervelboog kan letsel zijn veroorzaakt door een ongeval of door ouderdomsslijtage van de botten, of een aangeboren misvorming van de wervelboog.

Degeneratie kan leiden tot artrose of, onder andere, tot de vorming van botaanhechtingen, die uiteindelijk de zenuwuitgangspunten en de wervelkanaal meer en meer. De volgende artikelen kunnen ook interessant voor u zijn:

• Pijn in de wervelkolom
• paraplegie
• Hernia

De wervelboog kan worden gebroken, vooral als de wervelkolom om zijn eigen as wordt gebogen, uitgerekt of geroteerd. Afhankelijk van de omvang en locatie van de breuk, bestaat het risico dat de Vertebrale lichaam is niet meer voldoende verankerd in de wervelkolom, met instabiliteit tot gevolg.

Bovendien is een van de zenuwen die passeren tussen de wervelbogen van de spinal cord kan worden beschadigd in het geval van een breuk. Als de wervelboog niet gesloten is, spreekt men van "spina bifida“. Er zijn verschillende graden van spina bifida.In "spina bifida occulta ”, is in principe alleen de wervelboog niet volledig gesloten tijdens de ontwikkeling van de embryo- spinal cord waarbij de wervelkolommembranen en de huid over de wervelkolom normaal gesloten zijn.

Omdat deze vorm meestal geen symptomen veroorzaakt en van buitenaf niet kan worden gezien, wordt deze meestal bij toeval vastgesteld en kan deze als relatief onschadelijk worden beschouwd. Behandeling is niet nodig. Aan de andere kant, bij “spina bifida aperta”, de wervelkolom hersenvliezenworden de huid over de wervelkolom en het ruggenmerg zelf in verschillende mate aangetast en, in het ergste geval, volledig blootgelegd.

Een chirurgische behandeling moet zo snel mogelijk worden uitgevoerd om schade aan het ruggenmerg en infecties te voorkomen. Deze vorm van de niet-gesloten wervelboog kan in de baarmoeder worden geopereerd. Bij "spondylolyse" wordt een opening gevormd in de wervelboog bij de "pars interarticularis", die tussen de bovenste en onderste gewrichtsprocessen ligt.

In de meeste gevallen vormt de opening echter niet alleen aan één kant, maar aan beide kanten. De lendenwervels vier of vijf worden het vaakst aangetast. Het gevolg van de vorming van de spleet is dat de aangetaste wervel niet meer voldoende gefixeerd is in de structuur van de wervelkolom en dan in sommige gevallen stukje bij beetje naar voren glijdt, dus richting de buik.

Dit gat in de wervelboog geeft echter maar zelden klachten in de vorm van rug pijn. Maar veel vaker blijft het onopgemerkt. Als er nog steeds pijn optreedt en spondylolyse wordt vermoed, kan deze radiologisch worden gevisualiseerd.

Het doel van therapie in de vroege stadia zou zijn om de wervelkolom te stabiliseren zodat de Vertebrale lichaam glijdt niet weg. De diagnose wordt gesteld aan de hand van de omstandigheden waaronder de symptomen zijn opgetreden, a fysiek onderzoek vooral van de rug en de benen en armen, en een beeldvormend onderzoek zoals een röntgenstraal of MRI-scan. Therapie van een beschadigd Vertebrale lichaam wordt vooral overwogen als er bijbehorende symptomen optreden, zoals zenuwschade.

Het doel is dan om de uitgangssituatie zo goed mogelijk te herstellen of in ieder geval de belasting van het ruggenmerg en zenuwen. De prognose moet anders worden beoordeeld, afhankelijk van de omvang van de beschadiging of degeneratie van de wervelboog. In sommige gevallen kunnen neurologische afwijkingen ondanks therapie aanhouden.