Oorzaken
De individuele therapie voor een bestaand botfragment varieert sterk. Dit hangt in principe af van de betrokken structuren en de grootte van het fragment. Over het algemeen kan onderscheid worden gemaakt tussen chirurgische en conservatieve therapie.
De conservatieve therapie omvat meestal de toediening van pijnstillers en een stabilisatie van het aangetaste bot. Hoe sterk de stabilisatie moet zijn, hangt af van de grootte van het fragment en het aangetaste lichaamsdeel. Bones die onderhevig zijn aan zware dagelijkse stress, moeten meestal een sterke stabilisatie krijgen.
Externe stabilisatie kan worden bereikt door een gips gipsverband of het dragen van een spalk. EEN gips cast wordt vaak toegepast, vooral als het bot volledig is gebroken naast de botversplintering Aan de andere kant wordt de botsplinter chirurgisch behandeld.
Dit kan nodig zijn als de botsplinter in een ongunstige positie ligt en niet zelf met de rest van het bot zou meegroeien of als de splinter erg groot is. Als er sprake is van een bijzondere waardevermindering van belangrijk schepen or zenuwen, is een operatie ook geïndiceerd. Afhankelijk van de locatie en de grootte van de splinter, kunnen verschillende chirurgische technieken worden overwogen.
Voor zeer kleine fragmenten kan een eenvoudige verwijdering aangewezen zijn, terwijl grotere stukken bot meestal weer met het bot worden verbonden. De behandelende arts kan de individuele therapie het beste beoordelen als er een uitgebreide diagnose van het getroffen gebied is gesteld. Op basis van de gemaakte beelden kan een inschatting worden gemaakt van de ernst en de aangetaste structuren en met deze informatie kan een individueel therapieplan worden opgesteld, wat doorgaans leidt tot een pijnloze genezing van het letsel.
Botssplinters komen meestal voor in de context van een grotere verwonding met een externe kracht. Naast de botsplinter staan daarom ook andere blessures vaak in het middelpunt van de belangstelling. Om een overzicht te krijgen van de individuele situatie van de getroffen persoon is daarom een uitgebreide diagnostiek nodig.
De diagnose begint meestal met een arts-patiëntconsult. Bij zware verwondingen is dit uiteraard korter en moet, als de betrokkene niet bij bewustzijn is, mogelijk worden vervangen door een gesprek met een familielid of een andere aanwezige persoon. Dit wordt gevolgd door een fysiek onderzoek.
Als een compleet bot breuk aanwezig is, kan het vaak worden gediagnosticeerd tijdens de fysiek onderzoek Wel een bot breuk kan meestal niet worden gepalpeerd, dus beeldvormende apparatuur wordt gebruikt na ernstige verwondingen. Deze helpen naast het stellen van een diagnose ook bij het ontwikkelen van een passend therapieplan voor de getroffen persoon.
Afhankelijk van de locatie en omvang van het letsel worden verschillende diagnoseapparatuur gebruikt. De standaardprocedure bij botblessures is het nemen van een Röntgenstraal Om de omvang van het letsel te kunnen inschatten, gebeurt dit meestal in twee stappen.
Als de afbeeldingen geproduceerd door een Röntgenstraal zijn niet voldoende of als het letsel ernstig is en ook de hoofdwordt meestal een computertomografie uitgevoerd. In dit geval allemaal botten van het lichaam kan met behulp van in alle vlakken worden getoond Röntgenstraal technologie. Om zacht weefsel te kunnen beoordelen, zoals zenuwen en schepenmoet magnetische resonantiebeeldvorming worden uitgevoerd. Vooral bij botsplinters kan dit nodig zijn, bijvoorbeeld om eventuele beschadiging van andere structuren door de splinter op te sporen.
