Symptomen
Afhankelijk van de locatie van de schade en de oorzaak, zenuwpijn kan verschillende vormen aannemen. Als er bijvoorbeeld een motorische zenuw is beschadigd, kunnen naast de symptomen zoals verlamming optreden zenuwpijn, veroorzaakt door het functionele falen van de aangetaste zenuw. Bij neuropathisch pijnwordt onderscheid gemaakt tussen neuralgiforme en causaalgiforme pijn.
Neuralgiform pijn is van een kort, gewelddadig, schietend karakter dat kan optreden bij een soort aanval. Causaal algiform pijn manifesteert zich als een aanhoudende saaiheid brandend of tintelend gevoel. Vooral bij dit soort pijn kan chronificatie optreden.
Opgewekte pijn is een ander symptoom. Hier kan pijn ook worden opgeroepen door prikkels die onder normale omstandigheden geen pijn zouden veroorzaken (een zogenaamde allodynie). Zelfs het dragen van kleding op de huid wordt als onaangenaam ervaren.
Het gevoel van warmte, koude of druk kan ook excessief worden verhoogd, zodat deze prikkels ook als pijnlijk worden ervaren (dit wordt hyperalgesie genoemd). Deafferentiatiepijn gaat vaak gepaard met een aanvankelijke gevoelloosheid die na verloop van tijd overgaat in de hierboven beschreven neuropathische pijnsymptomen. In het geval van fantoompijn, treedt het gevoel van pijn meestal op op de plaats waar de geamputeerde ledemaat zich eerder bevond.
De pijn die optreedt, kan zich op verschillende manieren manifesteren. EEN brandend sensatie die niet continu van tijd tot tijd optreedt, is mogelijk. Sensaties zoals warmte, koude of een tintelend gevoel zijn ook mogelijk.
Soms het zenuwpijn voelt ook als jeuk of blauwe plekken. De sensaties die optreden kunnen ook worden versterkt door invloeden van buitenaf, zoals stress, veranderingen in weer en temperatuur of angst. Centrale zenuwpijn kan zich ook op verschillende manieren manifesteren.
Als de locatie van de schade zich in het thalamus, hersenen stam of spinal cord, het is vaak brandend en gepaard met ongemak, vooral in de armen en benen. Boren of scheuren kan echter ook voorkomen. Bovendien, waar de zenuwpijn zich manifesteert, overactiviteit van het sympathische zenuwstelsel wordt vaak waargenomen.
Dit kan leiden tot overmatig zweten en rood worden van de huid. De pijn komt vaak over een groot gebied voor en is zowel oppervlakkig als diep voelbaar. Een ander symptoom is opgewekte pijn.
Hier kan pijn ook worden opgeroepen door prikkels die onder normale omstandigheden geen pijn zouden veroorzaken (een zogenaamde allodynie). Zelfs het dragen van kleding op de huid wordt als onaangenaam ervaren. Het gevoel van warmte, koude of druk kan ook excessief worden verhoogd, zodat deze prikkels ook als pijnlijk worden ervaren (dit wordt hyperalgesie genoemd).
Deafferentiërende pijn gaat vaak gepaard met een aanvankelijke gevoelloosheid die in de loop van de tijd overgaat in de hierboven beschreven neuropathische pijnsymptomen. In het geval van fantoompijn, treedt het gevoel van pijn meestal op op de plaats waar de geamputeerde ledemaat zich eerder bevond. De pijn die optreedt, kan zich op verschillende manieren manifesteren.
Een branderig gevoel dat van tijd tot tijd niet continu optreedt, is mogelijk. Sensaties zoals warmte, koude of een tintelend gevoel zijn ook mogelijk. Soms wordt de zenuwpijn ook gevoeld als jeuk of blauwe plekken. De sensaties die optreden kunnen ook worden versterkt door invloeden van buitenaf, zoals stress, veranderingen in weer en temperatuur of angst.
Centrale zenuwpijn kan zich ook op verschillende manieren manifesteren. Als de locatie van de schade zich in het thalamus, hersenen stam of spinal cord, het is vaak brandend en gaat gepaard met ongemak, vooral in de armen en benen. Boren of scheuren kan echter ook voorkomen.
Bovendien, waar de zenuwpijn zich manifesteert, overactiviteit van het sympathische zenuwstelsel wordt vaak waargenomen. Dit kan leiden tot overmatig zweten en rood worden van de huid. De pijn komt vaak over een groot gebied voor en is zowel oppervlakkig als diep voelbaar.
De behandeling van zenuwpijn hangt meestal af van de oorzaak, voor zover bekend. Als de pijn wordt veroorzaakt door een infectie, antibiotica of antivirale middelen zijn de eerste keuze, afhankelijk van de veroorzakende ziekteverwekker. Als een vitaminegebrek is de oorzaak van de zenuwpijn, zelfs suppletie kan de symptomen verlichten.
In het geval van zenuwpijn veroorzaakt door suikerziekte, de juiste afstelling van de bloed suikerspiegel kan de zenuwpijn al doen afnemen. Als de zenuwpijn wordt veroorzaakt door vergiftiging (vergiftiging), leidt zelfs het weglaten van de schadelijke stof vaak tot verbetering van de symptomen. Als de oorzaak van mechanische oorsprong is, bijvoorbeeld een stoornis in de bloedsomloop veroorzaakt door druk als gevolg van een blessure of, zoals bij een hernia, een vernauwing van de wervelkanaalwordt dit meestal operatief behandeld.
Dit geeft over het algemeen snelle verlichting, hoewel rekening moet worden gehouden met de individuele risico's van een operatie. Chirurgische maatregelen kunnen ook de symptomen verbeteren van andere zenuwpijn waarvan de oorzaak ligt in een verstoorde verwerking en overdracht van prikkels in de zenuwstelsel Deze omvatten blokkades van de sympathische zenuwstelselbijvoorbeeld in thalamus pijn, of direct in de pijnpaden als de feitelijke locatie van de zenuwpijn niet duidelijk kan worden bepaald.
Als de oorzaak van de zenuwpijn niet bekend is, kan symptomatische therapie verlichting bieden. Dit omvat vooral medicamenteuze behandeling, maar ook alternatieve geneeswijzen voor analgesie (pijnstilling) zoals acupunctuur or psychotherapie Hier wordt de patiënt via specifieke training geleerd hoe om te gaan met de eigen pijnbeleving en bijvoorbeeld hoe deze door gerichte afleiding grotendeels te onderdrukken.
Deze methode wordt voornamelijk gebruikt bij langdurige zenuwpijn zoals fantoompijn Bij medicamenteuze therapie zijn er een aantal mogelijke stoffen. Morfines, die anders het meest effectief zijn pijnstillers, zijn echter minder geschikt voor zenuwpijn.
Omdat centrale pijn of aanval-achtige zenuwpijn zoals multiple sclerose beïnvloedt rechtstreeks de structuren van het centrale zenuwstelsel; geneesmiddelen die op deze structuren inwerken, hebben de voorkeur. Deze omvatten anticonvulsiva voor aanval-achtige, schietende zenuwpijn en antidepressiva voor permanente pijn. Anticonvulsiva zijn anticonvulsieve stoffen en vooral geneesmiddelen voor de behandeling van epilepsie, maar ze worden ook gebruikt bij pijntherapie.
De actieve ingrediënten reguleren de transmissie en overdracht van impulsen door zich te binden aan structuren die zowel bij epilepsie als bij zenuwpijn overprikkeld zijn. Waaronder gabapentine en carbamazepine Antidepressiva worden voornamelijk gebruikt bij de behandeling van Depressie, maar ze hebben ook pijnverlichtende effecten, afhankelijk van hun werkingsmechanisme.
Door pijngeleidende signaalstoffen te remmen of de afbraak van pijnverlichtende boodschappers te voorkomen, wordt de overdracht van pijnimpulsen verstoord. Veel gebruikte middelen in deze context zijn amitriptyline, clomipramine, imipramine en doxepine Een andere mogelijkheid voor de behandeling van zenuwpijn is elektrische stimulatie, de zogenaamde transcutane elektrische zenuwstimulatie (TENS), die wordt gebruikt bij fantoompijn en zo diep hersenen stimulatie van onder andere centrale pijn. Hier worden elektroden gebruikt om lichtprikkels op te wekken in de vorm van stroompulsen en deze door te geven aan zenuwvezels. Dit onderdrukt de overdracht en dus ook de perceptie van pijn.
