Symptomen
Het meest voorkomende symptoom van peroneale parese is het verlies van kracht van de voetheffer. De getroffen persoon kan zijn voet niet meer actief optillen en trekt deze tijdens het lopen achter zich aan. Bovendien struikelen patiënten met peroneale parese vaker over hun eigen voeten, omdat ze die meestal niet meer opmerken.
Gevoeligheidsstoornissen zoals tintelingen of gevoelloosheid in het gebied tussen de voet en de knie kunnen ook voorkomen. Vanwege het krachtverlies wordt geprobeerd te compenseren in het gebied van de knie, heup gewricht en lumbale wervelkolom om verder te lopen. Circumductie, dwz een zwaairotatie, is vooral duidelijk in het heupgebied. Verhoogde spierspanning in de lumbale wervelkolom aan de aangedane zijde kan ook worden toegevoegd.
Behandeling met spalk of orthese
Er kunnen speciale spalken gemaakt worden voor de behandeling van zwakte van dorsaalflexie van de voet in het geval van peroneale laesie. Het exacte uiterlijk van de spalken is afhankelijk van de fabrikant. Het is belangrijk dat er een stevige steun onder de zool zit, vanwaar een pen naar boven uitsteekt, die aan de buitenzijde van de onderzool is bevestigd been.
Dit houdt de voet in de neutrale positie en voorkomt een stretching beweging waardoor de patiënt zou struikelen. Of de spalk aan de zijkant wordt bevestigd met een eenvoudige pin of met een cross-over sluiting naar de voet toe, hangt af van de meesterorthopeed. Over het algemeen loopt de patiënt veel beter met de orthese en wordt de kans op struikelen en vallen verkleind.
Genezing en prognose van peroneale parese
Hoe snel een verbetering van de peroneale parese kan worden bereikt, hangt af van de omvang en de onderliggende oorzaak. Als bijvoorbeeld een beroerte or hersenbloeding is de oorzaak van peroneale parese, deze gaan meestal gepaard met tal van andere symptomen, waarmee ook bij de therapie rekening moet worden gehouden. Met betrekking tot peroneale parese kan een verbetering meestal worden bereikt met behulp van een spalk en een geschikte therapie.
Als de oorzaak van peroneale parese een zenuwvernauwing in het gebied van de wervelkolom is, moet het probleem worden aangepakt door fysiotherapie of, indien nodig, een operatie. De therapie moet dan worden voortgezet zoals hierboven beschreven. Het is niet mogelijk om precies te voorspellen hoe lang de laesie zal duren.
Als de verlamming uitsluitend gebaseerd is op een stoornis in het verloop van de zenuw, zoals de vernauwing in het gebied van de tussenwervelgaten, zijn de eerste tekenen van verbeterde spieractiviteit vaak al na enkele weken of maanden waar te nemen. Bij een centrale aandoening daarentegen bestaat de mogelijkheid dat peroneale parese aanhoudt. Hoe uitgebreider de therapie van de patiënt is en hoe vaker de spieren zelfstandig worden getraind, hoe groter de kans dat de zenuw zich herstelt.
Alle artikelen in deze serie:
